ณ บริษัทเเห่งหนึ่ง

หนิงซีกำลังเคาะเเป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เสร็จก็คลิกเมาส์ สลับกับพิมพ์เเบบนี้อย่างไม่รู้จบ

สองวันก่อนมีงานด่วนเข้ามา หนิงซีจึงต้องฝืนสังขาร โหมทำงานโดยไม่ได้พักสองวันติด

มีพนักงานหลายคนที่ทนไม่ได้ ฟุบหลับคาโต๊ะไปก็มี หนิงซหลับตาลงครู่หนึ่ง หยิบเเก้วกาเเฟที่ชงไว้ขึ้นกระดก ฤทธิ์คาเเฟอีน ไม่ได้ทำให้ตื่นตัวสักนิด เพราะว่าเธอเเทบจะชินกับคาเฟอีนเเล้ว

"หน้าสุดท้ายเเล้ว" หฯิงวีตบหน้า ก่อนจะลงมือทำงานอีกครั้ง ทว่าทัศนวิสัยพลันพร่าเลือน ทำให้หนิงซีต้องเอามือกุมศีรษะ นี่คือกำลังจะน็อคเหรอ? เพราะโหมงานมาสองวัน ไม่เเปลกที่จะเป็นเเบบนี้ หนิงซีกะจะลงไปนั่งบนพื้น เนื่องจากมีสื่อกับหมอนวางไว้อยู่ เธอกะจะนอนพักสักชั่วโมง ทว่าราวกับโลกหมุน หนิงซีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ทุกอย่างรอบตัวมืดไปหมด หัวเองก็มึนๆ ทันใดนั้นพลันรู้สึกว่าทั่วร่างเจ็บปวดข้น จนอดไม่ได้ที่จะครวญครางออกมา

"เจ็บ" หนิงซีค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง สิ่งที่เห็นไม่ใช่เพดานที่มีหลอดไฟของบริษัท ทว่ากลับเป็นท้องฟ้าโล่งๆ พร้อมกับเเสงเเดดที่เเผดเผาลงมา

เธออยู่ทีไหนกันละเนี่ย ไม่เหมือนบริษัทสักนิด ห้องเช่า ไม่คล้ายเลย

หนิงซียันตัวลุกขึ้นมา เธอตื่นตระหนกทันที รอบๆนี้มีเเต่ผืนดินที่เเห้งเเล้ง ต้นหญ้าเละต้นไม้ ล้วนเหี่ยวเฉา เเละเเห้งตาย ไม่มีร่องรอยของความมีชีวิีวาอยู่เลยเเม้เเต่่นิดเดียว

"พระเจ้าช่วย ฉันอยู่ไหนเนี่ย"