บทนำ

งานแฟชั่นโชว์การกุศล ภายในห้องจัดเลี้ยงหรูเลิศ ของโรงแรมระดับห้าดาว จัดขึ้นโดยเหล่าคุณหญิงคุณนายและเซเลบริตี้ ผู้ชื่นชอบหลงใหลผ้าไทยเป็นพิเศษ เพื่อนำเงินรายได้จากการจัดงานไปมอบให้กับมูลนิธิเด็กและสตรี

เบื้องหลังเวทีต่างร้อนรนกระวนกระวายเมื่อนางแบบชุดฟินาเร่ยังเดินทางมาไม่ถึง...

“ตาหวาน แก้มป่องมาถึงรึยังลูก” คุณศิรินทรา ภริยาพลตำรวจเอก ธรรม เมตตาธรรม เอ่ยถามลูกสาวคนโตที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผม แต่งองค์ทรงเครื่องอยู่บริเวณหน้ากระจกบานใหญ่ ภายในห้องแต่งตัวซึ่งจัดไว้สำหรับนางแบบกิตติมศักดิ์

“ใกล้ถึงแล้วค่ะแม่ แก้มป่องโทรมาบอกตาหวาน เมื่อ... สิบนาทีที่แล้ว” ศิรินทร์เกษ เมตตาธรรม หรือ ตาหวาน พี่สาวของหญิงสาวที่คุณศิรินทรากล่าวถึงเหลือบมองผู้เป็นแม่พลันตอบ

“แต่นี่มันเลยสิบนาทีแล้วนะลูก แม่ว่าโทรตามอีกรอบดีกว่า” คุณหญิงศิรินทราไม่ยอมลดละ สะกิดลูกสาวคนโตให้กดเบอร์ลูกสาวคนเล็กให้

“ค่า...” ศิรินทร์เกษลากเสียงยาว เพราะผู้เป็นแม่มายืนจ้ำจี้ให้เธอโทรตามน้องสาวยิกๆ ‘ทำไมแม่ไม่โทรเองน๊า...’ ได้แต่นึกบ่นในใจ พร้อมกับกดสายโทรหาคนเป็นน้อง รอเพียงครู่เดียวปลายสายก็รับ

“ว่าไงตาหวาน...” เกษศิรินทร์ เมตตาธรรม หรือ แก้มป่อง ในชุดพยาบาลสีขาวทั้งตัว เดินแกมวิ่งเข้ามาภายในโรงแรม หยุดถามพนักงานถึงสถานที่จัดงาน ก่อนจ้ำอ้าวไปยังทิศที่พนักงานต้อนรับผายมือบอก พึมพำขอบคุณเสียงเบา

“ตัวถึงไหนแล้ว”

“ถึงละ อยู่หน้าโรงแรม กำลังจะเข้าไปในงาน บอกคุณแม่ด้วย แค่นี้... โอ๊ะ!” เรียวปากบางขยับบอกอย่างรวบรัดพลันร่างงามระหงก็ชนเข้ากับกำแพงมนุษย์อย่างจังเบ้อเร่อ ดีนะโทรศัพท์เธอไม่หลุดมือ ยังได้ยินเสียงคนปลายสายเปล่งเสียงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่เป็นไร เท่านี้ก่อนนะ” บอกกล่าวศิรินทร์เกษจากนั้นจึงเงยหน้ามองเจ้าของร่างกำยำ นัยน์ตาคม ใบหน้าดุดันราวกับโกรธใครมาเป็นชาติ อ้าปากขอโทษพร้อมกันกับเจ้าของร่างกำยำ “ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษ” เสียงทุ้มนุ่มของกำแพงมนุษย์กล่าวขอโทษอย่างสำนึกผิด “คุณเป็นไงบ้าง” พลันเปรยถามด้วยความรู้สึกผิดนิดๆ มือหนากุมหัวไหล่เรียวบางอีกข้างประคองแผ่นหลังกึ่งสะโพกไว้หลวมๆ

เกษศิรินทร์ใช้สายตากลมรีแพขนตาหนากะพริบถี่ๆ ไล่ภาพจากต้นคอแกร่งสีน้ำตาลจนพบกับคางบึกบึน หนวดเครา เขียวครึ้ม จมูกโด่งเบี้ยวหน่อยๆ นัยน์ตาคมกล้า ดำขลับ คิ้วเข้ม ผมของเขารู้สึกจะยาวเกินไปแล้ว

“คุณ! เป็นไงบ้าง”

“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ... ” เกษศิรินทร์เอ่ยปากขอบคุณแก้ขวย เนื่องจากเธอยืนจ้อง เกาะท่อนแขนแกร่งนานผิดปกติกล่าวขอบคุณที่เขาช่วยดึงร่างเธอไว้ไม่ปล่อยให้ล้มหงายท้อง

“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามใช้สายตาสำรวจรูปร่างของหญิงสาวอย่างประเมิน ว่าเธอพูดจริงหรือโกหก... “เท้าคุณพลิกรึเปล่า”

เกษศิรินทร์ขยับข้อเท้าทั้งสองข้างโชว์ พลันเงยหน้าบอกกล่าวเสียงใส ยิ้มให้จนตาหยี ผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้มระใบหน้าจนดูรุ่ยร่ายนิดๆ “ไม่ค่ะ ปกติดี”

“ดีแล้ว ขอโทษอีกครั้ง ผมต้องไปละ แล้วเจอกัน...” ชายหนุ่มเอ่ยพลางผละจากไปชะงักเท้าเล็กน้อย นึกในใจทำไมเขาต้องบอกแก่หญิงสาวแปลกหน้าว่า ‘แล้วเจอกันด้วยว่ะ’ พลันส่ายศีรษะงุนงง

ร่างสูงล่ำของชายหนุ่มสาวเท้าผละจากอย่างรวดเร็วราวกับวิ่งทั้งที่เขาก็เดินปกตินี่ล่ะ สายตางงงัน แปลกใจ มองตามร่างสูงไปจนลับตา สมองน้อยๆ ครุ่นคิดหนัก คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอชายหนุ่มที่ไหนมาก่อนรึเปล่า...

“อ้าวหนูแก้มป่องมาถึงแล้วเหรอลูก แม่เรารออยู่เชียว” คุณหญิงธารา ภริยาพลตำรวจเอก พุฒิพัฒน์ โกสุมเรืองฤทธิ์ นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่เกษียณราชการไปหลายปีเอ่ยทักทายหญิงสาวที่เพิ่งมาถึง

“สวัสดีค่ะคุณป้า แก้มขอโทษค่ะที่มาช้า พอดีที่โรงพยาบาลมีเคสผ่าตัด พอออกจากห้องผ่าตัดได้แก้มก็บึ่งรถมานี่ล่ะค่ะ” หญิงสาวอธิบายให้ผู้ใหญ่ฟังสีหน้าเจื่อน รู้สึกสำนึกผิด

“ไม่เป็นไรลูก หนูซ้อมมาดีอยู่แล้ว รีบเข้าไปแต่งตัวเถอะ อีกไม่ถึงชั่วโมงงานก็จะเริ่มละ”

“ค่ะ”

ร่างงามเดินตามคุณหญิงธาราเข้าไปภายในห้องแต่งตัวระดับวีไอพี สลัดภาพชายหนุ่มที่เพิ่งพบเมื่อครู่ออกไปชั่วขณะ ปฏิบัติตามสตาฟอย่างเคร่งครัด จนออกมาสวยหรู งามสง่าในชุดผ้าไทยสีเขียวปีกแมงทับ ประดับด้วยต่างหูเพชรยาวระย้า แหวนเพชรเม็ดเป้งบนนิ้วเรียวยาว ส่องประกายวาววับงามจับตา

ส่วนศิรินทร์เกษอยู่ในชุดผ้าไทยสีแดงเลือดนก ตัวเรียบหรู งามสง่าไม่แพ้น้องสาว เครื่องประดับมีมงกุฎชิ้นเล็กประดับมวยผม และกำไลข้อมือ ซึ่งเป็นเพชรน้ำเอก เมื่อสองสาวมายืนเคียงคู่กันช่างงดงาม ทรงคุณค่าในแบบกุลสตรีไทยยุคดิจิตอล

“พี่ล่ะปลื้มใจแทนคุณศิ มีลูกสาวสวยทั้งคู่ กิริยามารยาทก็เรียบร้อย งามหมดจด”

“ขอบคุณค่ะคุณพี่ที่ชม แต่คุณพี่ไม่เคยเห็นบทสองสาวดื้อนี่คะ ทำเอาอิฉันปวดหัว กินยาหมดกระปุกยังไม่หาย”

ทุกคนที่ได้ยินถึงกับหัวเราะร่วน ยกเว้นสองสาวที่ถูกเผาต่อหน้าต่อตา ได้แต่ยืนส่งค้อนขวับให้ผู้เป็นแม่

“เอาล่ะค่ะ ได้เวลาเดอะโชว์มัสโกออนกันแล้วนะคะ เชิญคุณหญิง แล้วก็คุณน้องแก้มป่อง คุณน้องตาหวาน ด้านหลังเวทีเลยค่า... ไปค่ะ” สตาฟสาวประเภทสองหุ่นเพรียวบาง ให้สัญญาณพลันเชื้อเชิญเจ้าของงานและนางแบบกิตติมศักดิ์ออกจากห้องไปรอเดินอวดโฉมให้กับบรรดาแขกผู้มีเกียรติได้ยลความงามของสองสาวบนเวที...