“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

พราวลดาตวาดเสียงกร้าวด้วยความไม่พอใจ

“ไม่!” สตีเว่นตอบหน้าตาย โดยที่ฝ่ามือหนาก็จัดการลูบไล้เนื้อตัว

ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ทรวงสล้างทั้งสองข้าง

บีบขยำจนเจ้าของถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ”

พราวลดาร้องออกมาทั้งพยายามแกะมือหนา

ออกจากหน้าอกของตัวเอง

“ฉันลืมไปว่าเธอยังไม่คุ้น แต่เดี๋ยวอีกหน่อย

เธอจะชินกับการอยู่กับฉัน เพราะเวลาว่างฉันชอบออกกำลังกาย”

สตีเว่นยิ้มกรุ้มกริ่มยามมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่นั่งหันหลังอยู่บนตักของเขา กลิ่นหอมๆ จากตัวสาวเจ้า มันช่างกระตุ้นอารมณ์

และความเป็นชายของเขาจนมันปวดร้าวไปหมด

“ทุเรศ คุณมันสารเลว ฉันเกลียดคุณ

ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปซะ”

“ตายมันยังเร็วไปสำหรับเธอ ฉันยังใช้งานเธอไม่คุ้มกับสิ่งที่ฉันเสียไปเลยนะ”