“พี่ให้ออกมาซื้อน้ำกินนะหอม ไม่ใช่ให้ออกมาอ่อยผู้ชายเอาไปกินลับหลัง”
“หอมไม่ได้ออกมาอ่อยผู้ชายค่ะ นี่ไงน้ำ”
หล่อนรีบชูกระป๋องน้ำแดงในมือให้ดูเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจไปพร้อมกับความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ภายในใจ แต่ดูเหมือนอารมณ์เขาจะเสียยิ่งกว่าหล่อนมากมาย ผละจากผนังสี่เหลี่ยมมาได้ก็คว้าข้อมือเล็กๆ ลากลิ่วติดมือเข้าห้องทำงานไปทันที
หอมระรินตัวบางๆ จะต่อต้านอะไรได้ เขายกเอวคอดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานแล้วแทรกตัวเข้าไปจนเรียวขาสวยแยกออกจากกัน คร่อมไว้ด้วยแขนล่ำๆ และร่างสูงใหญ่ โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหล่อนแทบจะหงายหลังต้องรั้งบ่าแกร่งเอาไว้ด้วยมือเรียวทั้งสองข้าง
“หอมโสดเหรอ...” ถามหน้านิ่งมาก หากแต่น้ำเสียงกลับเข้มดำอำมหิต นัยน์ตาเป็นประกายลึกล้ำซ่อนความดุร้ายเอาไว้ภายใต้จิตใจอันร้อนระอุ “...หอมมาขอให้พี่รับผิดชอบ ลากพี่ไปขอแต่งงานบนตึกสูงจนพี่ใจอ่อนยอมไปจดทะเบียนสมรสด้วย แล้วยังมีหน้าไปบอกผู้ชายคนอื่นว่าโสดเหรอ!”
หอมระรินก้มหน้างุดไม่ยอมตอบ ไม่กล้าจะเสี่ยงเถียงกับเขาให้ตัวเองต้องเดือดร้อน เขาก็จูบแก้มนุ่มแรงๆ ด้วยความโมโหที่เพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้น... จนอารมณ์ร้อนร้ายแทบจะระเบิดตูมออกมา