บทนำ

‘น้ำฟ้า’ หรือ ‘ธารา ภัทรกุล’ สาวสวยผู้มองโลกในแง่ดีวัยยี่สิบปีเศษ กำลังนั่งแท็กซี่ตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่งด้วยความร้อนใจ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ‘น้ำค้าง’ หรือ ‘ชลาลัย ภัทรกุล’ น้องสาวฝาแฝดได้โทรมาบอกว่ากำลังไม่สบายอย่างหนักอยากให้พี่สาวช่วยมาดูแล แต่เธองงเหลือเกินว่าทำไมต้องมาที่โรงแรมหรูนี้แทนที่จะเป็นโรงพยาบาล แถมยังบอกให้เข้าไปทางด้านหลังอีกด้วย

เมื่อมาถึงแล้วน้ำฟ้าก็รีบเดินเข้าไปด้านหลังโรงแรมด้วยความร้อนใจ ในระหว่างนั้นดวงตาคู่สวยก็สังเกตเห็นน้องสาวออกมายืนรออยู่ตรงประตู ท่าทีไม่ได้เหมือนคนป่วยเลยแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนนึกฉงนในใจไหนบอกกับเธอว่าไม่สบายหนักมาก แล้วทำไมถึงได้มายืนตากลมอยู่อย่างนี้ เดินคิดไปด้วยในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าน้องสาวแล้ว

“แกเป็นยังไงบ้างไหนบอกว่าไม่สบาย แล้วทำไมยังมายืนตากลมอยู่ตรงนี้ล่ะ” น้ำฟ้าเอื้อมมือเรียวไปสัมผัสเนื้อตัวน้องสาวเพื่อดูความผิดปกติ แต่ทว่าน้องสาวกลับทำทีท่าร้อนใจราวกับกลัวใครจะมาเห็นซะอย่างนั้น

“พี่รีบตามฉันมาก่อนเร็ว” น้ำค้างรีบจูงมือพี่สาวเข้าไปในโรงแรม เดินตรงไปยังห้องแต่งตัวแล้วล็อกประตูเอาไว้ หล่อนกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

จริงๆ แล้ววันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอเอง แต่ทว่าน้ำค้างกลับคิดจะให้พี่สาวมาเป็นเจ้าสาวแทน จึงคิดอุบายให้มาหาถึงที่นี่ เหตุที่เป็นเช่นนั้นเธอได้หลอกเอาเงินจาก ‘พ่อเลี้ยงเหมันต์ วงศ์กิจไพศาล’ มาเป็นจำนวนมากพอ แถมยังมีค่าสินสอดที่เรียกไปอยู่มากโข พอที่จะไปตั้งตัวในต่างประเทศกับแฟนหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันได้อย่างสบาย หากเธอหนีไปเอาดื้อๆ กลัวว่าฝ่ายเจ้าบ่าวจะโกรธจนไปแจ้งความดำเนินคดีกับเธอก็เป็นได้ จึงคิดอุบายให้พี่สาวมาสวมรอยแทนตัวเธอ เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

“สรุปแกไม่สบายเป็นอะไรกันแน่ ฉันก็เห็นว่าแกปกติดี” น้ำฟ้าจ้องจับผิดน้องสาวของตัวเอง

“พี่ฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่สบายจริงๆ ที่บอกให้พี่มาวันนี้ ก็เพราะ....อยากให้พี่สลับตัวเป็นเจ้าสาวแทนสักสองชั่วโมง ส่วนฉันจะไปหาหมอก่อน” น้ำค้างเอ่ยกับพี่สาวด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน เพราะกลัวว่าพี่สาวจะไม่เชื่อ

“อะไรนะ! นี่แกจะแต่งงานงั้นเหรอ ทำไมไม่เคยบอกฉันมาก่อนเลยน้ำค้าง แกก็รู้ว่าเรามีกันแค่สองคนพี่น้อง” น้ำฟ้าได้ยินก็หันขวับไปมองหน้าน้องสาวทันที เธอนึกไม่ถึงว่าน้ำค้างจะทำตัวอย่างนี้ จะแต่งงานทั้งทีกลับไม่เห็นหัวพี่สาวอย่างเธอเลย แถมยังมาให้ช่วยทำอะไรบ้าๆ อย่างนี้อีกด้วย

“ฉันขอโทษจริงๆ นะพี่แต่ฉันจำเป็นจริงๆ อีกประมาณสิบนาทีช่างแต่งหน้าก็จะมาแล้ว พี่ช่วยเข้าพิธีแทนฉันหน่อยนะ ฉันไม่สบายจริงๆ ต้องไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย เจ้าบ่าวของฉันพ่อเลี้ยงเหมันต์ พี่จำชื่อนี้ไว้ให้ดีนะ แล้วถือจดหมายฉบับนี้เอาไว้ หากฉันกลับมาไม่ทันให้รีบเปิดมันอ่านทันที ฉันต้องไปแล้วฉันปวดท้องมากพี่” น้ำค้างแสร้งทำเป็นปวดท้องให้พี่สาวตนเองเห็นใจ

“แล้วใครจะพาแกไปล่ะเนี่ย” น้ำฟ้าเห็นอย่างนั้นก็เป็นห่วงน้องสาว และไม่อาจเอ่ยปฏิเสธคำขอร้องนั่นได้เลย

“เพื่อนฉันรออยู่หน้าโรงแรมแล้วอ่ะพี่ ฉันต้องรีบไปก่อนนะแล้วอย่าลืมที่บอกล่ะ ถ้าหายดีแล้วฉันจะรีบกลับมา” เธอเอ่ยด้วยท่าทีร้อนใจ อยากออกไปจากห้องนี้เต็มทนแล้ว

“ให้ฉันเดินไปส่งแกไหมอ่ะ”

“ไม่ต้อง! อยู่ที่นี่รอช่างแต่งหน้าเถอะ อ้อ..แล้วอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเราเป็นฝาแฝดกันเข้าใจไหม” น้ำค้างเอ่ยย้ำพี่สาวอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกไป

น้ำฟ้านั่งอยู่ในห้องหรูอย่างงๆ น้องสาวกำลังเล่นตลกอะไรกับเธออยู่หรือเปล่านี่ เจ้าหล่อนรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้

น้ำค้างรีบเดินไปหน้าโรงแรม เมื่อเห็นรถแฟนหนุ่มจอดรอก็ยิ้มออกมา แล้วเดินตรงไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที

“เรียบร้อยแล้วค่ะที่รัก” เธอเอ่ยกับแฟนหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ที่สามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้เรียบร้อย เธอนึกถึงแต่ความสุขของตัวเอง โดยไม่ได้นึกเห็นใจพี่สาวของตัวเองเลย

“คุณเก่งที่สุดเลย” ว่าแล้วธนากรก็โน้มตัวมาหอมแก้มคนรักทันที

“ออกรถเถอะค่ะเดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” เธอหอมแก้มคนรักตอบแล้วก็ส่งยิ้มหวานให้

หลังจากหลอกเอาเงินก้อนโตจากพ่อเลี้ยงเหมันต์แล้ว น้ำค้างก็สัญญากับแฟนหนุ่มว่าจะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ทว่าแฟนหนุ่มของเธอกลับเป็นผู้ชายที่ตัวเปล่าเล่าเปลือย ไม่ได้มีเงินทองติดตัวแม้แต่สักบาทเดียว หากจะเรียกว่าเป็นแมงดาก็ไม่เชิง เงินทุกบาทที่ใช้จ่ายล้วนก็มาจากเงินที่นำค้างหลอกมาจากพ่อเลี้ยงเหมันต์ทั้งนั้น ธนากรมีดีเพียงอย่างเดียวนั่นคือความหล่อที่สาวๆ ต่างก็ตกหลุมพรางมาแล้วหลายต่อหลายคน

น้ำฟ้านั่งอยู่ในห้องได้ไม่นานช่างแต่งหน้าก็มาถึง เธอถูกช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองทั้งสามคนมารุมมาตุ้มช่วยกันรังสรรค์แต่งแต้มเครื่องสำอางบนใบหน้าขาวใสให้สวยมากยิ่งขึ้น แล้วช่วยกันสวมชุดเจ้าสาวสีขาวลายลูกไม้ให้กับเธอจนเสร็จสรรพ จากหญิงสาวธรรมดาถูกแปลงโฉมจนงดงามราวกับเจ้าหญิงในนิยาย ที่พร้อมรอเจ้าชายเข้ามาขอเต้นรำเลยทีเดียว

“ว้าว! สวยมากที่สุดเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้ามองดูผลงานของตัวเอง แล้วเอ่ยชมพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจ

“ขอบคุณค่ะพี่” น้ำฟ้าตอบกลับแล้วมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ มันเหมือนฝันมากเหลือเกิน ที่เธอได้ใส่ชุดแต่งงานราวกับเจ้าหญิงอย่างนี้ เสียอย่างเดียวที่งานวันนี้มันไม่ได้เป็นของเธอ กลับเป็นของน้องสาวฝาแฝดต่างหาก

“เจ้าบ่าวเห็นคงจะอึ้งแน่ๆเลยค่ะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นเจ้าหล่อนก็นึกภาพในหัวตามทันที เจ้าบ่าวของน้องสาวจะมีรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงนะ เธอเองก็อยากเห็นจะแย่แล้วเหมือนกัน

“พวกพี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ ในวันแต่งงานนะคะ” ช่างแต่งหน้าทั้งสามคนเอ่ย ขณะเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะเข้าไปในกล่องดังเดิม

“ขอบคุณพวกพี่อีกครั้งนะคะ” น้ำฟ้ายกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน เธอเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ต่างจากน้องสาวรายนั้นเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายและมีความทะเยอทะยานสูง

ระหว่างนั้นน้ำฟ้าก็หยิบซองจดหมายที่น้องสาวให้ไว้ขึ้นมาดู แม้ว่าน้ำค้างจะบอกให้อ่านหลังจากมั่นใจว่ามาไม่ทัน แต่เธอก็อยากจะรู้ว่าข้างในมันเขียนว่ายังไงบ้าง เพราะทุกอย่างที่น้องสาวทำมันมีความไม่ชอบมาพากลซะเหลือเกิน

น้ำฟ้ารีบเปิดซองจดหมายแล้วหยิบแผ่นกระดาษออกมาอ่าน เมื่อเห็นเนื้อหาในนั้นแล้ว ทำเอาถึงกับทรุดนั่งลงบนโซฟาทันที เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา ทำไมน้องสาวที่เธอรักถึงได้ทำอย่างนี้กับเธอได้ลงคอ

ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษพี่ด้วยนะแต่ฉันจำเป็นต้องทำอย่างนี้จริงๆ พี่ช่วยเป็นเมียของพ่อเลี้ยงเหมันต์แทนฉันไปตลอดได้ไหม ฉันหลอกเอาเงินเขามาเยอะมาก ถ้าพ่อเลี้ยงรู้ความจริงเข้าฉันอาจจะโดนจับเข้าคุกแน่นอน ขณะพี่ที่อ่านจดหมายฉบับนี้ฉันคงจะขึ้นเครื่องไปอเมริกาแล้ว ฉันอยากไปใช้ชีวิตกับคนที่รัก พ่อเลี้ยงเป็นคนดีมากแต่ฉันคงไม่สามารถแต่งงานกับคนที่มีอายุมากขนาดนั้นได้ ฉันมั่นใจว่าพ่อเลี้ยงคงจะดูแลพี่ได้อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิตแน่นอน

รักพี่เสมอ

น้ำค้าง