ลงให้อ่านฟรีไม่ติดเหรียญนะคะ
คอมเม้นท์ให้กำลังใจ แนะนำ พูดคุยกันได้ทุกเรื่องค่ะ

(ยกเว้นเรื่องเงินเด้อ อิอิ...)

นางบำเรอในมือมาร

บทประพันธ์ โดย.. ชนิตร์นันท์

“จะดิ้นรนไปทำไม ในเมื่อผู้หญิงอย่างเธอมันซื้อได้ด้วยเงินไม่ใช่เรอะ ไอ้ท่าทีสะดีดสะดิ้งนี่ก็เพื่อจะอัพค่าตัวให้สูงขึ้นว่างั้น! พยายามบินให้สูงตามแม่.. ลินลดาคงสอนเธอจนจัดเจนแล้วซิ ถ้าสามารถมาอ่อยพ่อฉันถึงบ้านได้”

“บริการฉันซิ! ทำอย่างที่แม่เธอสอน อยากได้แบบไหนฉันจะจัดให้ จะได้ไม่น้อยหน้าไปกว่าที่เธอพยายามจะเอามาเสนอพ่อของฉัน ท่าทีใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนี้ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะทำได้แนบเนียนขนาดไหน เนียนจนฉันดูไม่ออกถ้าไม่เห็นกับตา แค่คืนนี้ก็อ่อยเหยื่อได้เป็นสิบแล้วนี่ ฉันไม่ไปต่อคิวจับสลากหรอกนะ แต่ถ้าเธอบริการให้ฉันถูกใจฉันอาจจะเลี้ยงเธอไว้ดูเล่นแก้เหงาก็ได้”

“อกเธอใหญ่ถูกใจฉันจริงๆ ตัวแค่นี้ไม่น่าจะมีหน้าอกใหญ่ขนาดนี้นะ หึหึหึ.. ของจริงเสียด้วย”

“สู้มือเสียจริง ไม่ต้องดิ้น เก็บแรงไว้ดิ้นตอนที่เธอขอร้องฉันดีกว่า ฉันอยากฟังเสียงเธอร้องขอ อยากรู้นักว่ามันจะเพราะเหมือนเวลาที่เธอหัวเราะต่อกระซิกกับนายนุไหม”

"ภคิน บริรักษ์"

ไม่เคยคิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิดา แต่ที่ยอมไม่ได้คือ ท่านคิดจะยกย่องแม่เล้าให้มาเป็นเมียอย่างออกนอกหน้า หนำซ้ำยังเอาลูกเล้ามาฝากเป็นนักศึกษาฝึกงานในออฟฟิศเขาเสียด้วย แม้ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด แต่ไก่ก็น่าฟัดเสียจนเขาอดใจไม่ไหว แถมลูกเล้าแสนสวยยังกลายเป็นลูกที่แท้จริงของแม่เล้าที่คิดจะบินสูง เขายิ่งเพิ่มความชิงชังจนแทบจะขยี้เธอให้แหลกคามือ เพราะแน่ใจที่สุดว่าสองแม่ลูกนี้จะไม่มีวันปล่อยให้เขาสองพ่อลูกหลุดมือไปได้แน่

เมื่อเธอต้องการฝึกงานเขาก็จะอนุญาตให้ฝึก ทว่าจะฝึกแบบไหนนั้นเขาจะเป็นผู้กำหนดเอง และความคาดหวังหลังครบกำหนดนั้นคือ.. เธอจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในงานที่เขามอบให้อย่างไม่มีที่บกพร่อง “นางบำเรอ” คือตำแหน่งที่เธอเหมาะสม

“ลลิล (ลิลลี่)”

ลูกสาวเพียงคนเดียวของลินจง เธอถูกเลี้ยงดูโดยยายของเธอที่บ้านนอก แม่ที่นานๆ จะโผล่ไปให้เห็นหน้าสักครั้ง มีเพียงเงินค่าใช้จ่ายที่ไม่เคยบกพร่อง แม้ผู้เป็นยายจะให้ความรักและความอบอุ่นแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วลิลลี่ก็ยังโหยหาความรักและความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่อยู่ดี เธอจึงเลือกที่จะฝึกงานที่ร้าน โดยอยู่ในเงื่อนไขว่าจะเป็นเพียงลูกจ้างและเจ้าของร้านเท่านั้น จะไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นลูกของลินจงเด็ดขาด

“ลินลดา (ลินจง)”

แม่ม่ายวัย ๓๘ เธอมีผู้ชายกว่า ๓ คนที่เข้ามาพัวพันพร้อมๆ กัน เพราะอาชีพเจ้าของร้านอาหารกึ่งผับกึ่งคาราโอเกะทำให้เธอต้องอาศัยคนมีสีทำให้ร้านอยู่รอด แม้ว่าบางครั้งมันต้องแลกมากับเรือนร่างของเธอก็ตาม

“ภควัฒน์ บริรักษ์”

หนุ่มใหญ่นิสัยดี เขาเป็นหนึ่งในผู้ชายที่มาติดพันลินจง และดูท่าเขาจะมีภาษีดีกว่าเพื่อน เขาชื่นชมกับความเก่งกล้าของเธอ ผู้หญิงที่ต้องคุมคนกว่า ๓๐ ชีวิตและเธอก็ใช้ชีวิตแกร่งได้ไม่ติดขัด มาดนางพญาของเธอมักจะเจือไปด้วยแววเศร้าในแววตาเสมอ แม้จะรู้ว่าลินจงเป็นผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินแต่เขาก็ไม่คิดจะทำ เขาพยายามขอเธอแต่งงานแต่ลินจงไม่ต้องการ เธอไม่ต้องการที่จะเข้าไปชุบมือเปิบในกิจการของเขา เธอเพียงต้องการทำงานเลี้ยงดูครอบครัวต่อไปเท่านั้น