เขา

ชอว์ รูล อาร์เชอร์

อายุ 32

ฆ่าเป็นงานหลัก ข่มขู่เป็นงานอดิเรก

เธอ

อัญมณี วัฒนา

อายุ 19

สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ

‘คำโปรย’

อ้า อ้า อ้า อาร์รรรรรร เสียงครางจากผู้หญิงที่ใช้ร่างกายหากินบนเตียงใหญ่ยามที่ถูกเขากระแทกกระทั่นใส่ร่องสวาทจากทางด้านหลัง

อัญมณีเร่งโวลุ่มระดับเสียงในหูฟังที่เธอได้รับบริจาคมาจากลูกน้องของเขาให้ดังมากขึ้นจนเธอคิดว่าหลังเสร็จกิจอันชั่วช้าเลวทรามของเขากับยายผู้หญิงบ้านั้นแล้ว เธอคงกลายเป็นคนหูหนวกแน่ๆ ในแต่ละคืนตั้งแต่เธอต้องมาอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เธอก็ต้องทนกับเรื่องอุบาทว์นี้แทบทุกคืน

เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกัน ดังอย่างต่อเนื่อง เสียงหวยหวลของผู้หญิงอีก อัญมณีต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมาก เขาไม่เคยห้ามเธอเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง...

ปัง เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้

“ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของเธอ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ

“กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก

“งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน”