ตัวอย่าง

“ปล่อยข้า!” เสียงหวานสั่งเฉียบขาด

“หึๆ ร้ายเสียจริงนะแม่เสือน้อย ครานี้ข้าเป็นผัวเจ้าแล้ว อย่างไรเสียเราต้องนอนร่วมเตียงกัน เจ้าจะดิ้นไปไย”

ลูสซิยุสมองภรรยาที่กำลังดีดดิ้นสุดฤทธิ์ในอ้อมแขน นางมิเคยชอบเขาแม้เพียงนิดเขารู้ดี ทุกครั้งที่พบกันนางมักใช้วาจาเสียดแทงใจดำเขาเสมอ ทำให้เขาเกลียดขี้หน้านางไม่แพ้กัน

กระนั้นโชคชะตาก็เล่นตลกให้มายาเป็นภรรยาเขา ช่างน่าขัน หากไม่เพราะเขาเกรงใจที่ปรึกษาพระราชาเช่นบิดานาง มีหรือเขาจะยอมแต่งงานกับนาง

“ข้ามิเคยอยากเป็นเมียท่าน! ข้าจะกลับบ้าน” มายารู้ว่าประโยคหลังเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ทว่านางรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

“หืม…กลับบ้านหรือ” ลูสซิยุสเลิกคิ้วหนาข้างหนึ่ง “บ้านเจ้าก็คือบ้านข้า เจ้าจะกลับไปที่ใดกัน”

“ข้าก็กลับบ้านเดิมของข้าไง ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

“บ้านเจ้าอยู่ตรงนี้ มามะ มาเป็นเมียข้าเถิด ข้าอยากเต็มทนแล้ว”

อาจเป็นเพราะฤทธิ์สุราด้วยกระมัง เพียงสัมผัสรูปร่างนุ่มนิ่มตรงหน้าอารมณ์กำหนัดแตกตื่นเสียจนร่างกายแกร่งสั่นสะท้าน แม้เขาไม่เคยนึกชอบมายามาก่อน แต่ยามนี้รูปร่างที่มีทรวดทรงโค้งเว้าเย้ายวนตรงหน้าช่างเชิญชวนให้เขาสัมผัสมันยิ่งนัก

หมายเหตุ

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่และตัวละครเป็นเพียงสมมติขึ้นเท่านั้น ไม่ได้มีอยู่จริง รูปภาพที่เป็นส่วนประกอบไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเนื้อหาในนิยายทั้งสิ้น Credit Photo by : Pinterest, Google

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหา ดัดแปลง แคปเจอร์ หรือเผยแพร่ต่อสาธารณชน โดยมิได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้แต่ง นามปากกา ฟลาเวีย หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด