ธนภพ ♥ หยาดน้ำค้าง

“จูบไม่ได้เรื่องงั้นหรือ”

คนถูกสบประมาทหัวเราะเสียงสูง ดูพูดเข้า ทำเป็นมาว่าเธอจูบไม่ได้เรื่องแต่ก็เคลิบเคลิ้มจนแทบไม่อยากปล่อย

“ถ้าฉันจูบไม่ได้เรื่องปากคุณก็ห่วยแตกเหมือนกัน”

คนโมโหเชิดหน้าต่อว่า

“อย่าเพิ่งรีบตัดสินถ้ายังไม่รู้จักผมดีพอ”

ธนภพสืบเท้าแกร่งไล่ต้อนร่างบาง นัยน์ตาเสือร้ายทอประกายวาววับ

“ปากของผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด”

---------------------------------------------------

“คะ คนบ้า ปะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณไม่…”

“อะๆ ห้ามพูดว่าผมไม่มีสิทธิ์ ไม่อย่างนั้นผมจะใช้โซฟาตัวนี้แสดงให้คุณเห็นว่าผมมีสิทธิ์ในตัวคุณมากแค่ไหน” เขายกมือแตะริมฝีปากอวบอิ่ม วาจาเหนือชั้นอย่างคนเป็นต่อ

“ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เมื่อรู้ว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลหยาดน้ำค้างก็ต้องสวมบทบาทเป็นหญิงสาวผู้อ่อนหวานขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ

“สัญญาก่อนว่าจะไม่โวยวาย”

“ค่ะ” เธอรีบพยักหน้า

“ถ้าผมปล่อยแล้วคุณวิ่งหนี จับได้ตรงไหนผมปล้ำตรงนั้นเลยนะ กลางบ้านแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน โยกไปดูต้นไม้ไป” เขาพูดหน้าตายราวกับคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ

“คนลามก!” กรรมเวรอะไรของเธอถึงต้องมาเจอผู้ชายหื่นแบบเขา