จากแม่มดมาเป็นเด็กหลงทาง หาบ้านไม่เจอ เงินไม่มี แถมยังต้องเจอเหตุการ์อันน่ากลัวที่มีคนตายเต็มไปหมดอีกใครมันจะน่าสงสารเท่าเธออีกแล้วไม่มีเลย ไม่มีหรอก

ริเซียแม่มดสาวผู้มาจากตระกูลเก่าแก่ของพ่อมดแม่มดที่ไม่เคยออกไปไหนนอกจากอยู่แต่ในบ้าน สายเลือดที่น่ากลัวที่ได้มาจากตระกูลทางฝั่งแม่และความเก่าแก่ที่ได้มาจากทางพ่อหล้อหลวมกันมาเป็นเธอเด็กสาวที่มีเสี้ยวของสายเลือดแฟรี่แห่งความตาย แฟรี่ที่น่ากลัวและเอาแน่เอานอนไม่ได้ ผมสีขาวราวหิมะ ใบหน้าได้รูป ดวงตาสีฟ้าอมเทา ริมฝีปากได้รู้ที่ไม่ว่าเพศไหนเห็นก็ต้องมนต์สะกดราวกับถูกเวทย์มนต์อย่างไรอย่างนั้น

​

แฟรี่แห่งความตาย แฟรี่ที่เปรียบดังราชาของเหล่าแฟรี่ที่หาพบได้ยากยิ่งพวกที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ไม่น่าไว้ใจสามารถเปลี่ยนโชคชะตาของผู้คนให้เลวร้ายลงหรือดีขึ้นได้ตามแต่ที่พอใจทำให้ริเซียถูกซ้อนจากทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้นางที่ลืมตาตื่นขึ้นมากลับกลายเป็นว่าเธอเห็นตัวเองอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านของตน

พ่อแม่เธอไปไหน ครอบครัวเธออยู่ที่ไหนและบ้านของเธออยู่แห่งใด

และเธอมาทำอะไรที่นี่

จากคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีกลับกลายเป็นเด็กไร้บ้านที่หาทางกลับไม่เจอและไม่รู้ถึงโลกภายนอก จากลูกคุณหนูสู่เด็กหลง กลายมาเป้นเด็กไร้บ้านแถมยังจะกลายเป็นเด็กที่ถูกขับไปขายอีก แต่เพราะอะไรไม่รู้เธอถึงถูกพวกที่เรียกตัวเองมาเป็นมาเฟียหิ้วเหมือนตุ๊กตากลับบ้านไปพร้อมกับพูดกับเธอว่าจะรับเลี้ยงเธอเป็นลูกบุญธรรม

"เขาใช้เจ้ากระบอกสีดำทำให้คนตายได้ด้วย!!"

"ปืนคืออะไร?"

"แล้วทำไมวิญญาณพวกนั้นถึงหามาฉันล่ะ มาทำไม! อย่าเข้ามานะ เขาตายได้ไง!!!"

"พวกมนุษย์ช่างน่ากลัว ฉํนจะกลับบ้าน"

จากแม่มดตระกูลเก่าแก่ที่ถูกมองว่าเป็นเด็กเสียสติในสายตาของมนุษย์ถูกหิ้วมาให้เป็นลุกสาวบุญธรรมของคนที่เธอไปเจอโดยผีชายที่ตายเพราะกระบอกสีดำที่เรียกว่าปืนแถมจบเรื่องแล้วเขายังบอกกับเธออีกว่า

"'ฉันอยากมีลูกพอดีเลย มาเป็นลูกของฉันดีกว่า ฉันรวย เก่ง และหล่อมากถึงยัยเด็กนี้จะดูเหมือนคนบ้าเสียสติก็ไม่เป็นไรเมื่อกี้มันก็แค่ภัยทางธรรมชาติที่ทำให้เจ้าพวกนี้มันตายเฉยๆ"

"ฉันเป็นแม่มด เป็นแม่มดจริงๆ นะ!!"

"อย่างแรกที่ฉันจะทำคือพาเธอไปหาหมอ บางทีหมออาจจะช่วยได้"

​

ก็บอกแล้วไงว่าเป็นแม่มดนะ ไม่ได้บ้าสักหน่อยว่าแต่คนพวกนี้ตายยังไงเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ตายเราคงไม่ได้เผลอฆ่าพวกเขาหรอกนะ

สภาพศพดูไม่สวยเลย ช่างโชคร้ายจริงๆ

เด็กสาวที่เผลอก่อเรื่องใหญ่โดยกว่าฆ่าคนไปเป็นสิบโดยบังเอิญและความตกใจกำลังมองดูศพทั้งหลายที่นอนโดยแขนไปทางขาไปทานราวกับเป็นหุ่นกระบอกที่กำลังนอนเกลื่อนอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าแปลกใจไร้ซึ่งความตกใจกลัวใดๆ ทั้งสิ้น เลือดที่เกาะอยู่ตามชุดนอนอย่างดีจนหาสภาพความงดงามไม่ได้กำลังยืนลูบแมวของตนเองอย่างสงสัย ก่อนที่จะถูกหิ้วไปด้วยฝีมือของตาลุงที่เธอเจอโดยบังเอิญ

"แก่ว่าใครทำเรื่องนี้นิช"

"เมี๊ยว"

"อืม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"