“เมียผมเป็นชาวเขาชาวดอย ตัวน้อย ๆ หน้าตาขาว ๆ....”
.......................
“อาเมาะจะกลับดอยค่ะ ไม่กลับไปกับพวกคุณ” เธอตอบแทรกขึ้นทำให้ดาหวันกับเพ้อภพหันมามองเธอเป็นตาเดียว
“ไม่ได้! กล้วยต้องกลับกับฉัน เธอกำลังท้องลูกของฉันอยู่” พ่อเลี้ยงหนุ่มค้าน ไม่ยอมเป็นอันขาด จนลืมไปเลยว่าดาหวันก็อยู่ในนี้ด้วย ด้านดาหวันถึงกับนิ่ง พูดไม่ออกเมื่อได้รู้เรื่องที่ไม่คาดคิด
“ไม่ค่ะ! อาเมาะจะกลับไปอยู่บนดอย อาเมาะไม่ไปไหนกับพวกคุณทั้งนั้น ลูกอาเมาะเลี้ยงเองได้” เธอยังคงยืนยันคำเดิม
“ไม่ได้! ลูกต้องเป็นของฉัน และเธอด้วย เธอเป็นเมียฉันนะกล้วย เธอเป็นเมียฉัน เราต้องพาลูกมาฝากท้องและตรวจโดยละเอียด เธอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกของฉันเหรอ เธอจะทำอะไรกิน จะพาลูกไปขุดเผือกขุดมันขายบนดอยน่ะเหรอ” ตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสียแล้ว กรามหนาขบเม้มแน่น
“พี่เพ้อ หวันว่า...”
“ไม่หวัน มันเรื่องของพี่กับเมีย หวันกลับบ้านไปเถอะ พี่จัดการกับกล้วยเอง” สั่งเสียงเข้ม “หมอด้วยครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง ผมจะพาเมียกลับบ้านวันนี้”
ดาหวันกับคุณหมอวัยกลางคนออกจากห้องผู้ป่วยไปตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงหนุ่มอารมณ์ร้อน เมื่อเหลือกันเพียงลำพังเขาจึงกระชากเสียงใส่อาเมาะ
“เธอบ้ารึไง! คิดจะเอาลูกฉันไปลำบากเหรอกล้วย”
“ไม่ค่ะ อาเมาะไม่พาเขาไปลำบาก แต่อาเมาะไม่รู้จักคุณ และก็ไม่รู้ด้วยว่าที่คุณพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก”
สาวเจ้าโต้ตอบเสียงสั่นกลัว แววตาของมัจจุราชกำลังจ้องมาทางเธออย่างเอาเรื่อง มือใหญ่บีบกดไหล่มนของเธอจนเจ็บแต่เธอก็ไม่ปริปากร้องออกมาให้เขาได้ยิน ทำได้แต่ฝืนทนความเจ็บไว้ข้างใน
..........

"เพ้อภพ" พ่อเลี้ยงเมืองเหนือ กับเด็กดอยอย่าง "อาเมาะ" หรือกล้วย ผู้กำพร้าครอบครัวและความรัก แล้วพ่อเลี้ยงหนุ่มจะมอบความรักให้สาวน้อยผู้อาภัพได้หรือไม่?.......