“อย่าแต่งงานเลยแก้ว แก้วอยู่กับภศิน แก้วจะยิ่งเจ็บปวดนะ” รักษ์เกลี่ยกล่อม แก้วกนกช้อนตาขึ้นมองรักษ์ด้วยความเจ็บปวดกับโชคชะตาของตัวเองที่ไม่อาจหลีกหนีได้
“แก้วทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ คุณลุงพิสุทธิ์ไม่รู้เรื่องพี่ภศิน แก้วไม่กล้าบอก กลัวคุณลุงรู้แล้วโรคหัวใจกำเริบค่ะ” แก้วกนกบอกเหตุผลที่ต้องแต่งงานอย่างเหลี่ยงไม่ได้
“ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นแก้วจมอยู่กับความทุกข์ แก้วจ๋า…ไปอยู่กับผมเถอะนะ” รักษ์อ้อนวอน หากแก้วกนกสั่นหน้า น้ำตานองหน้าอย่างจำยอมรับสภาพที่จะเกิดกับตัวเอง
รักษ์ดึงแก้วกนกมากอด เกลี่ยกล่อมก็แล้วแก้วกนกยังยืนกรานจะแต่งงาน กับภศิน รักษ์กระชับอ้อมกอดแน่นเมื่อแก้วกนกร้องไห้ตัวสั่นโยน ช่างน่าสงสารเหลือเกิน
“แก้วรู้ไว้นะว่า…ผมรักแก้ว” เขาดันร่างแก้วกนกออกห่างเล็กน้อย จ้องตาหญิงสาว “รับปากผมนะแก้ว วันใดแก้วเป็นอิสระ ขอให้แก้วคิดถึงผม รับปากผมสิแก้ว” รักษ์รอคำตอบด้วยหัวใจรักมั่นต่อแก้วกนก
หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นไหม วันที่เธอจะได้อิสระภาพ แก้วกนกกอดตอบรักษ์เมื่อถูกเขาดึงเข้าสวมกอดอีกครั้ง ความรักที่ต่างฝ่ายมีต่อกัน เป็นรักษ์ที่ไม่อาจฉุดรั้งใจได้ เขาจูบแก้วกนกด้วยแรงคิดถึง ปรารถนา หญิงสาวโอนอ่อนตามอย่างเต็มใจ
สองฝ่ายแลกจูบกันแสนหวานเนิ่นนาน กระทั่งเขาถลกกระโปรงยาวของเจ้าสาวสอดมือเข้ากอบกุมเนินอวบนูนอุ่นของเธอ ฝ่ามือบดคลึงเคล้าร้อนแรง ร่างบางเบียดเข้าหาอกหนาอย่างคุ้นชินสนิทแนบ ปากบดจูบ ลิ้นตวัดรัดกันนัวเนียเมามัน
“อื้ออ คุณรักษ์ ยะ หยุดเถอะ แก้ว อ่า” ปากห้าม หากกายเบียดแนบแทบหลอมรวมกับหนุ่มใหญ่ไฟแรง
“ผมคิดถึงแก้ว ขอผมเถอะทูนหัว โอว”