“เฮ้อ”

จู่ๆ รตีก็ได้ยินเสียงคนที่แอบคิดถึงถอนใจหนักหน่วง พอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเขากาลังนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทางาน ซึ่งตั้งห่างจากโต๊ะเล็กๆ ที่หล่อนนั่งทางานอยู่ไม่กี่ก้าว ความเป็นห่วงทาให้หญิงสาววางปากกาแล้วเดินซอยเท้าเข้าไปหา ก้มลงถามเบาๆ “คุณท่านขา ไม่สบายหรือคะ”

พฤกษ์เงยหน้าขึ้นจากมือที่กุมขมับจะปฏิเสธ เพราะที่เผลอถอนใจออกไปดังๆ นั้นเพราะระอาตัวเองที่ควบคุมจิตใจและร่างกายไม่ได้เอาเสียเลย แต่พอสายตาปะเข้ากับสองเต้าใหญ่ที่ดุนดันกันจนเบียดล้นขอบคอเสื้อขึ้นมาครึ่งค้อนเต้า ก็ชะงักกลางคัน กลืนน้าลายที่ขึ้นมาสออึกใหญ่ ก่อนจะตอบเสียงแหบพร่าด้วยความกาหนัดที่ล้นปรี่ จนxxxxxxxxxxxxxxแทบจะทะลุกางเกงแพรออกมาอยู่แล้ว

“เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกหนู แค่ปวดหัวกับหัวไหล่น่ะ คงจะก้มลงมองตัวหนังสือนานเกินไป” แต่ที่จริงปวดหัวล่าง ไม่ใช่หัวที่หมายถึงศีรษะหรือหัวไหล่ และที่ปวดก็เพราะมองหนูนานเกินไปจนความรักท่วมหัวใจ ความหื่นขึ้นหน้านั่นแหละ ไม่ใช่อะไร