“น่าเบื่อจัง คุณพ่อไม่รู้จะเร่งรัดเราไปถึงไหน” หรรษธรบ่นกับเพื่อนนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5 ขณะรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

“เร่งรัดอะไรหรือ” สิรธีร์ เพื่อนสนิทถามขึ้น

“ก็หาแฟนน่ะสิ เราเพิ่งเรียน ม.5 เองนะ คุณพ่อก็เร่งให้เราหาแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ ไม่งั้นจะจับเราหมั้นกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าตา คิดเรื่องนี้แล้วเซ็งเป็ด” ชายหนุ่มบ่นพลางตักอาหารเข้าปากเคี้ยวแบบเซ็งเป็ดจริงๆ

“นายก็มองๆหาที่โรงเรียนเราสิ มีสาวๆสวยๆเยอะแยะไปหมด นายเลือกได้อยู่แล้วนี่ เกิดมารวยซะอย่าง”

“นายก็พูดไป คนรักนะไม่ใช่ผักปลาที่จะเลือกเอาชิ้นไหนก็ได้ คนรักมันต้องใช้ใจเลือก เรายังไม่เคยปิ๊งวูบวาบกับใครที่ไหนสักคนเลย ไม่ว่าจะเป็นดาวโรงเรียนก็เถอะ”

“เลือกมาก ระวังจะได้แต่งกับคนที่พ่อนายหาให้นะ ฮ่าๆๆ”