คุณหิน ฆนศิลา (คะ นะ สิ ลา) อายุสามสิบห้า หล่อ เนี้ยบ

เธอทำให้หัวใจเสเพลเขาหลงไหลจากนั้นหนีไปแต่งงานมีลูกกับแฟนของหลานสาว เมื่อเธอกลับมาขอให้ช่วยเหลือ เขาจึงพันธนาการเธอไว้เพื่อความสะใจ

งามฟ้า อายุยี่สิบสาม

มองโลกในแง่ดี หลงรักน้าชายเพื่อนต้งแต่แรกพบ เขาพรากวัยสดใส มอบความฝันให้กัน ก่อนจะเฉือดเฉือนหัวใจรักนั้นให้ย่อยยับ เธอจึงเดินหนีเข้าสู่วังวน ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ แต่เธอก็เต็มใจ ได้ตอบแทนผู้มีบุญคุณ ดีกว่าให้ชายที่พรากวัยสดใส เหยียบย่ำหัวใจให้แดดิ้น

เด็กชายฟ้าศิลา

เลือดเนื้อเชื้อไขแห่งความอ่่อนต่อโลกที่เป็นแก้วตาดวงใจของงามฟ้า

“หาไอ้นี่อยู่เหรอ ผู้ชายไม่ทราบใครโทรมา มันหลายเบอร์ เอาคืนไปสิ” ฆนศิลาเดินเข้ามาเพราะได้ยินเสียงร้องเรียกหาลูกชาย งามฟ้าถลันเข้าไปเอามือถือคืน แต่มือยาวกลับหดกลับไม่ยอมมอบให้ง่ายๆ งามฟ้าหน้าบูดบึ้ง

“เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับ จะไปหาลูก”

“ให้เขาไปเถอะน่าลูกน่ะ คุณนายนิลเนตรคงเลี้ยงไม่ให้อดอยากหรอกน่า เธอจะได้มีเวลาสับรางผู้ชายไม่ดีหรือไง” ฆนศิลาประชดเมื่อเห็นว่าทั้งลูกน้องที่กำลังดูแลบ้านหลังใหม่ของตน นายโกเมนต่างรุมตื้อหญิงสาวอยู่

“คุณจะรู้อะไร…ไม่เคยมีลูก” งามฟ้าเดินออกจากห้องนอน ไม่คิดเอาอีกแล้วมือถือ เมื่ออยากเก็บไว้ก็เอาไปเลยเธอไม่มีเวลามาโต้เถียง จะไปหาฟ้าศิลา

“คิดว่าเข้ามาที่นี่จะได้กลับง่ายๆ หรือไง อย่าเพิ่งไปสิ มาระลึกความหลังครั้งยังดูดดื่มกันดีกว่า” ฆนศิลาเย้างามฟ้าอยากดูปฏิกิริยาของหญิงสาว

“ความทรงจำลวงๆ ที่นี่ไม่เคยมีเรื่องจริงสักอย่าง อย่าพูดแบบนั้นเลย ฉันจะกลับ บอกแล้วไงฉันเกลียดที่นี่”

“แต่เมื่อก่อนเตียงนั่น” ฆนศิลามองไปยังเตียงกว้างที่งามฟ้าเพิ่งลุกขึ้น “เธอร้องครวญคราง วอนขอฉันวันละหลายรอบเชียวนะ นั่นรึไม่ใช่ความทรงจำที่ดี”

งามฟ้าเม้มริมฝีปาก ความทรงจำที่อยากลืมวิ่งพล่านเข้าสู่สมอง ภาพการร่วมรักร้อนแรง หลายท่วงท่า เสียงครวญครางด้วยความรัญจวนของเธอ มันคือเรื่องจริงที่แฝงไว้ด้วยความอ่อนหวานโหดร้าย

“เริ่มเห็นด้วยแล้วใช่ไหม” ฆนศิลาเดินมาใกล้งามฟ้าลูบไล้แขนเล็ก งามฟ้าสะบัดถอยกรูด

“ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่อยากจำเพราะเรื่องแบบนี้มันเกิดกับฉันมากมายหลายสถานที่ หลายคน” ว่าแล้วก็เดินหนี ทิ้งคนด้านหลังไว้ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“ปากดีนักใช่ไหม จำไม่ได้ใช่ไหมถ้าอย่างนั้นมาลองดูว่ารสชาติเวลาที่ฉันเอาเธอ มันไม่น่าจำจริงหรือเปล่า!”

“ไม่นะ! ปล่อย” งามฟ้ากรีดร้องเมื่อโดนดึงรั้ง พยายามสะบัดออกจากอกกว้าง “ปล่อยนะฉันจะไปหาลูก ป่านนี้ดินคอยแล้วแน่ๆ”

“ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น บังอาจมาปากดีกับฉัน” ฆนศิลาปล้ำจูบ งามฟ้าเบี่ยงหน้าหนี ด้วยใจที่มุ่งมั่น หญิงสาวหลบมือแกร่งได้ วิ่งออกสู่ประตูเพราะจำห้องหรูแห่งนี้ได้ทุกตารางเมตร ถึงประตูมือเล็กสั่นเทาดึงประตูออก กำลังจะทำสำเร็จมือใหญ่ก็คว้าไหล่กระชากกลับไปในอ้อมอกกว้าง ปากหยักบดจูบลงบนริมฝีปากรวดเร็ว เธอเบี่ยงหน้าหนีแต่ร่างกายโดนพันธนาการแน่น จึงหนีไม่พ้นการรุกรานจากคนตัวโตอีก

ฆนศิลาไม่ออมแรงจับร่างสวยเหวี่ยงแนบโซฟาใกล้ตัว กดสองมือไม่ให้ดิ้นรน สะใจ สมใจเมื่อเธอเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงลงเรื่อยๆ กระซิบเบาๆ ใกล้แก้มหอม “ยังไงเธอก็สู้แรงฉันไม่ได้หรอกน่า”

ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ

ทรายสีรุ้ง