Change! มีในรูปแบบ e-book แล้วนะคะ

สามารถติดตามได้ที่ Meb

******************************************************************************************************************

บทนำ

“พี่ณัฑศ์ พี่ณัฑศ์อย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งผมไปเลยนะ ฮือ ฮือ”

“ปล่อย นี่ฟังไม่รู้เรื่องรึไงว่า พี่ไม่ได้รักเราแล้ว”

“แต่ผมรักพี่ ผมรักพี่ อย่าทิ้งผมไปเลย ฮือ ฮือ”

เสียงร้องไห้ อ้อนวอน ขอร้อง ปานจะขาดใจดังแว่วออกมาจากห้องพักห้องหนึ่งในคอนโดมิเนียมหรู ถ้าใครผ่านมาได้ยินคงต้องหยุดฟังแล้วรู้สึกสงสาร แต่ไม่ใช่กับชายหนุ่มที่ชื่อธีรณัฑศ์ เขากำลังวุ่นวายเก็บข้าวของใส่กระเป๋าใบโต แล้วสายตาเหลือบมองร่างที่กอดเขาไว้แน่น แล้วยังร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิด ชายหนุ่มรีบสะบัด สลัด จนชายตัวเล็กลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น ปฐวีร์ที่ถูกสลัดจนไปนั่งลงอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ในใจรู้สึกเจ็บปวดสมองคิดไม่ออกว่าตนเองทำอะไรผิดทำไมอีกฝ่ายต้องทิ้งเขาไปด้วย ตอนนี้ร่างกายเขากำลังจะหมดแรง มองไม่เห็นทางที่เหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายไว้แล้ว แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้สวมกอดอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี เขาก้าวช้า ๆ หยุดมองแผ่นหลังหนาแล้วแนบหน้าลง พยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้

อารมณ์ของธีรณัฑศ์ถึงที่สุด จนระงับไว้ไม่ได้ เขาหันหน้ามาเผชิญกับปฐวีร์ “เรานี่มันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง ว่าพี่ไม่ได้รักเราแล้ว” คำพูดที่ออกมาจากปากคนรักทำให้คนฟัง ถึงกับจุกพูดไม่ออกได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหล ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากยอมรับมัน

“ถอยไปพี่จะเก็บของ” เขาผลักปฐวีร์อย่างแรง จนคนถูกผลักถลาไปข้างหลังเหยียบขวดสเปรย์น้ำหอม

“โอ๊ย” แล้วถลาไปชนกับขอบประตูระเบียง

”ณัฑศ์......” และทำให้เสียหลักผลัดตกลงไปจากระเบียง

“เฮ้ย” ธีรณัฑศ์มองลงไปด้านล่างเห็นร่างปฐวีร์นอนบนพื้นซีเมนต์มีเลือดเต็มไปหมด เป็นภาพสยดสยองทำให้เขาทนมองไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดเร็วมาก เขาไม่ได้จะให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแบบนี้

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางร้อนใจ

"พิมพ์ พิมพ์ช่วยพี่ด้วย พี่ไม่ได้ตั้งใจ วีร์ตกลงไปเอง”

พิมพ์รตาเดินไปชะโงกหน้าออกไปดูที่ระเบียง ข้างล่างเห็นพี่ชายของเธอนอนจมกองเลือดอยู่ เธอยิ้มมุมปาก ไม่รู้ในใจกำลังคิดอะไรอยู่ เธอหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยังยืนหน้าซีดอยู่ในห้อง

”ไม่เป็นไรเรื่องนี้ พิมพ์จัดการเอง พี่เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเธอเดินนำอีกฝ่ายออกไปจากห้อง

รถเก๋งยี่ห้อหรูกับรถกระบะสี่ประตูวิ่งตามกันมาตลอดทาง ในที่สุดก็จอดสนิทที่ใต้สะพานใหญ่ข้ามแม่น้ำ ในบริเวณที่ลับตาคน ช่วงเวลาโพล้เพล้ ชายฉกรรจ์สามคนช่วยกันยกร่างไร้วิญญาณที่อยู่กระสอบลงจากหลังกระบะ แล้วโยนทิ้งลงแม่น้ำสายกว้างและไหลเชี่ยว

“พิมพ์ ทำอย่างนี้จะดีเหรอ”

“อะไรคือไม่ดี คนอย่างมันอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ตายไปเป็นอาหารปลาก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง”

หญิงสาวมองกระสอบที่ค่อย ๆ จมลงก้นแม่น้ำด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ธีรณัฑศ์มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่อยากเชื่อทุกอย่างจบลงอย่างนี้ ในใจลึก ๆ เขายังรักปฐวีร์อยู่ ถ้าวันนั้นพิมพ์รตาไม่เอาภาพที่คนรักของเขามีอะไรกับชายอื่นมาให้ดู เขาไม่ได้สนใจว่าเขาไม่ใช่คนแรกของปฐวีร์ แต่แค่เสียใจที่ปฐวีร์ไม่เคยบอกเขา ในตอนนั้นเขารู้สึกโกรธ ทำให้คืนนั้นดื่มจนไม่ได้สติ ตื่นขึ้นมาอีกวันก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงกับ พิมพ์รตา เรื่องทุกอย่างมันเลยเถิดจนพิมพ์รตาท้อง ทำให้เขาจำเป็นต้องเลือกเธอ เขาคิดว่าแยกทางกับปฐวีร์ไปสักพักปฐวีร์ก็จะสามารถทำใจลืมเขาได้ ใครจะไปรู้เรื่องมันจะจบแบบนี้ วีร์ผมขอโทษ คำพูดที่ดังก้องอยู่ข้างใน เขาไม่มีความกล้าพอที่จะพูดมันออกมา

ห่างออกไปไม่ไกลมากนักวิญญาณของปฐวีร์กำลังยืนมองร่างของตัวเองถูกโยนทิ้งลงแม่น้ำอย่างไม่เข้าใจ ทำไมน้องสาวและคนรักต้องทำกับเขาอย่างนี้ มองร่างตัวเองที่ค่อย ๆ จมลงแม่น้ำ แล้วหันไปมองคนทั้งสองยืนกอดกันอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าชีวิตของเขาที่จบลงอย่างนี้เพราะฝีมือน้องสาวและผู้ชายที่เขารักมากที่สุด ทำไม? เพราะอะไร? ต้องทำกับเขาอย่างนี้ เขาไม่เคยทำร้ายใครเลย ทำไมทุกคนต้องทำร้ายเขาด้วย ขนาดตายไปแล้ว แค่หลุมฝังศพ ดินกลบหน้าก็ยังไม่มี ตายอย่างน่าสมเพชไม่ต่างจากหมาตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

วิญญาณโปร่งใสเหมือนกับอากาศยืนร้องไห้ไม่มีเสียง ไม่มีน้ำตา เหมือนจะขาดใจอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครคนไหนเห็นใจในโชคชะตา ดวงตาที่เคยกระจ่างใส กลายเป็นแดงก่ำ ใบหน้าซีกหนึ่งเต็มไปด้วยเลือด ริมฝีปากเม้มเข้าหากันกัดกรามแน่น ตาจ้องมองรถสองคันที่เลื่อนออกไปด้วยความอาฆาตแค้น ขอเถอะใครก็ได้ ช่วยให้เขาได้มีโอกาสได้แก้แค้นคนที่เคยทำร้ายเขา ต่อให้ตกนรกหมกไหม้ในขุมนรกที่เท่าไหร่ก็ได้ไม่กลัว ขอแค่ให้เขาได้แก้แค้นพวกมัน ให้พวกมันได้รับผลที่ทำกับเขาอย่างสาสม เขาสัญญาว่าพวกมันจะได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมกันทุกคน

“แม่ แม่” วิญญาณของคนให้กำเนิด ที่จากไปนานหลายปี อยู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า แม่จริง ๆ ด้วย มารับเขาไปอยู่ด้วยแล้ว ปฐวีร์วิ่งเข้าไปหาวิญญาณของผู้ให้กำเนิด ที่กำลังส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

“ทุกอย่างที่ลูกเห็น เป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต”

“หมายความว่ายังไงครับ ที่ว่าอนาคต”

“จำไว้ถ้าไม่อยากให้อนาคตเป็นอย่างที่เห็น ลูกต้องเปลี่ยนมันด้วยมือของลูกเอง”

“เปลี่ยนมัน เปลี่ยนยังไง” เธอไม่ตอบแล้วร่างโปร่งแสงของเธอค่อย ๆ จางหายไป

”แม่..แม่..เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป....” ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปสัมผัส ก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นมาจนต้องหลับตาลงโดยอัตโนมัติเสียงตะโกนเรียกดังลั่นห้อง ร่างที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้ง แล้วลืมตาตื่น ลุกนั่งบนเตียง บนใบหน้าใสชื้นไปด้วยเหงื่อ ร่างกายยังสั่น กระตุก กับเหตุการณ์ที่ได้เห็น ปฐวีร์หอบหายใจเหมือนเพิ่งไปวิ่งออกกำลังกายมาสักสิบรอบได้ เขาพยายามตั้งสติ ทั้งที่ในหัวยังรู้สึกมึนงง จากนั้นก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นสำรวจ มือทั้งสองยังปกติ แขนไม่หักไม่มีรอยเลือด ใช้มือทั้งสองลูบคลำไปทั่วด้วยความรู้สึกดีใจ ไม่เจ็บไม่รู้สึกเจ็บ เขารีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งไปหยุดยืนหน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องน้ำ

“ไม่มีแผล ไม่มีเลือด” มีคำพูดแค่นั้นออกมาจากริมฝีปากบาง ไม่รู้ว่าทุกอย่างที่เห็นเป็นแค่เพียงความฝัน หรือเป็นลางบอกเหตุสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาในอนาคตเหมือนที่แม่บอกไว้ แต่ทุกอย่างมันเหมือนจริงมากจนรู้สึกเจ็บไปที่หัวใจ คนรัก น้องสาว เขาพูดสองคำนี้เบาราวกระซิบแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด สายตาเลื่อนลอย แต่ถ้ามันเป็นความจริง เขาหัวเราะดังลั่นห้อง เหมือนคนบ้า แววตาสีอ่อนมองโลกในแก่ดีเปลี่ยนเป็นแววตาที่โกรธแค้นชิงชัง ถ้ามันเป็นความจริง เขาก็จะเปลี่ยนแปลงมันเองกับมือ...