​“ เที่ยวบินสุดท้ายแล้ว เหนื่อยสุดๆเลย” สองสาวแอร์โฮสเตสกำลังจัดเครื่องดื่มให้ผู้โดยสารที่นั่งพิเศษ “ น้ำเปล่าเหลือพอไหม ปรีท“ สาวแอร์โฮสเตสตรวจดูและนับจำนวน “ น่าจะพอ “ กัปตันมิคกี้ เปิดประตูห้องนักบินออกมายืนมอง “ ผมขอกาแฟ 2 ทีด่วนครับ “ สาวแอร์โฮสเตสทำตาโตมองหน้ากัปตัน แล้วยิ้มรับ หันหลังรีบชงกาแฟ แต่ปรีทบ่นขึ้น “ ใครๆก็เรียก ปรีท ปรีท จะลาออกให้ดูเลย ไม่ใช่แม่บ้านที่บ้านนะคะ“ เสียงบ่นของเธอทำให้ นักบินหนุ่มผู้ช่วย ยืนยิ้ม รอกาแฟจากเธอ “ ไม่ต้องรีบ ผมรอได้ “ แก้วกาแฟแทบร่วงตกจากมือของปรีท เธอนึกไม่ถึงว่า นักบินหนุ่มออกมายืนฟังจนจบ “ ผมชื่อ วินนี่ “ เขาแนะนำตัวพร้อมดึงถาดเล็กออกมารอถ้วยกาแฟ “ เรียบร้อยค่ะ “ เขาหันหลังเดินกลับเข้าเคบินนักบิน

“ ทำอะไรอ่ะ ปรีท ผู้โดยสารรอน้ำดื่มอยู่นะ “ สาวแอร์โฮสเตสร่างเล็กๆ รีบเข็นรถบริการน้ำออกไปอย่างรวดเร็ว สุนิต้า สาวแอร์โฮสเตสรุ่นพี่นิสัยเรียบร้อย เธอเคยเรียนเป็นทนายแต่เปลี่ยนใจมาทำงานเพราะพ่อเป็นนักบิน “ ผู้โดยสาร ที่นั่ง 14K หน้าตาสวยๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม เมื่อกี้ขอยาแก้ปวดหัว ฉันเอาให้แล้วนะ “ ปรีทเริ่มแจกน้ำดื่มให้ผู้โดยสาร “ ฉันเกือบซวย บ่นตอนกัปตันมิคกี้สั่งกาแฟ ดีนะที่ นักบินผู้ช่วยหน้าใหม่ยืนฟังแทน “ สุนิต้าอมยิ้ม ของว่างให้ผู้โดยสาร “ บอกแล้วไง ให้ระวัง ถ้าถูกตัดแต้ม เธออยู่ในช่วงอันตราย ปากร้ายนะเธอ” ปรีทเดินกลับมาที่หน้าห้องนักบิน เธอประกาศสภาพภูมิอากาศอีกครั้ง และกำลังจัดผ้าห่ม เตรียมให้ผู้โดยสาร “ผมขอกาแฟอีกถ้วย คุณจะทำให้ผมได้ไหมครับ “ ปรีท มองหน้านักบินหนุ่มคนเดิมส่งรอยยิ้ม และ แววตาเหมือนขอร้องหน่อยๆ “ ได้ค่ะ “ วินนี่ยืนกวาดสายตามองผู้โดยสารในเที่ยวบินนี้ สายตาของสะดุดไปที่ผู้โดยสารที่นั่ง 14 K ที่กำลังค้นหาสิ่งของ ลุกๆนั่งๆ และเมื่อสายตาของทั้งคู่มาประสาน กัน เพียง แวบเดียว ร่างกายของเขารู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันที หัวใจเริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ก้มหน้ามองที่น้ำกาแฟในถ้วย “ ขอบคุณมากครับ อีก 5 นาทีเครื่องจะลง “ ปรีทยืนมองนักบินหนุ่มกลับเข้าห้องนักบิน น้ำกาแฟในถ้วยลดลงเพียงนิดเดียว “ เป็นอะไรของเขา ดื่มไม่หมดด้วย “

ห้านาทีต่อมา เครื่องบินจอดอย่างปลอดภัยที่กรุงนิวเดลี ภายในห้องนักบิน กัปตันรุ่นพี่ วัยสี่สิบแปดปี นักบินรุ่นเดอะร์ มีความชำนาญในการบินเวลากลางคืนอย่างยอดเยี่ยม “ วินนี่ คุณขับได้ดีมาก ผมจะสอนเคล็ดลับอย่างหนึ่งของการเป็นนักบิน นักบินห้ามเชื่อสัญชาตญาณตัวเองโดยเด็ดขาดสิ่งเดียวที่เขาต้องทำคือบังคับเครื่องให้ตรงกับสิ่งที่เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินบอกหรือศัพท์บ้านๆคือ “ต้องเชื่อเจ้าถิ่น” อย่าเก่งเกินใคร และ ขอพระเจ้าก่อนขึ้นและลง เราต้องรับผิดชอบ ผู้โดยสารไม่ใช่แค่ สองร้อยสิบห้าคนร่วมถึงเครือญาติที่รอคอยพวกเขาด้วย“ วินนี่รับคำฟังคำสั่งสอนของกัปตันรุ่นพี่ทุกอย่างด้วยความเคารพ “ครับผม ผมขอจดรายงานก่อนนะ ขอเชิญกัปตันลงเครื่องก่อนเลยครับ “

ผู้โดยสารทยอยลงจนหมดเครื่องบิน วินนี่เปิดประตูออกมายืนรอให้ สองสาวแอร์โฮสเตสลงพร้อมกันกับเขา แต่สองสาวแอร์โฮสเตสกำลังวุ่นๆกับผู้โดยสารที่นั่ง 14 K “คุณคะ กระเป๋าเงินฉันหายจริงๆค่ะ ในนั้นมีบัตรต่างๆ ฉันยื่นตรวจก่อนเข้ามาในเครื่อง “ น้ำตาของเธอไหลอาบเต็มสองแก้ม นักบินหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้ๆ เขาเสนอตัวช่วยเหลือเธอ “ มีอะไรให้ผมช่วยไหม “ ปรีทมีอาการหงุดหงิดเพราะช่วยรื้อหมดแต่ไม่มี “ช่วยไปส่งบ้านเธอได้ไหม คุณ “ วินนี่มองใบหน้าผู้โดยสารที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแล้วเอ่ยขึ้นถามไปที่หญิงสาวคนนั้น “ คุณพอจะจำได้ไหม ครั้งสุดท้ายคุณวางหรือเก็บกระเป๋าเงินที่ไหนครับ .” สุนิต้าตีมือของเพื่อนสาวแอร์โฮสเตส “ จำไว้เธอควรจะพูดแบบนั้น ให้กำลังใจผู้โดยสาร เขายังอยู่ในเครื่อง “ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วยืนขึ้น เช็ดคราบน้ำตา วินนี่ถามอีกครั้ง “ผมหมายถึงว่าครั้งสุดท้าย คุณนั่งรอที่ไหน นั่งก่อนขึ้นเครื่อง ที่ประตูหมายเลขสอง" หญิงสาวเบิกตากว้างรีบตอบ "ฉันซื้อกาแฟร้าน Fruity ค่ะ “ วินนี่รีบกดมือถือหาเบอร์โทรฯเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของร้านขายน้ำผลไม้ฟรุตตี้ที่ท่าอากาศยานเมื่องอเมตาบัท “ คุณชื่อ นิตยา ใช่ไหมครับ “ หญิงสาวตอบเสียงใสขึ้น “ ใช่ ค่ะ “ วินนี่ยิ้มอย่างโล่งใจ “ งั้นหยุดร้องไห้ เพื่อนผมเป็นเจ้าของร้านกาแฟ เขาจะส่งกระเป๋าเงินให้คุณพรุ่งนี้ ตอนนี้ลงเครื่องไปคุยกันข้างล่างดีกว่า พวกเธอต้องการกลับบ้านครับ “ วินนี่ยิ้มให้สองสาวแอร์โฮสเตส เขาเดินนำหน้าทุกคนมาทางช่องเดินเข้าท่าอากาศยานและหยุดที่ทางแยก “ พวกเรากลับก่อนได้ไหมค่ะ ผู้ช่วยกัปตัน คุณช่วยเธอต่อ แฟนฉันมารอรับแล้ว “ ปรีทรีบออกตัวไม่รอคำตอบอะไร

ผู้เขียน ธาเนีย