Wish

ขอเพียงใจ...ได้รู้ว่ารัก

สายลมเย็นๆ พัดมา ขณะที่ฉันนั่งเขียนบันทึกเล่มนี้อยู่เพียงลำพังใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะใกล้ๆ โรงเรียน พยายามนึกคำพูดมากมายที่อัดอั้นในความรู้สึก เรียบเรียงมันในหัวและจรดปลายปากกาลงบนเนื้อกระดาษสีขาวนวล ถ้อยคำหนึ่ง ต่อด้วยอีกถ้อยคำหนึ่ง อักษรแล่นไหลพร่างพรู

ต้นชมพูพันธ์ทิพย์แผ่กิ่งก้านสล้างอยู่เหนือเก้าอี้ม้านั่งที่ฉันนั่งอยู่ แตกช่อผลิดอกสีชมพูอ่อนบานสะพรั่งเป็นพู่เป็นพวง บางดอกที่แก่เฉาก็ปลิดปลิวค่อยๆ ร่วงละลิ่ว หมุนคว้าง ก่อนจะหล่นลู่ลงสู่พื้นทางเดินที่ปูราดไว้อย่างดี

อีกไม่นานฤดูฝน ก็จะผ่านพ้นไปแล้ว เช่นเดียวกับวันเวลาช่วงเทอมสุดท้ายในชีวิตการเรียนมัธยมปลายของฉันก็จวนจะจบลง

เวลาที่งวดเข้ามาย้ำเตือนฉันว่า ฉันควรจะจัดการอะไรบางอย่าง กับความรู้สึกยุ่งเหยิงที่พันกันอีรุงตุงนังอยู่ในหัวใจของฉันมาเนิ่นนานแล้ว เหมือนเวลาที่เรามีปัญหา เราก็อยากจะแก้ไขมันได้อย่างรวดเร็วและถูกต้องใช่ไหมล่ะ แล้วถ้าปมที่เกิดขึ้นในใจฉันคือการที่ฉันแอบชอบใครสักคน วิธีที่ง่ายที่สุดที่จะคลายปมนี้ออก นั่นก็คือการที่เราได้บอกได้พูดมันออกไปให้เขาได้รับรู้ นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง

แต่ความจริงแล้วการที่เราจะบอกรักใครสักคน ที่เรามีความใกล้ชิดสนิทสนม ผูกพันกันมาก็ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายดายเลยแม้แต่น้อย ฉันไม่มีทางพูดคำๆ นั้นออกไปโต้งๆ แบบนั้นแน่ แต่ถ้าไม่ทำอะไรบ้างเลย เขาก็คงไม่มีทางรู้ว่า ในตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้นในความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขามันคืออะไร

และถ้าเราไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกไปได้ถนัดใจ การเขียนถ้อยความบอกผ่านความรู้สึกก็คงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ฉันปรารถนาว่าสักวันหนึ่งในระยะเวลาอันใกล้นี้ เขาจะได้รับรู้ทุกความรู้สึกของฉัน จากการเปิดอ่านบันทึกเล่มนี้....