บทที่ ๑.๑

แดดร้อน ลมอับ ตึกรามสองข้างไม่เหลือช่องให้ลมผ่าน ร้อนร้ายกว่าบ้านนอกหลายเท่า แต่ไม่มากไปกว่าความร้อนภายในที่อัดอยู่ในร่างของยา ไม่น่า ไม่น่าเลย อย่างนี้กระมังที่โบราณว่า เอาผัวผิด คิดจนผัวตาย แม้เพื่อนหลายคนจะบอกว่ามันหมดสมัยแล้ว ทุกวันนี้มีแต่เขาพูดว่า ‘เอาผัวผิด ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา...’ ดีดแข้ง ดีดขา เตะให้หมามันกินแล้วหาเอาใหม่

ถ้ามันง่ายขนาดนั้น เธอคงไม่ต้องมาเดินให้รองเท้ามันกัดตีนอยู่อย่างนี้หรอก ดูสิ,ไม่ทุกข์ร้อนเอาเสียเลยทั้งที่เดินหามาทั้งวันยังไม่เจอบ้านลุงแก จำผิด จำถูก เป็นลุงเป็นหลาน เป็นญาติกันจริง ๆ หรือเปล่าไม่ทราบ

“พี่พล หยุดก่อน ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...!”

คนถูกเรียกให้หยุด ชะงักแล้วเอี้ยวคอกลับมาดูด้วยสายตาขวาง ๆ อะไรของมันอีกวะ รำคาญจริงอีบ้าเนี่ย ไม่เหลือความหวานวาบใด ๆ อีกแล้วทั้งที่เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่ถึงปี ซ้ำเขายังถือว่าหล่อนเป็นตัวซวยอีกต่างหากเพราะตั้งแต่แต่งเธอเข้าบ้าน โชคลาภไม่เคยมาเยือน แทงหวย เล่นบอล เข้าบ่อนไม่เคยได้ มีแต่เสียกับเสีย ๆ เงินทองที่เคยมีแทบไม่เหลือติดกระเป๋า ทรัพย์สมบัติบรรดามีพาเหรดเข้าโรงจำนำเป็นว่าเล่น ขนาดรถเก๋งที่เคยขับโฉบไปไหนมาไหน ยังต้องไปเอา ‘เงินติดล้อ’มาหมุน ที่สุดถูกยึดไปจนได้ เพื่อนฝูงต่างหลบหน้าหลบตาคงเพราะกลัวเขาจะไปยืมเงิน เหลือแต่ลุงชาญเท่านั้นที่เขาไม่เคยมารบกวน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่บากหน้ามาหา ไม่ทราบว่าจะได้ผลไหม

เอาวะ เสี่ยง ๆ ดู...

เรารึโง่เง่าเต่าตุน สมองเบลอไปหมด จำสับสน “พฤกษ์อะไรวะโว้ย...”

“ฉันจะไปรู้กับพี่เหรอ ว่าแต่ว่าพี่มั่นใจนะว่าญาติพี่อยู่แถวนี้”

“ถ้ากูมั่นใจ จะพามึงหลงงี้เหรออีบ้า...”

ชินเสียแล้วกับการถูกดุด่าเหมือนหมูเหมือนหมา จะหนีหรือทิ้งสามีคนนี้ ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหน มีเพื่อนชวนไปทำงานเกาหลี ตะวันออกกลาง หรือแม้แต่ไปหากินแถวพัทยา หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะคิด ยอมรับว่าขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าสุ่มเสี่ยงอะไรแบบนั้น จำต้องทนอยู่กับสามีผีพนันอย่างพล ก่อนแต่งเขาไม่ได้เป็นอย่างนี้ สุภาพ ขยันขันแข็ง ฐานะทางบ้านดีกว่าใครในละแวก ผู้คนต่างอิจฉาที่กัลยาได้เป็นสะใภ้ ‘กมลานุสรณ์’ แต่วันนี้ยิ่งกว่ายาจก ขอทานยังมีเกียรติกว่าด้วยซ้ำ

“พี่ ๆ พี่พลแน่ใจนะว่ามีญาติอยู่กรุงเทพฯ?”

“อ้าว พูดงี้ได้ไง ฉันไม่ใช่กระจอกนะจะบอกให้ ฮ่วย...ไม่แน่ใจจะพามาหารึ ช่วยกันอ่านป้ายหน่อย หมู่บ้าน เอ้อ อ้า...”เกาหัว เค้นสมองคิด “ฉันจะบอกให้นะ ลุงของฉันเป็นถึงดอกเตอร์ รวยอย่าบอกใคร ไม่เชื่อ เข้ากลูเกิ้ลซี พิมพ์ชื่อลุงของฉันลงไป รับรองมีรายละเอียดขึ้นเพียบ”

“ขอโทษ เอ้อ ลุงแกอายุเท่าไรแล้ว...?”

“อุวะ กูจะไปรู้ได้ไง ถามอะไร ๆ ให้มันฉลาดกว่านี้ได้เปล่าวะ รำคาญจริ้ง...”