บทนำ

“‘ถ้าผมพิสูจน์ได้ว่าแกเป็นลูกผม... คุณจะต้องมีลูกให้ผมเพิ่มอีกโหลนะครับนี’ ยังจำได้ไหม...” ชายหนุ่มครางเสียงทวนถามถึงถ้อยคำในวันวานที่เขาเคยบอกกับหญิงสาว ในวันนั้นยืนยันเป็นกระต่ายขาเดียวว่าเขาไม่ใช่พ่อของเด็กในท้อง ไม่พูดเปล่าหากคลานขึ้นเตียงนอนอย่างช้าๆ ราวเสือจ้องตะครุบเหยื่อ สายตาจดจ้องมาราวว่าเธอเป็นขนมหวานที่เขาลิ้มชิมอย่างไม่รู้เบื่อ เรือนกายแกร่งอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน โชว์กล้ามแน่นๆ และรูปร่างที่งดงามสมบูรณ์แบบของเขา ช่วงบ่ากว้าง แผงอกแกร่งดูแข็งแรงชวนใจสั่น หัวนมชมพูสีเดียวกับริมฝีปากสวยได้รูปด้วยไม่เคยแตะต้องบุหรี่เลยสักครั้งเดียว เผลอมองเพียงปราดเดียวก็ทำหญิงสาวหายใจสะดุด ไม่เท่านั้นกล้ามท้องเรียงตัวงดงามเป็นลอนสวยได้รูปตามแบบฉบับของผู้ชายที่ใส่ใจออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ยามเกร็งกล้ามเนื้อส่งให้ขึ้นรูปชัดเจนสวยงามน่าสัมผัส... เผลออยากกัดเล่นเสียด้วยซ้ำ ภาพหวิวนั้นทำเอาวิลาสินีถึงกับใจเต้นรัว ร่างแข็งแกร่งคลานเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ สายตาคมกล้ามองมาอย่างสะกดตรึง วิลาสินีหายใจสะดุดด้วยความประหม่า จินตนาการไม่ออกว่าเขาจะทำอะไรต่อไปกับเรือนกายตน วิลาสินีก้มลงมองตัวเองก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนกเมื่อพบว่าร่างทั้งร่างนั้นเปลือยเปล่า เงยหน้ามาอีกทีเขาก็ตะครุบตัวเธอเข้าไปแนบอกเอาไว้แล้วอย่างว่องไวจนเธอหมดสิทธิ์คิดจะปัดป้อง

“ออกไปนะ!” คนถูกสามีโดยพฤตินัยคุกคามนอนสะบัดหน้าไปมาเพื่อหลบจูบของเขา ก่อนจะดิ้นพรวดเพื่อหาอิสรภาพ ภาพแสงสลัวภายในห้องนอนค่อยๆ ชัดขึ้น เธอยกมือขึ้นลูบผม ซับเหงื่อที่แตกพลั่นริมหน้าผากด้วยหลังมือ เมื่อพบว่าเธอไม่ได้แค่ฝันไป หากชายตรงหน้าพยายามลักหลับจนเธอสะดุ้งตื่น หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ แล้วมองไปยังข้างๆ กายที่ร่างกลมๆ น้อยๆ ของลูกสาวหลับสนิทอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาแอบเข้ามานอนบนเตียงเธอ!

“นี่แน่ะ!” เท่านั้นร่างเขาก็กระเด็นลงไปนอนบนพื้น

“โอ้ย ต้องถีบผัวแรงเบอร์นี้เลยหรือไง” เขาโวย

“ก็ศักดิ์จะปล้ำ...”

“ปล้ำอะไรกัน แค่ใช้ภาษากายบอกรักนี...”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว แล้วอย่าเสียงดังด้วยเดี๋ยวลูกตื่น” เธอเอ็ดเขา

“ไม่ได้แก้ตัว ผมฝัน... ฝันว่าเรากำลังรักกันดูดดื่ม...” เขาแกล้งพูดเสียงครางเจตนาให้อีกฝ่ายสะท้านหวั่นไหว วิลาสินีตวัดสายตาค้อนขวับท่ามกลางแสงสลัวภายในห้องนอนที่มีแสงไฟจากภายนอกสอดส่องเข้ามา

“ฝันอะไรกัน... อย่ามาทำหื่นนะ!” วิลาสินีพึมพำเสียงดุ ก่อนจะมองไปที่หัวเตียง เอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมากดดูเวลา “ใกล้ตีห้าแล้วหรือ... นีนอนต่อก็คงไม่หลับแล้วล่ะ” ทันใดนั้น หญิงสาวจึงลุกจากเตียง แต่หันมาคว้าชายผ้าห่มคลุมร่างน้อยๆ ให้คลุมร่างน้อยได้มากขึ้น ก่อนจะปรับอุณหภูมิภายในห้องจากเครื่องปรับอากาศให้อุ่นขึ้นมาสององศาด้วยความห่วงใยลูกน้อย

หญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุรกิจส่วนตัวในยามเช้า นานอยู่หลายนาทีก่อนจะกลับออกมาในสภาพผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวพันรอบเรือนกาย ก่อนเดินไปดูลูกน้อยที่กำลังหลับปุ๋ย เป็นประจำทุกวันก่อนที่ลูกจะตื่น เธอจะลงมาที่ครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้ศิรศักดิ์ สายตาทอดมองสองพ่อลูกนอนกอดกันหลับพริ้มอย่างมีความสุข แต่พอเธอหันหลังเท่านั้น คนแกล้งหลับก็ลุกพรวดจากที่นอนมาคว้าร่างบางเข้าไปกอด พร้อมส่งปลายจมูกซุกไซ้ลงมาซอกคอขาวที่เกาะพราวไปด้วยหยดน้ำและส่งกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่ให้เขารู้สึกสดชื่น... ตื่นตัว

“หอมจริงเมียจ๋า...” เขาคราง

“นีต้องไปเตรียมมื้อเช้าแล้วค่ะ” เธอกระซิบคนร่างโตที่โอบกอดเธอไว้อยู่หลวมๆ

“ไม่อยากให้ไปไหนเลย...”

“เดี๋ยวจะสายนะคะ” แขนใหญ่พาดทับอกอิ่มใต้ผ้าขนหนูที่เป็นเพียงอาภารณืชิ้นเดียวห่มกายเธอในนาทีนี้

“รักคุณจัง...” เขากระซิบแนบใบหู ก่อนพรมจุมพิตไปตามแนวแก้มนุ่ม ซุกจมูกโด่งแทรกเรือนผมยาวสลวยของหญิงสาวอย่างแสนรัก

“นีรู้แล้วค่ะ แต่ปล่อยนีก่อนนะคะ” เว้นวอนเสียงหวาน พลางดิ้นให้อ้อมแขนแกร่งคลายลง หากก็ไร้ผลเพราะยิ่งดิ้นอ้อมกอดของเขากลับยิ่งกระชับขึ้น หญิงสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ เป่ารดลงมาบนซอกคอก่อนซุกไซ้ใต้เรือนผม มือไม้ใหญ่แข็งแรงของเขาซุกซนไปทั่วจนหายใจสะท้านไปหมด คนบุกรุกในเวลานี้ไม่เพียงสวมกอดร่างน้อยเอาไว้ หากกำลังบดขยี้จุมพิตลงบนผิวเนียนละเอียดอย่างโหยหา วิลาสินีรู้สึกเหมือนว่าจุมพิตจากปากร้อนของเขาประดุจจุดเชื้อเพลิงให้อณูผิวลุกเป็นไฟในทุกจุดที่จูบร้อนแรงประทับลงมา พลันนั้นร่างทั้งร่างก็ตกใต้อาณัติเสน่หาของเขาอย่างศิโรราบ...

เมนูสำหรับเช้านี้เป็นข้าวต้มหมูสับใส่ไข่นกกระทา เธอทำไข่กระทะด้วย เพราะจำได้ว่าศิรศักดิ์ชอบกินเป็นเมนูพิเศษ ตอนเช้าคนที่บ้านนี้จะกินอาหารง่ายๆ ยิ่งคมกริชนั้นดื่นกาแฟกับไส้กรอกเท่านั้นก็เรียบร้อย ส่วนบิดาผู้เป็นประมุขของบ้านชอบกินแกงจืด ข้าวสวยร้อนๆ กับเมนูปลาเป็นหลัก เธอจึงทำอาหารเอาไว้สำหรับบ้านหลังใหญ่นั้นด้วย กว่าจะเสร็จก็สาย ระหว่างที่วิลาสินีทำอาหารเธอก็ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีใครดูแลยัยหนู เพราะเด็กในบ้านจะขึ้นไปพาแกอาบน้ำแต่งตัวก่อนพาลงมากินข้าวในตอนเช้า

กว่าจะได้เจอลูกอีกทีก็หลังจากศิรศักดิ์ทานข้าวอิ่มและรับยาแล้ว เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป หลังจากศิรศักดิ์รู้ความจริง จับได้ว่านางพยาบาลกำมะลอคนนี้คือแม่ของลูกเขา อาหารเช้าจึงตั้งบนคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วทุกคนก็มากินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่กว่าเรื่องราวจะลงเอยที่ความเข้าใจกัน เขาและเธอก็ผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากมาย พลันนั้นวิลาสินีก็หวนคิดถึงความรักของตนด้วยรอยยิ้มละมุนที่เผยออกมาประดับบนใบหน้า...