บทนำ

.

.

"ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ถึงที่นั่นแล้ว..."

"โทรบอกแม่ทันที / โทรบอกแม่ทันที” แนท หรือ นันทิชา บอกกับผู้แม่พร้อมกับหาบางอย่างในกระเป๋าสะพายอย่างใจร้อน

“รู้แล้วน่าแม่ แม่บอกแนทรอบที่สิบแล้วนะ"

"จะไม่ให้แม่เป็นห่วงได้ยังไงล่ะ ลืมอะไรอีกฮะ" ผู้เป็นแม่ทำท่าเหนื่อยใจ

"หาพาสปอร์ตไม่เจออ่ะแม่ แนทว่าแนทหยิบใส่กระเป๋าแล้วนะแม่"

"ก็หนีบไว้อยู่ที่รักแร้นั่นไง จะรอดไปถึงอเมริกาไหมเนี่ยลูกคนนี้ ทำตัวให้เป็นห่วงจนวินาทีสุดท้าย แม่ล่ะเหนื่อยใจแทนป้าจิตจริงๆ"

"เห็นไหม แนทหยิบมาแล้ว" นันทิชาหน้าเสียและชูพาสปอร์ตในมือให้แม่ดู

"มา มาให้แม่กอดที"

"แนทคงคิดถึงแม่กับจัสตินมากแน่ๆ เลย แม่ดูแลตัวเองด้วยนะ" เธอโผเข้าสู่อ้อมกอดของแม่ และทั้งสองก็ใช้เวลาถ่ายทอดความรักและความห่วงใยไม่นาน

"แม่คงเหงาแย่ รักแนทนะลูก ถึงที่นั่นแล้ว..."

"โทรบอกแม่ทันที / โทรบอกแม่ทันที" สองแม่ลูกพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง ก่อนจะตามด้วยเสียงหัวเราะ

"ฮ่าๆ รอบที่สิบเอ็ด แนทไปแล้วนะแม่ ปีหน้าเจอกันนะ" เธอส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่ น้ำใสๆ ไหลเอ่อที่เบ้าตา

"ไม่ต้องขี้แยเลย โตแล้วนะลูก วิดีโอคอลมาหาแม่บ่อยๆนะ" ทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้ง ก่อนที่นันทิชาจะเดินเข้าไปด้านของในอาคารผู้โดยสายขาออกระหว่างประเทศ เธอโบกมือให้แม่อีกครั้ง...

.

.

"กรี๊ด! แอลเอจ๋า I'm coming real soon!" นันทิชากรี๊ดออกมาเบาๆ เมื่อพ้นสายตาของผู้เป็นแม่ เธอเรียนจบด้านการท่องเที่ยวและการโรงแรมเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอมีความฝันที่จะเปิดรีสอร์ทเล็กๆ เป็นของตัวเองริมทะเลสักที่ในอนาคต และเมื่อเธอได้รับคำเชิญชวน ให้มาทำงานที่โรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง จากป้าจิต หรือ จิตรา ผู้เป็นป้าแท้ๆ ของเธอ ซึ่งเปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่ลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอเนียร์ เมืองที่เป็นศูนย์กลางของธุรกิจ ความบันเทิง กีฬา และการท่องเที่ยวของประเทศสหรัฐอเมริกา เธอตัดสินใจตอบตกลงทันที เธอมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงานจากบรรดานักท่องเที่ยวทั่วโลกที่เข้ามาพักที่โรงแรมแห่งนี้

"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" นันทิชาก้มเก็บเอกสารการเดินทางต่างๆ ที่ตกอยู่ที่พื้น หลังจากที่เดินชนกับใครสักคน

"เอิ่ม... I'm sorry." เธอรีบกล่าวคำขอโทษเป็นภาษาอังกฤษ เมื่อเห็นว่าคนที่เธอเพิ่งทำให้เขาเดือดร้อนเป็นชายหนุ่มชาวตะวันตกผู้มีดวงตาสีฟ้าเข้ม เขาไม่พูดตอบอะไรนันทิชา สายตาและสีหน้าของเขาเย็นชา เธอรีบก้มหยิบพาสปอร์ตที่ตกอยู่ที่พื้นมาเปิดดู เมื่อเห็นว่าเป็นของเขา จึงยื่นมันคืนให้กับเจ้าของ

"I'm really sorry." เธอกล่าวคำขอโทษอีกครั้งเมื่อเห็นเขามีท่าทางไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มสบตากับนันทิชาเพียงเสี้ยววินาที และทำเพียงแค่รับพาสปอร์ตที่นันทิชายื่นให้ ก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ

"เป็นใบ้หรือไงฮะ พูดด้วยก็ไม่พูด" เธอมองตามร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเข้มคล้ายกับนัยต์ตาของเขาจากด้านหลังอย่างหงุดหงิด