บทนำ

"ท่านแม่ เล่าให้ข้าฟังอีกก่อนนอนได้หรือเปล่า"

จิ้งจอกน้อยตัวสีขาว กระเซ้าเหย้าแย่ จิ้งจอกสูงวัยตัวหนึ่ง

จิ้งจอกผู้เป็นพ่อ ได้แต่หัวเราเบาๆในลำคอ กับท่าทีออดอ้อนของลูกสาวผู้ไม่รู้จักโต

"ได้ๆ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังอีก"

"ขอบคุณท่านแม่..." จิ้งจอกน้อยยิ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกายวาวทุกครั้งที่ได้ฟังเรื่องนี้

"เมื่อ 6,000 ปีก่อน เจ้าเกิด มีตำนานรักสามภพ กล่าวไว้ว่า องค์หญิงจิ้งจอก ได้วิ่งเล่นซุกซน แอบหนีออกนอกถ้ำ ขณะที่นางกำลังวิ่งเล่นรอบๆป่านั้น ด้วยความซุกซน และไม่เคยออกนอกถ้ำเลย ทำให้นางได้หลงทางแล้ว

ได้พบเจอบุรุษผู้หนึ่งกำลังนอนไม่ได้สติ เมื่อนางเดินไปดูรอบๆ ชายหนุ่มผู้นั้น มีเลือดไหลอาบ คล้ายกับว่าได้รับบาดเจ็บ นางจึงวิ่งหาสมุนไพร บดเคี้ยวในปาก แล้วคายใส่แผลของเขา แต่เหมือนแผลนี้ใกล้หัวใจยิ่งนัก สมุนไพร ไม่สามารถเยียวยาได้ นางจึงหยิบดาบที่วางข้างๆเขา ตัดหางตัวเองออก เพื่อแปลงเป็นยาวิเศษ หยดลงไปในบาดแผล ทำให้บาดแผลนั้นปิดสนิทลง ราวกับว่า ไม่เคยถูกมีดแทงมาก่อน

ความเจ็บร้าวจากการตัดหางตัวเอง เทียบเท่ากับมีดหมื่นเล่มทิ่มแทงทะลุหัวใจ ปวดร้าวยิ่งกว่าอัสนีย์วัสสันของสวรรค์เป็นร้อยๆสาย"

"เป็นข้าคงไม่ยอมตัดหางตัวเองแน่ๆ เหมือนตายทั้งเป็น"

"แม่ดีใจที่เจ้าคิดแบบนี้ หนิงเอ๋อว์ หางของเจ้ามีค่ามาก จงรักษาไว้ให้ดี"

"ท่านแม่ย้ำข้าทุกวัน จนข้าจำได้ขึ้นใจแล้ว เล่าต่อเถอะๆ ข้าอยากฟัง" จิ้งจอกน้อยเบียดตัวเข้าไปใกล้ผู้เป็นแม่ หางสีขาวทั้งเก้ายาวสะบัดไปมาด้วยความดีใจ

"องค์หญิงเมื่อตัดหางตัวเองเสร็จก็นอนหมดสติข้างกายเขา เมื่อตื่นมาก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนุ่ม หันไปเจอแผ่นหลังของชายผู้ที่นางช่วยชีวิตเขา แล้วเขาก็ช่วยชีวิตนาง ใบหน้าหล่อเข้ม ช่างเย้ายวน จนทำให้ไม่อยากจากเขาไปใน นางจึงแปลงร่างเป็นคน คอยอยู่เคียงข้างเขา และเขาเองก็รักนางมาก จนยอมละทิ้งตำแหน่งเทพเซียน หนีลงมาอยู่บนโลกมนุษย์กับนาง ทั้งคู่รักกันอย่างหวานซึ้งเป็นพันๆปี จนตายจากกัน..."

"หาว..." ดวงตากลมโตเริ่มปรือ หนังตาค่อยๆปิดลงเมื่อเรื่องเล่าอันแสนหวานจบลง

"เมื่อไหร่ข้าจะแปลงร่างเป็นคนได้บ้างนะ"

"อย่างเจ้าคงต้องถือศีล บำเพ็ญตบะเป็น หมื่นปี นอนเถอะองค์หญิงของพ่อ" ผู้เป็นพ่อกล่าว ก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างกายภรรยาและลูกสาว