บนภูเขาฮัลลาซานกลางป่าลึกในคืนพระจันทร์สีเลือดดวงกลมโตราวดวงอาทิตย์ที่ส่องในยามค่ำคืน

เมฆสีดำลอยเข้ามาบดบังแสงสว่าง พร้อมเสียงฟ้าคำรามราวเสียงพิโรธของสวรรค์

ท่ามกลางความมืดมิดในป่าทึบ ที่แทบจะไม่มีมนุษย์คนไหนอยากจะย่างกายเข้า

มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องผ่านช่องว่างของหมู่เมฆ แทรกลงสู่ช่องว่างของแมกไม้ที่หนาทึบ เป็นแสงร่ำไรอยู่ด้านล่าง

นกน้อยที่กำลังหลับใหลกลับต้องแตกตื่นส่งเสียงบินขึ้นสู่ท้องฟ้า สัตว์ป่าทั้งหลายแตกตื่น สัมผัสถึงสัญญาณอันตราย ที่กำลังคืบคลานสู่ป่าใหญ่

เกิดอาเพศอะไรในคืนจันทร์สีเลือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ดึงดูดสัตว์ป่าที่หิวโหยให้เข้ามา

เงาดำของผู้ถูกล่ากำลังวิ่งหนีท่ามกลางการไล่ล่าจากหลายกลุ่ม บางสิ่งที่เคลื่อนไหวตามติดอย่างรวดเร็ว

สุนัขจิ้งจอกส่งเสียงเห่าหอนโหยหวนเป็นจังหวะชวนให้ขนลุก เงาสองคนชายหญิงที่กำลังวิ่งหนี ล้มลุกคลุกคลาน

ในอ้อมแขนของหญิงสาว มีทารกน้อยแรกเกิดถูกห่อพันด้วยผ้าขนสัตว์หนานุ่ม เห็นเพียงหน้าเล็กๆหลับตาพริ้ม

ไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้าใกล้ พวกเขาหนีสุดชีวิต เป้าหมายที่พวกนั้นต้องการ อยู่ในอ้อมกอดของพวกเขา

ไม่นานพวกเขาก็ถูกตามทัน เงาสีดำใหญ่โตกระโจนเข้าขัดขวา งสายตาของเหยื่อตื่นตระหนก

จ้องไปยังร่างจิ้งจอกตัวใหญ่โตที่มีขนสีขาวดุจหิมะ หางยาวเป็นพวงสวยงาม ดวงตาสีแดงมีประกายอำมหิต พร้อมที่จะสังหารเหยื่อตรงหน้า

ทั้งคู่หลับตาลงแทบกลั้นหายใจ พวกเขายอมตายได้ แต่ทารกน้อยในอ้อมแขนยังไม่สมควรต้องตาย พวกเขากำลังจะเอ่ยคำอ้อนวอน

เป็นจังหวะที่กรงเล็บแหลมคมกำลังจะตะปบสังหารเหยื่อตรงหน้า เสียงร้องของทารก ดังออกมาผ้าขนหนูภายในอ้อมแขนเหยื่อผู้หญิง

ผ้าที่ห่อหุ้มร่างเล็กๆไว้หลุดออก เผยให้เห็นใบหน้าน้อยๆอันแสนบริสุทธิ์ ที่เพิ่งจะลืมตามองโลก ที่น่าแปลกคือใบหน้ากลมป้อมของเด็กแรกเกิด

กลับมีดวงตาสุกใส สะอาดบริสุทธิ์ดุจหยดน้ำต้องแสงอาทิตย์อันอบอุ่น ยามเมื่อสายตาทั้งสองคู่สบประสานกัน หัวใจแข็งแกร่งของพญาจิ้งจอกสั่นระรัว

ดวงตาสีแดงเพลิงที่กำลังจะปลิดชีวิต เหยื่อตรงหน้า ค่อยจางลงกลายเป็นดวงตาสีน้ำตาลเข้ม กรงเล็บแหลมคมค้างกลางอากาศ ทุกอย่างหยุดนิ่ง

ดวงตาคู่...นี้ไม่ได้เห็นมานานแสนนานกว่าพันปี ที่เฝ้ารอให้ได้พบ ภาพซ้อนระหว่างตาสุกใสบริสุทธิ์กับดวงตาคู่สวยแสนเศร้ามีน้ำตาคลอ

ชั่วขณะราวกับเวลาหยุดหมุน สายลมหยุดนิ่ง สรรพสิ่งต่างๆไม่เคลื่อนไหว อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว บรรยากาศรอบบริเวณเย็นยะเยือก

หมอกบางๆลอยเข้าปกคลุม จนแทบมองไม่เห็นอะไร ควันสีขาวพวยพุ่ง ไปทั่วร่างหมาป่าตัวโตสีขาว ก่อนที่จะจางลงบางเบา

สิ่งที่ปรากฏกลับเป็นร่างชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ใบหน้านั้นสวยงามเกินผู้ชายทั่วไป กลิ่นดอกไม้ป่าหอมอ่อนๆอบอวล ไปรอบตัวของเขา

เขาไม่สนใจชายหญิงคู่นั้น สายตาจับจ้อง ไปที่เด็กทารกเพศหญิงตรงหน้า แววตาฉายความสับสน เสียงถอนใจยาว เขาเปิดผ้าที่ห่อตัวทารกออก

นิ้วมือเรียวลูบไล้เบาๆไปทั่วใบหน้าทารกน้อย เสียงสะอื้นในอก ความรู้สึกตอนนี้ ราวกับที่จู่ๆสิ่งล้ำค่าที่คิดว่าสูญหายไป กลับมาปรากฏขึ้นตรงหน้าราวปาฏิหาริย์

เขาคุกเข่าก้มลง รับเด็กมาจากมือของผู้หญิง และอุ้มทารกเข้าไว้แนบอกด้วยท่าทางทนุถนอม กลิ่นกายหอมกรุ่นของทารกเข้าสู่ประสาทสัมผัสของเขา

ไม่ผิดแน่แล้ว ผู้สืบสายเลือดโดยตรงจะธิดาเทพจะมีกลิ่นกายหอมหวานของดอกไม้นานาพันธุ์ มืออบอุ่นหยาบกระด้างสัมผัสผิวนุ่มนิ่มของทารกน้อย

ริมฝีปากบางจรดลงบนหน้าผากเล็กหยดน้ำตาปริ่มที่หางตา เขาเงยหน้าขึ้นมอง จ้องใบหน้าน้อยๆ ด้วยสายตาอ่อนโยนเต็มเปี่ยมด้วยความรัก

เขากอดร่างเล็กๆไว้นิ่งชั่วครู่ ก่อนจะตัดใจส่งคืนกลับให้สองคนผัวเมีย ซึ่งรีบถลารับทารก ไว้ในอ้อมแขนอันสั่นเทา ทารกน้อยยิ้มอย่างไร้เดียงสาส่งเสียงอ๋อแอ๋

ชูสองมือไข่วคว้าจะกลับเข้าไปหาอ้อมอกแกร่งอบอุ่นของชายหนุ่ม เขากลั้นสะอื้นตัดใจที่จะไม่เข้าไปสัมผัสทารกน้อยอีก

ทั้งสองคนสามีภรรยาไม่แปลกใจที่เห็นร่างแปลงเพราะเขาทั้งสอง ก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับชายหนุ่มผู้เป็นผู้ล่า

“นายน้อยท่านได้โปรดเมตตาเธอด้วยเถิด เธอควรจะมีชีวิตที่ยาวนานจนแก่เฒ่า ขอเพียงท่านเมตตา พวกเราจะพาเธอไปให้ไกลแสนไกลจากทุกๆคน ”

เขาไม่สนใจคนทั้งคู่ แค่หันมองแวบเดียว แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา หันมาสนใจเพียงทารกตรงหน้า สายตาที่จ้องมองหนูน้อย ดูอ่อนโยนเจือไปด้วยสายใยรัก

เขาเอื้อมมือมาราวจะสัมผัสอีกสักครั้ง เสียงถอนหายใจยาวก่อนเขาจะตัดใจลุกขึ้นยืน พลางยื่นเด็กคืนกลับไปยังชายหญิงทั้งคู่ สายตาเขาจ้องมองดวงหน้าเล็กๆอีกครั้ง

ก่อนจะหันหลังให้ สองมือที่กอดอกไว้กำแน่นดวงตาแดงก่ำ มีหยาดน้ำตาเอ่อล้นปริ่ม หัวใจข้างในของเขากำลังร่ำไห้ น้ำเสียงที่พูดออกมาดูสั่นเครือ

“รีบหนีไปเถอะ ดูแลเธอให้ดีทางนี้ฉันจะจัดการเอง ไปให้ไกลที่สุด แล้วอย่าหวนกลับมาที่นี้อีก”

เขาพูดโดยไม่หันหน้ากลับมามอง ร่างเด็กน้อยในอ้อมกอดของทั้งสองคนอีกเลย ก่อนจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ากลายเป็นจิ้งจอกสีขาวราวหิมะ หายเข้าไปในความมืดมิดของท้องฟ้า

“ขอบคุณ...ขอบคุณ ...นายน้อยที่เมตตาเธอ “

ทั้งสองคนสบตากันด้วยความดีใจ และรีบลนลานอุ้มเด็กจากไปจากสถานที่อันตรายแห่งนี้ โดยไม่รู้เลยว่ามีดวงตาสีเพลิง อีกคู่หนึ่งแอบเฝ้ามองพวกเขาจนลับตา