“อาจะโทรไปบอกเองว่าไม่ใช่ผู้ปกครองของเอินอีกต่อไป” คนฟังช็อกทุกความรู้สึกแต่เธอจะไม่ยอมให้เรื่องต้องเป็นแบบนี้เด็ดขาด
“จะหนีเอินเหรอคะ” พิธานหลุบตาไม่ตอบ
“บอกเอินมาสิ”
“อากำลังจะเริ่มต้นใหม่กับอาเมี่ยง ขอร้องนะเอิน…อาลำบากใจมากจริงๆ”
“ไม่สน! เอินก็รักของเอินและเอินก็จะไม่ฝืนความรู้สึกตัวเองด้วย”
“เอิน!”
“อย่ามาสั่งให้ทำอะไร เพราะอาหนึ่งไม่มีสิทธิ์มาควบคุมชีวิตเอินในเมื่อเราไม่ได้เป็นญาติกัน เอินทำใจมองอาหนึ่งอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว”
กัดฟันพูดมันออกมาพร้อมหยาดน้ำตาที่รินไหล พิธานหัวเสียอยากกระชากหล่อนมาตีให้หายบ้าแต่เรื่องจริงทำได้เพียงมองอย่างขุ่นใจ พูดขึ้นว่า...
“ลงไป”
ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่ลดละแต่ทว่าคนละความรู้สึกอย่างเห็นได้ชัด กิตติยามีแต่ความหวังและหัวใจที่รักเขาจนหมดใจ ต่างจากพิธานที่มองเธอราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่อยากจะพบเจอกันอีกสักวินาที
“ยังไงเอินก็รักอาหนึ่ง”
น้ำเสียงสั่นเครือยืนยันความรู้สึกตนเอง ก่อนโน้มหน้าจูบปากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว รายนั้นเบิกตาโพลงด้วยความตกใจไม่คิดไม่ฝันว่าหลานจะทำเช่นนี้ รีบผลักร่างบางออกห่างจนหัวของเธอกระแทกกระจกรถเต็มแรง

----------------------------------------------------------------


พิธานจูงข้อมือน้อยพามาที่รถ ยัดเธอเข้าไปด้านในก่อนขึ้นรถตามอย่างรวดเร็ว จังหวะนั้นศิชามาพอดีและกิตติยาก็เห็นจึงรีบเปิดประตูวิ่งมาหาอีกฝ่าย
“เอิน...” ศิชาตกใจที่เห็นกิตติยา ทว่าพิธานตกใจกว่ารีบวิ่งลงมาดู
“อาเมี่ยงทำได้ยังไง ฮือออ มายุ่งกับอาหนึ่งทำไมในเมื่ออาเมี่ยงมีครอบครัวอยู่แล้ว”
“เอินหยุด!” พิธานจับแขนเล็กหากเจ้าตัวสะบัดไม่ยอมทั้งยังเชิดหน้าเชิดตาพูดกับศิชา
“เป็นชู้กันครั้งเดียวก็ว่ามากแล้ว แต่นี่ยังจะกลับมาเล่นชู้กันอีกงั้นเหรอ! อาเมี่ยงไม่รังเกียจตัวเองบ้างหรือไง”
บรรดาญาติศิชาและผองเพื่อนต่างซุบซิบนินทาทันที และบิดาของเธอก็แน่นหน้าอกยามได้ยินใครที่ไหนก็ไม่รู้มาต่อว่าลูกสาวตน พิธานเหลืออดกระชากร่างเล็กโดยไม่พูดสักคำทว่ากิตติยายังคลั่งสะบัดมือสุดแรงแต่คราวนี้เขาจะไม่ยอมอีกแล้ว!
“อย่ามายุ่งกับอาหนึ่งอีก อย่ามาทำให้อาหนึ่งเจ็บปวดอีกเข้าใจไหม!”
“หยุด!”
พิธานฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้ากิตติยาเต็มแรงจนร่างบางฟุบลงกับพื้น สร้างความตกใจให้ทุกคนในงาน และจังหวะนั้นเองร่างบิดาของศิชาก็ล้มฟุบไป
----------------------------------------------------------------