บทนำ

มุกนิล กำลังเดินทอดน่องตามถนนในเมืองใหญ่หลังจากไปสัมภาษณ์งานมาหลายบริษัท แต่คำตอบที่ได้รับ "ทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ" รู้ดีว่าอาจจะไม่มีการติดต่อกลับมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งยิ้มน้อยๆให้ไปและหันหลังเดินออกมา

"หาซื้อของกินติดมือไปทานที่ห้องละกัน" เมื่อคิดได้แบบนั้นมุกนิลก็เดินตรงไปที่ร้านอาหารตรงหน้า แต่ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปภายในร้านเพื่อสั่งอาหาร ก็มีแรงกระแทกเบาๆจากด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองก็เจอกับเด็กน้อยแก้มป่อง ตากลมโตคล้ายลูกแก้ว มีเสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเล็กสีสดว่า "แม่" พร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้

"คนสวย...หนูเดินหลงทางมาจากไหนคะ แล้วพ่อกับแม่ของหนูหายไปไหน" เมื่อมุกนิลค่อยๆย่อตัวนั่งลงเพื่อให้มองเห็นเด็กน้อยชัดขึ้นและเอ่ยคำถามออกไป แต่ก่อนจะได้คำตอบก็มีเสียงทุ้มตะโกนแทรกเข้ามา

"อลิส!!! ทำไมวิ่งออกมาแบบนี้"

มุกนิลหันไปมองตามเสียงทุ้มที่ดังมา ก็พบกับชายหนุ่มใบหน้าคมเข้ม ดวงตาสีนิลสนิทแฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวแต่มีเสน่ห์และแรงดึงดูด จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มดำเป็นทรงสวย ริมฝีปากหยักลึก เส้นผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นสูงที่จัดทรงเข้ากับกรอบหน้า ความสูงที่ดูจะเกินมาตรฐานชายไทย อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม พับแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นเสมอกับข้อศอก ปลดกระดุมสองเม็ดจากต้นคอ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผู้ชายคนนี้ยิ่งหล่อจัดแบบร้ายกาจ เมื่อเธอเผลอสบตาคู่นั้น ใจของเธอเต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมาด้านนอก

สาวน้อยตัวเล็กเดินก้มหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่เรียกชื่อตัวเองอย่างช้าๆ บนใบหน้ามีความเศร้าแฝงอยู่และด้วยรู้ว่าการที่หนูน้อยสะบัดมือเล็กหลุดออกจากฝ่ามือแกร่งเพื่อวิ่งมาหาใครคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก มันคือสิ่งที่ไม่ควรทำ

"พ่อเมศร..."ชายหนุ่มก้มหน้าลงเมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆ ย่นคิ้วเล็กน้อยรอฟังคำพูดต่อมาของคนตัวเล็ก

"อลิส...ขอโทษค่ะ" เมื่อได้ยินลูกน้อยพูดแบบนั้น ความกังวลและความโกรธก็บรรเทาลง มุมปากกระตุกยิ้มเผยออกมาก่อนจะก้มตัวอุ้มเด็กน้อยขึ้นแนบอกและก้าวเท้าเดินด้วยความมั่นคง ตรงไปหาหญิงสาวที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย

"ผมต้องขอโทษแทน...ลูกสาว ด้วยนะครับ" เมื่อชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว กล่าวขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มดุแต่มีเสน่ห์

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ" เธออยากจะพูดประโยคที่ยาวกว่านี้ แต่เธอนั้นตื่นเต้นจนแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ

เมื่อชายหนุ่มได้ยินแบบนั้น ก็หันหลังเดินกลับไปเส้นทางเดิมที่ได้วิ่งตามลูกสาวมาครั้งแรก หญิงสาวได้ยินเสียงทุ้มคุยเบา ๆ กับเด็กน้อยในอ้อมแขน เธอยืนนิ่งไม่ขยับ นัยน์ตาหวานของเธอที่แต่งเติมด้วยอายแชโดว์สีอ่อน กรีดตาด้วยอายไลเนอร์สีเข้มเส้นเล็ก ทำให้ดวงตายิ่งหวานขึ้น มองร่างสูงซึ่งเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ จนลับหายไปกับผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมา

ชายหนุ่มพร้อมด้วยลูกสาวตัวน้อยเดินกลับมาถึงรถตู้คันหรูที่จอดรออยู่หน้าโรงแรมชั้นนำ ระดับห้าดาว ซึ่งเขาได้เดินทางมาร่วมงานสัมมนาสำหรับตัวแทนผู้ส่งออกสินค้าไปต่างประเทศ เมื่อขึ้นไปนั่งภายในรถเรียบร้อยแล้ว รถคันดังกล่าวก็เคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่ที่มีการจราจรติดขัดด้านหน้า เพื่อนำคนทั้งสองคนไปส่งยังสนามบิน