เมื่อสิ่งสำคัญของเผ่าพันธุ์หมาป่า สายพันธุ์ยักษ์ใหญ่ของเขา ผู้บิดาได้แอบมอบไว้ให้เพื่อนมนุษย์เก็บเอาไว้ ตอนได้รับบาดเจ็บแล้วถูกช่วยเอาไว้ เพราะสงครามความขัดแย้งของสองสายพันธุ์อันยาวนาน กระทั่งความคุกรุ่นซาลง เพราะใกล้ถึงวันประกาศความเป็นผู้นำ สัญลักษณ์ที่ถูกซ่อนเอาไว้ก็ถึงเวลาใช้เขาในฐานะผู้นำคนต่อไปจึงได้รับมอบหมายให้มารับเอาของชิ้นนั้น ก่อนที่จะถูกค้นพบและแย่งเอาไป

แต่แทนที่เขาจะได้สิ่งที่ได้รับมอบหมาย กลับต้องรับหญิงสาวลูกสาวของผู้รับฝาก มาเป็นธุระอันแสนน่ารำคาญของตนเองไปแทน เพราะชีวิตของเขา รักอิสระ สันโดษ และไม่ชอบภาระอันวุ่นวายโดยเฉพาะกับผู้หญิง ก็เขามันพวกรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน แล้วกลับต้องมาผูกติดกับผู้หญิงหน้าจืดตัวผอมๆ หล่อรับไม่ได้

“นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะ ทำอะไรให้มีมารยาทบ้าง” หญิงสาวกรี๊ดออกไป

“ไหน..ผู้หญิง นี่เหรอ” เสียงถามช้าๆ เน้นหนักอย่างยียวน พลางชี้นิ้วเข้าหาร่างผอมบาง หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกพยักหน้ารับ สีหน้าจริงจัง

“ไม่บอกไม่รู้นะเนี้ย นมก็ไม่มี ถอดเสื้อออกทีคนเขาคงนึกว่าไฝ กล้าบอกว่าเป็นผู้หญิง”

“อ๊ายย!! ไอ้ๆ ไอ้ผู้ชายปากเสีย ไอ้คนขับรถบรรทุก ไอ้คนปากเหมาะกับตัว” กระทืบเท้า ชี้หน้าคนร่างสูงใหญ่ กรีดเสียงใส่อย่างไม่คิดกลัวแม้แต่น้อย ก็กล้าดียังไงมาวิจารณ์เธอ แต่แทนที่โกรธอีกฝ่ายกลับหน้าสงสัยแทน

“คำอื่นเข้าใจ แต่คำว่ารถบรรทุก กับคำว่าปากเหมาะกับตัวนี่ยังไง”

“อยากรู้ใช่มั้ย บอกให้ก็ได้ ไอ้คำว่ารถบรรทุกก็บรรทุกตัวหมัดไง ส่วนปากเหมาะกับตัวก็ปากหมาไง ก็คุณมันเป็นหมาป่านี่ และไม่ต้องขยับมาใกล้ฉันนะ เดี๋ยวหมัดเห็บมันจะโดดมาเกาะฉัน อี๋” ว่าพลางทำท่าขนลุกขนพอง ไม่สนใจดวงตาบนใบหน้าเข้มที่วาววับขึ้นตามแรงอารมณ์ เขาขยับเข้าไปหาร่างบางอีกนิดทั้งปลดกระดุมกางเกงออก ทั้งบอกว่า

“เออ..นั่นสิ ถึงว่า..พูดแล้วก็คันๆ ที่อื่นมันก็ไม่มีขน สงสัยเหลืออยู่ที่เดียวดูให้หน่อยแล้วกัน ท่าทางเธอถนัด อย่าได้คิดขยับหนีเชียว ไม่งั้นเธอโดนขย้ำแน่”