หลังจากที่วิญญาณหลินซูซินออกจากร่าง เธอก็ได้พบกับท่านยมที่มารอรับวิญญาณเธอ เธอจึงถามข้อสงสัยของตัวเองทันที

“ท่านยมหนูจำได้ว่าตนเองจะมีอายุถึง300ปี แต่นี้พึ่งจะ 28 ปี ทำไมถึงตาย” หลินซูซินจ้องท่านยมตาเขม่น เพราะเธอยังไม่ถึงฆาต มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

“เจ้าอย่ามั่วถึงเจ้าจะเป็นแม่มด แต่เจ้าก็สามารถตายได้ทุกเมื่อ ดูนี่รายชื่อเจ้าอยู่ในหนังสือเล่นนี้!!” ท่านยมส่งรายชื่อของบุคคลที่ถึงฆาตให้หลินซูซินด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ที่มีคนมาบอกว่าตนเองทำงานผิดพลาด ทั้งที่สิ้นอายุไขแล้ว

หลินซูซินรับหนังสือปกดำที่มีตัวหนังสือสีแดงเขียนไว้ว่า ‘บุคคลที่ถึงฆาต’ มาเปิดอ่านหารายชื่อของตนทันที เพราะเธอไม่เชื่อว่าตนเองจะทำนายดวงชะตาผิดพลาดได้ ถึงเธอจะเป็นแม่มดที่มีปัญหาเรื่องความจำ แต่เธอก็ไม่เคยทำนายอะไรผิดพลาดมาก่อนในชีวิต

เมื่อหลินซูซินเปิดหาจนหมดเล่มแล้ว ก็ไม่เจอรายชื่อของตนเลย จึงหันไปมองท่านยมแบบเอาเรื่อง ที่ทำให้เธอตายก่อนสิ้นอายุไข

ท่านยมเห็นดังนั้นจึงรีบดึงหนังสือกลับคืน เพื่อหารายชื่อของอีกฝ่ายแต่หายังไงก็หาไม่เจอ เลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้คนที่ยืนมองหน้าท่านอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“เรามีข้อเสนอให้เจ้า”ท่านยมพูดออกมาหลังจากคิดไตร่ตรองดูแล้ว

“ข้อเสนออะไรคะ ท่านจะทำให้หนูฟื้นจากความตายใช่ไหม” หลินซูซินมองหน้าท่านยมด้วยความหวัง เธอยังอยากมีชีวิตอยู่ เธอยังไม่อยากตาย

“มันก็ไม่เชิง” ท่ายมตอบกลับเสียงเบาพร้อมหลบสายตาคนที่อยู่ตรงหน้า

“มันก็ไม่เชิงยังไงท่าน?”

“ข้าทำให้เจ้ากลับเขาร่างเดิมไม่ได้..” ท่านยมพูดเสียงเบาแล้วก็หยุดมองหน้าอีกฝ่ายเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าไม่ชอบใจกับสิ่งที่ท่านพูด ท่านยมจึงรีบพูดต่อ “แต่ข้าทำให้เจ้าไปเข้าร่างที่กำลังจะตายได้ จะพูดยังไงดีละ ประมาณว่าใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในร่างของคนอื่น แถมพรด้วยสามข้อสนใจไหม”หลังพูดจบท่านยมก็มองหน้าอีกฝ่ายแค่นี้ท่านก็ทำผิดกฎไปเยอะแล้วเมื่อเห็นสีหน้าชอบใจกับข้อเสนอท่านก็เบาใจที่จะไม่ได้ทำผิดกฎไปมากกว่านี้

เมื่อฟังที่ท่านยมพูดแล้วหลินซูซินก็คิดตาม แล้วจึงตอบตกลงไป

“พรข้อที่หนึ่งอยากได้อะไรล่ะ”

“หนูข้อเป็นแม่มดเหมือนเดิม” หลินซูซินพูดออกมาทันที ที่ท่านยมพูดจบแบบไม่ต้องคิดให้เหนื่อย

“ข้าให้เจ้าไม่ได้หรอ แต่ข้าจะให้เจ้าเหลือความสามารถด้านการปรุงยาก็แล้วกัน แล้วข้อที่สองล่ะ”

“หนูอยากมีบ้าน บ้านที่มีหนังสือทุกเล่มที่มีบนโลกใบนี้ และต้องพกพาไปไหนมาไหนได้ด้วย เอาแบบสร้อยข้อมืออะไรแบบนั้นนะ และคนที่เข้าไปในนั้นได้ ต้องได้รับอนุญาตจากหนูก่อน” หลินซูซินเป็นคนชอบอ่านหนังสืออีกอย่างเธอไม่รู้ว่าร่างใหม่ของเธอจะมีชีวิตการเป็นอยู่อย่างไรถ้าหากมีชีวิตที่อดอยากและไม่มีความรู้ติดตัวเธอก็จะใช้พรข้อนี้เลี้ยงตัวเอง

“ได้ข้าให้ และอีกข้อละ”

“หนูขอติดไว้ก่อน.. คิดออกเมื่อไรจะบอก” หลินซูซินเอ่ยทันทีโดยไม่คิดข้อนี้เธอขอเก็บไว้ยามฉุกเฉิน

“ได้!!ถึงเวลาของเจ้าแล้ว..” พูดจบท่านยมก็สร้างประตูขึ้นมาและบอกให้หลินซูซินเดินเข้าไป หลินซูซินก็เดินเข้าไปในประตูนั้นตามที่ท่านยมบอก