‘ครืดดดดด’ เสียงประตูดังลั่นขณะที่สาวร่างบางคนหนึ่งกำลังเลื่อนมันเพื่อปิดอาคารขนาดเล็กลักษณะคล้ายตู้คอนเทนเนอร์นำมาต่อกัน ด้านบนเห็นป้ายสีขาวเขียนด้วยหนังสือสีเขียวตัวใหญ่ ‘คลินิครักษาสัตว์หมอนุ่น’

คลินิคเล็กๆแห่งนี้ตั้งอยู่บนถนนสายรอง ท่ามกลางท้องทุ้งกว้างของดินแดนชนบท มองไปรอบข้างนอกจากทางหลวงชนบทแคบๆที่ไม่ค่อยได้รับการดูแลแล้วนอกนั้นล้วนเป็นไร่นาของชาวบ้านซึ่งกำลังต้องแสงอาทิตย์ก่อนตะวันลับฟ้าเป็นสีแดงไปทั่ว

“เสร็จดึกจนได้ ไม่มีผู้ช่วยแล้วอะไรๆก็ลำบากไปหมด” ร่างเล็กของหมอนุ่นพูดเบาๆกับตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กผอมบางผิวขาวแบบคนไทยเชื้อสายจีนส่วนสูงเพียง160เซนนิดๆในชุดกาวน์สั้นที่รัดรูปให้เห็นถึงทรวดทรงที่พอใช้ได้ขนาด36Bของเธอ เธอเป็นสัตวแพทย์พึ่งเรียนจบจากมหาลัยชื่อดังในเมืองหลวงและจากฐานะทางบ้านเธอที่มากพอให้เธอสามารถเป็นเจ้าของคลินิคเล็กๆแห่งนี้ได้อย่างไม่ลำบากนัก

วันนี้เธอต้องจัดการกับหน้าที่ทุกอย่างในคลินิคด้วยตัวเองเนื่องจากไม่นานมานี้เธอพึ่งได้ไล่ผู้ช่วยคนหนึ่งออกไปจากความผิดที่ยากแก่การให้อภัยกว่าจะจัดแจงทุกอย่างหมดเวลาก็ล่วงเลยมาจากเวลาที่เธอคาดเอาไว้มากแล้ว

หมอนุ่นเดินไปที่รถเก๋งสีขาวของเธอที่จอดเอาไว้ที่ลานข้างคลินิคพลางควานหากุญแจรถในกระเป๋าถือใบใหญ่เพื่อจะได้กลับบ้านในตัวเมืองที่ห่างออกไปประมาณ30นาที เธอก้มลงไปควานหาสักพักจนเจอกุญแจ

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะเปิดประตูรถเธอกลับต้องตกใจเมื่อถูกมือใหญ่ของใครบางคนนำผ้ามาปิดจมูกและล็อคตัวเธอเอาไว้

’อู้อี้ๆๆๆ’เธอพยายามส่งเสียงร้องและดิ้นรนขัดขืนแรงจากเจ้าของมือนั้นแต่ได้ไม่นานโลกของเธอก็มืดลง ร่างบากทิ้งตัวอยู่ในเงื้อมือของชายร่างใหญ่เจ้าของมือนั่นซึ่งกำลังยิ้มเยาะอย่างสังเกตได้ชัด