ก่อนอื่น ผมอยากจะลองถามคุณก่อนว่าคุณรู้จักคำว่า “ซอมบี้” ดีแค่ไหน แต่สำหรับผม เด็กท้ายห้องที่มีความตั้งใจเรียนอยู่น้อยนิดนั้น ก็พอรู้จักมาบ้างตามการ์ตูนที่ผมมักจะสอยมาอ่านแทนหนังสือเรียน หรือกับหนังฝรั่งที่เคยผ่านหูผ่านตาหลายต่อหลายเรื่อง ก็นั่นแหละ มันคือจุดขายของพวกหนังฝรั่งนี่ ทำกันออกมาทีก็รายได้ถล่มทลาย นี่ยังไม่นับซีรี่ย์เรื่องยาวที่แสดงกันจากนักแสดงผมดำกลายเป็นผมหงอกกันเลยทีเดียว ซึ่งผมก็เติบโตมากับเรื่องพวกนี้แหละ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงไม่ใช่แนวโปรดของผมสักเท่าไหร่ ถ้าดูเอาสนุกนะพอได้นะ แต่สำหรับหนังซอมบี้บางเรื่องก็ชวนแหวะเสียเหลือเกิน แต่ที่แน่ๆสิ่งที่ผมได้จากหนังพวกนี้ นั่นก็คือ การเรียนรู้การเอาตัวรอดเมื่อมีซอมบี้เกิดขึ้นจริงบนโลกกลมๆใบนี้ไงล่ะ ฟังดูคุณอาจจะคิดว่ามันไร้สาระใช่ไหมครับ นั่นแหละ ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้น แต่พอผมได้เห็นยัยเหยินหัวฟู เด็กหัวกระทิของห้อง กัดคอ ยัยอ้วนดำคู่อริ อย่างกะเสือตะปบเหยื่อ และจากนั้นทั้งสองคนก็คลุ้มคลั่งไล่กัดเพื่อนๆ และทุกคนก็เริ่มมีอาการคล้ายๆกัน ผมนี่รีบเปลี่ยนความคิดเลย

เมื่อคุณอ่านเรื่องราวมาถึงตอนนี้แล้ว คุณคงกำลังสงสัยใช่ไหม ว่าผมรอดมาได้อย่างไง เอาล่ะครับ ผมพร้อมที่จะเล่าเรื่องราวของผมให้คุณฟังกันแล้ว ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นอย่างไรกันแน่