‘ดนุ’ ไม่ใช่คนใจดี ไม่เคยรู้จักคำว่าใจอ่อน
หรือจริงๆ แล้วเขาอาจเป็นคนไม่มีหัวใจ
เห็นเขายิ้มๆ อารมณ์ดีกับทุกคนแบบนั้น
ใครสักกี่คนที่จะรู้ว่ามันคือยิ้มเหี้ยม กับอีแค่ผู้หญิงบนเตียง
เขากดโทรศัพท์กับจ่ายไปไม่กี่พันก็ได้มาบำเรอกายแล้ว
แต่สำหรับคนที่นึกอยากได้มาบำเรอใจเล่นๆ หาเรื่องสนุกแก้เซ็งไปวันๆ
ถึงต้องจ้างแพงหน่อย ก็น่าสน

‘เพชรลดา’ บัณฑิตจบใหม่ที่กำลังตกงาน
เธอกลับมาบ้านเพื่อจะพบกับหนี้นอกระบบที่แม่และยายสร้างไว้
แต่เมื่อเจ้าหนี้ของเธอเป็นผู้หญิง ก็ค่อยโล่งอกว่าคงไม่มีเหตุการณ์ทำนองขายตัวใช้หนี้เกิดขึ้น
แต่เธอจะหาเงินมาใช้หนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหนี้เร่งยิกๆ
ให้เธอหาเงินมาคืนเร็วๆ เร็วพอๆ กับความรู้สึกที่เธอมีให้นายจ้างจำเป็น

สัญญาว่าจ้างสามเดือน
ที่มีกฎระเบียบมากมายให้ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
แต่สัญญาว่าจ้างไม่ทันสิ้นสุด นายจ้างกลับเลิกจ้างกระทันหัน
เมียจ้างปลดระวางอย่างเพชรลดาก็ต้องไป... ไปพร้อมหัวใจที่บาดเจ็บ
..................

“นี่พูดบ้าอะไร เอาเรื่องบ้าๆ นี่มาจากไหน” ดนุเผลอกำซองในมือแน่น ตะเบ็งเสียงออกไปด้วยความตกใจและโมโห เพชรลดารู้เรื่องของ‘ทราย’ได้ยังไง
“ทรายคิดว่าคุณดินจะรักคุณทรายคนเดียวตลอดไปเสียอีก”
“เพชรลดา! พูดอะไรของเธอ”
“แต่ตอนนี้คุณดินก็รักคุณแอนนี่แล้ว ลืมคุณทรายได้แล้วใช่มั้ยคะ”
“เด็กบ้า หุบปากเดี๋ยวนี้!”
เพชรลดาหุบปากแน่น สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย แต่พยายามไม่ปล่อยให้มีเสียงใดเล็ดลอดออกไปอีก เธอจึงได้ยินเสียงพ่นลมหายใจฟืดฟาดด้วยความโมโหของดนุ แล้วไม่นานเขาก็คำรามออกมา
“เธอผิดสัญญา ฉันไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินงวดสุดท้าย” ดนุเขวี้ยงซองขาวลงพื้น กัดฟันมองหน้าหญิงสาวแล้วก้าวถอยห่าง “เผาสัญญาบ้าๆ นั่นทิ้งซะเพชรลดา เราจบกันแค่นี้... กลับไป”