...ตื่นสิ! ตื่นเร็วเข้า!…

ฉันได้ยิน... ได้ยินเสียงใครบางคน เป็นเสียงเรียกที่ดังขึ้นในความรู้สึก...

...ลุกขึ้นมา! แล้วตามพวกเขาไปเร็ว...

ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาหนักๆ ขึ้น... นี่ฉัน.... ตายหรือยังนะ

...ตามเขาไปเร็วเข้าสิ! มัวชักช้าอะไรอยู่ สึบาสึกิ ไอ!...

เสียงเรียกชื่อทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ และรีบหันมองรอบตัว เพื่อที่จะพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนพื้นเย็นชื้นริมทะเลสาบ ทั้งตัวและผมของฉันแห้งสนิท ไม่มีร่องรอยของการตกน้ำเลย แถมฝนกับหิมะก็หยุดแล้วด้วย

นี่มันอะไรกัน? ใครกันนะที่เรียกฉัน? แล้ว... เขาจะให้ฉันตามใครไป?

“คิดจะทำอะไรน่ะริว!?”

“พาไอจังกลับโรงแรมน่ะสิ เราจะทิ้งเค้าไว้อย่างนี้ได้ยังไง!”

“มีแรงแบกเขาเหรอ! ตามใครมาช่วยก็ได้นี่”

เสียงเถียงกันที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้ฉันหันขวับไปมอง เห็นรุ่นพี่ริวกับรุ่นพี่อามิยืนห่างออกไป เอ... มีใครนอนอยู่บนพื้นข้างๆ ด้วยแฮะ

ดะ... เดี๋ยวก่อน พอลองเพ่งมองให้ดีๆ นะ... นะ.... นั่นมัน!!

นั่นมันฉันไม่ใช่เหรอ!?

ไม่จริง!! ถ้านั่นคือร่างของฉัน แล้วตัวฉันคนนี้ล่ะ ยะ... อย่าบอกนะว่าฉันตายแล้ว แถมวิญญาณยังหลุดลอยออกจากร่างเรียบร้อยแล้วด้วย!!