“สิริน!” เสียงตวาดดังทำเอาคนที่นั่งเหม่อในห้องรับแขกที่บ้านพักส่วนตัวของเขาผวาตกใจ หล่อนสูดลมหายใจเรียกสติกลับมาและหันมามองคนที่ส่งเสียงเรียกด้วยสายตาที่อ่านยาก เสียใจ น้อยใจ โกรธ หญิงสาวที่หายไปเกือบสองเดือนตอนนี้ใบหน้าซีดไร้เครื่องประทินโฉมที่เคยเห็น เพียงแต่มีลิปสติกสีชมพูใสติดปากเบาๆ หน้าสดก็น่ารักดี ปากบางที่เขาเคยได้ลิ้มลองว่าหวานเพียงใด พอๆ กับปากที่ชอบยอกย้อนหาเรื่องทุกครั้งที่พบเจอ ปากแจ๋ว ปากดี เม้มหากันอย่างเอาเรื่องและก็คลายลง สิรินหายไปเกือบสามเดือนและเมื่ออาทิตย์ก่อนก็โผล่มาเพื่อขอเจอเขาที่บริษัทแต่ดนัยเวทไม่สะดวกเจอและบอกจะติดต่อกลับไป หากแต่ว่าภายในวันนั้นหล่อนก็กระหน่ำโทรตามชนิดที่เขาตัดสายก็โทรมาอีก แต่นั่นมันก็นิสัยของเด็กเอาแต่ใจคนนี้ ที่อยากได้อะไรต้องได้โดยเฉพาะหล่อนอยากได้เขา แต่ด้วยวันนั้นเขาเพิ่งเริ่มงานโปรเจ็คใหม่มีประชุมต่อเนื่องก็ไม่ได้รับ และไม่คิดจะตอบกลับ แต่ก็ยังโทรมาอย่างไม่ขาดเรียกว่าพอหมดสัญญาณรอสายไป ก็โทรเข้ามาจนเขาต้องเอาโทรศัพท์ไปเก็บไว้ที่ลิ้นชักห้องทำงาน แต่หลังจากนั้นก็เริ่มมีสายของบิดามารดาของเขาที่โทรหาเขาถี่เช่นกัน แต่เนื่องจากโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัว สายต่อไปที่ได้รับคือเลขาทั้งสองของเขา

ดนัยเองก็ลืมไปว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมาเกือบสามเดือนเป็นเขาที่เฝ้ารอ ให้อีกคนกลับมา และคอยติดตามตลอด จนเมื่อหลังจากคืนนั้นประมาณเดือนกว่าๆ เขาต้องดูโปรเจ็คงานใหญ่ เรื่องส่วนตัวจึงกลายเป็นเรื่องที่ไม่เป็นที่ต้องตาต้องใจสำหรับเขามากนักในช่วงเวลาที่ผ่านมา จนถือว่าลืมไปเลยก็ได้ แต่วันนี้

เมื่อรับสายก็ได้รับประโยคที่ว่า “แกต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง อย่าทำน้องเสียใจอีก” มันเหมือนเป็นคนสั่งมากกว่าขอร้องที่จะขอเจอ เขาจึงจำได้ว่า มีเรื่องที่ติดค้างกัน และล่าสุดเมื่อวานที่ทางมารดาเขายื่นคำขาดว่าหากไม่มาเจอหน้า “น้อง” วันนี้ ก็จะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต จึงได้รีบบึ่งรถมาที่บ้านทันที

“ว่ามา มีปัญหาอะไรหนักหนาทำไมถึงต้องให้แม่โทรไปตามจิก นึกว่าจะแน่ ทำไมไม่หนีไปให้ต่อล่ะ” ดนัยเวทโวยวายเกรี้ยวกราดเท้าเอว ยืนตรงหน้าและมองอย่างเอาเรื่องมือหนาเริ่มปลดเนคไทและกระดุมบนสองเม็ดเพื่อลดความอึดอัด

“ไม่เก่งไปให้ตลอด ว่ามามีอะไร จะได้เลิกโทรจิกโทรตามสักที ฉันก็มานี่แล้วไง” เขาถามเสียงดังอีกครั้งเพราะคนที่มีปัญหานั่งเงียบไม่ตอบอะไรเลย มือบางกุมแน่นและสั่นจนเขาขมวดคิ้วสงสัย อดสงสารที่ทำโมโหใส่ แต่คนอย่างสิรินถ้าไม่ดุ ไม่ตี หล่อนก็จะไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ เหมือนกัน

“ละ เลิกไม่ได้ เลิกตามไม่ได้” เสียงแผ่วเบาจนคล้ายดังกระซิบทำให้อีกคนไม่เข้าใจ ตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอช้อนมองเขาอย่างตึงเครียด จนเขาไม่เข้าใจว่าหล่อนมีเรื่องคับข้องใจอะไรขนาดนั้น ความเย่อหยิ่ง อวดดีและยโสหายไปไหนหมด ดนัยเวทนั่งลงโซฟาข้างหล่อนและมองอย่างไม่ละสายตา ดวงตาดุดันทำเอาสิรินสั่นหนาวเพราะไม่บ่อยที่หล่อนจะโดนมองสายตาแบบนี้ ใช่ว่าเขาจะมีสายตาอ่อนโยนอะไรให้หล่อน แต่หล่อนไม่แม้แต่จะสบตาและมองหน้าเขาเลย เนื่องจากเหตุการณ์นานมาแล้วทำให้ทั้งคู่แทบจะตัดเป็นตัดตายกันทีเดียว

“และทำไมล่ะ อ้ำอึ้งทำไม น่าลำคาญ จะพูดอะไรก็พูดฉันไม่ได้มีเวลามาสนใจเวลาเล่นขายของกับเธอ” ไม่ใช่เขาเป็นคนไม่สุภาพแต่แค่ไม่เข้าใจคนตรงหน้าว่าทำไมต้องชักช้าอืดอาดไม่พูดอะไรสักที นี่ถึงกับต้องขับรถแทบเหาะมาจากที่ทำงานเพื่อมาฟังคนอ้ำอึ้ง เสียเวลาเขาอย่างมาก

“ฉะ ฉันท้อง” เสียงแผ่วเบาและหน้าซีดของอีกคนทำให้เขาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่ได้ตกใจมากเท่าไหร่เพราะคิดเผื่อกับเรื่องครั้งนั้นอยู่แล้ว