..........เดโช อัครมาตย์ อายุอานามแค่แปดสิบสามขวบ นับว่ายังวัยละอ่อนมากถ้าหากนำไปเปรียบเทียบกับคนอายุร้อยปี

คุณเดโชจัดเป็นชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งซึ่งสาวน้อยสาวใหญ่ในวงสังคมต่างใฝ่ฝันอยากแต่งงานด้วยในสมัยเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว

แต่คุณเดโชไม่ใช่ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้สักเท่าไหร่จึงไม่คบหาสาวใดในฐานะแฟนหรือคู่ควงเลยสักคน เพียงแต่ไปมาหาสู่ญาติผู้ใหญ่ตามมารยาทเท่านั้น

จนกระทั่งเลือกที่จะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาและอยู่เป็นคู่ครองกันยาวนานจนกระทั่งภรรยาเสียชีวิตจากไป นั่นเป็นเหตุผลให้คุณเดโชเป็นที่รู้จักของบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่มาเป็นเวลายาวนาน

คุณเดโชเคยมีบุตรชายเพียงคนเดียวแต่ต้องตายจากไปพร้อมลูกสะใภ้ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทิ้งหลานปู่ไว้ให้เลี้ยงดูตั้งแต่เล็กยังไม่ถึงสามขวบ

มีหลานชายเพียงคนเดียวเป็นทายาทที่เหลืออยู่ และเป็นดังหัวแก้วหัวแหวน วินธรรพ์ เพิ่งจบปริญญาโทแพทย์ศาสตร์เวชศาสตร์เขตร้อนจากประเทศสหรัฐอเมริกา กลับมาบ้านในงานทำบุญครบรอบหนึ่งร้อยวันคุณย่าผู้ล่วงลับ

“ไปรับแขกให้ปู่หน้างานหน่อย แขกมากันเยอะแล้ว”

คุณเดโชบอกหลานชาย ซึ่งนั่งอยู่หน้ารูปเคารพของคุณย่า

ชายหนุ่มทำตามคำสั่งผู้เป็นปู่ แขกสาวน้อยสาวมากและสาวแก่แม่หม้ายทยอยกันมามาก แต่วินธรรพ์ไม่ได้รู้จักพวกเธอมากนัก

“สวัสดีค่ะ หลานชายคุณเดโชใช่ไหมเนี่ย นักเรียนแพทย์เพิ่งกลับจากเมืองนอก”

คุณกลีบผกาปรี่เข้ามาทักทาย เธอเป็นแม่ม่ายทรงเครื่อง

ใช่ต้องเรียกอย่างนั้น ดูจากการแต่งตัวชุดสีดำไว้ทุกข์ยังประดับด้วยเครื่องเพชรจัดมาชุดใหญ่เปิดเว้าโชว์แหว่ง ถึงแม้จะหุ่นดีน่าดูอยู่หรอกแต่อายุอานามเธอไม่น้อยแล้วปาเข้าสี่สิบเศษ เศษที่เหลือฝากธนาคารโลกอีกไม่รู้กี่ปี

“สวัสดีค่ะพี่วินธรรพ์”

สาวใบหน้าสวยดวงตาคมกลมโตจมูกโด่งและยิ้มหวานเป็นผู้กล่าวแนะนำตัว เธอเพิ่งเดินตามหลังคุณนายกลีบผกามา

“อุ๊ตะ... ลืมแนะนำนี่ลูกสาวค่ะ แวววารินทร์ เพิ่งได้งานเป็นผู้ช่วยผู้จัดการธนาคารอายุปีนี้ยี่สิบหก น้องยังโสดนะคะ”

คุณนายกลีบผกาพูดจาแบท่า

ผู้ชายชาวสังคมย่อมรู้ดี นั่นเป็นนัยบ่งบอกว่าให้จีบบุตรสาวของเธอได้

วินธรรพ์ยิ้มให้สาวตาคมอย่างสุภาพ เกิดความต้องตาต้องใจตั้งแต่แรกเจอ เห็นเธอสวยสะดุดตามิใช่เล่น แต่ยังไม่ทันได้คุยด้วย

“คุณนายสายเสมอมาค่ะคุณแม่ ขอตัวก่อนนะคะ”

แวววารินทร์กล่าวกับแม่ของตนและวินธรรพ์เกือบพร้อมกัน แล้วตวัดหางตาค้อนผู้ที่กำลังเดินมาสองแม่ลูก

ดูก็รู้ได้โดยไม่ต้องมีใครบอกว่าพวกเธอไม่ค่อยถูกกัน แต่จะเพราะอะไรนั้นวินธรรพ์ไม่ทราบ

“สวัสดีค่ะคุณวินธรรพ์ ฉันชื่อสายสมรนะคะไม่ใช่สายเสมอ นี่ลูกสาวฉันค่ะ แววมาลิน เพิ่งจบมัธยมปลายปีนี้ค่ะอายุสิบแปดแล้ว”

“สวัสดีค่ะคุณอาวินธรรพ์”

เด็กสาวไว้ผมเปียสองข้างยกมือไหว้ให้ความเคารพ

วินธรรพ์รู้สึกตัวเองแก่ไปเลยทั้งที่เพิ่งอายุแค่ยี่สิบเก้าเท่านั้น และแปลกใจนิดหน่อยที่เค้าหน้าเด็กสาวทำไมละม้ายคล้ายกันกับแวววารินทร์ แม้แต่ชื่อยังคล้ายกันอีกด้วย

“เป็นไงล่ะเห็นแล้วใช่ไหมลูกสาวคุณกลีบผกา น้องแวว... สวยใช่ไหมล่ะนั่นแหละว่าที่เจ้าสาวในอนาคตของหลาน”

“หา! อะไรนะครับ”

ตกใจ! เพราะไม่คาดหมายและไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อนด้วยซ้ำ จู่ๆ ถูกคุณปู่เข้ามากระซิบบอกแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

แล้วเพิ่งได้รับฟังเรื่องเล่าจากคุณปู่ ถึงรู้สาเหตุที่คุณนายแม่ม่ายสองสาวไม่ถูกกันเพราะคุณนายกลีบผกาเป็นภรรยาคนที่หนึ่งของสามีที่ขอหย่าแล้วไปแต่งงานใหม่ ส่วนคุณนายสายสมรเป็นภรรยาคนที่สอง

“มิน่าถึงว่าลูกสาวของสองคุณนายเค้าหน้าคล้ายกันเพราะพ่อเดียวกันนั่นเอง”

“คุณปู่ขา ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คราวที่แล้วคุณปู่ใจดีให้ของขวัญวันเกิด ต่างหูทองตุ้งติ้ง วันนี้หนูใส่มาด้วยค่ะนี่ไงคะ”

สาวน้อยแววมาลินส่งเสียงใสพร้อมยิ้มร่าเริง กระแซะเข้ามายืนยื่นหน้าข้างกายชายหนุ่มวัยดึกดื่น

คุณเดโชยิ้มเป็นปลื้มฟันปลอมขาวจั๊วะทั้งปากได้เห็นกันครบหมด

“สงสัยจะชอบเครื่องเพชรเครื่องทอง ปู่มีให้สาวสวยของปู่ได้เชยชมมากมายหลายชุด รับรองจะได้ชื่นชมกันไม่รู้เบื่อเลยล่ะ ทั้งหมดปู่เตรียมเอาไว้หมั้นสาวสวยของปู่”

“ปู่... ปู่... ปู่จะหมั้นเหรอ”

หลานชายถามเหมือนติดอ่างอย่างไม่ตั้งใจ

“ใช่... จะได้รีบแต่งงานมีลูก มัวชักช้าเดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้”

“หา...!”

วินธรรพ์หน้าเหวอ ตกใจอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ

“อย่าบอกนะว่าจะแต่งงานกับแม่ม่ายสาวคนใดคนหนึ่งในสองคนนั้น”

“อ๋อ... ปู่ไม่คิดจะแต่งงานกับสองสาวนั่นหรอก”

“อ้าว... แล้วปู่จะแต่งงานกับสาวที่ไหน นี่แสดงว่าอีกไม่นานผมจะมีคุณย่าคนที่สองใช่ไหมครับและมีคุณอาตัวน้อยด้วย”

“ไม่ต้องใจร้อนเดี๋ยวได้ไปงานหมั้นของปู่แน่ อดใจให้ผ่านพ้นงานทำบุญร้อยวันไปก่อน”

..........บุญนาคา คือตัวตึกสามชั้นเป็นคฤหาสน์หรูหราหลังใหญ่โตราวราชวังโทนสีชมพูอ่อนหวาน ตั้งอยู่ในเขตรอยต่อชายแดนจังหวัดกรุงเทพมหานครและปริมณฑล เนื้อที่หนึ่งพันหกร้อยตารางวาหรือสี่ไร่นั่นเองเฉพาะพื้นที่ของคฤหาสน์เท่านั้น อันแวดล้อมด้วยสวนหย่อมด้านข้างและสระว่ายน้ำหลังบ้าน

ยังมีตึกเล็กสองชั้นอีกหนึ่งหลังชั้นบนมีสามห้องนอนใหญ่สองห้องนอนย่อยสามห้องน้ำชั้นล่างสองห้องนอนสองห้องน้ำมีห้องครัวกับห้องรับประทานอาหารห้องทำงานกับหนึ่งห้องโถงใหญ่สำหรับรับแขกพร้อมโรงเก็บรถสามคันและลานจอดรถอีกสี่คัน อยู่ในเนื้อที่สองไร่เศษทั้งตึกเล็กและคฤหาสน์อยู่ภายในเขตกำแพงรั้วเดียวกัน

“โอ้โฮ... สินสอดทั้งหมดนี่ชาตินี้ฉันจะเอาไปใช้ยังไงหมดคะเนี่ย”

คุณนายสายสมรจีบปากจีบคอพูด ทั้งยิ้มกว้างดวงตาเบิกโตเปล่งประกายสีน้ำเงิน(งก)วิบวับ

“ดูมันดัดจริตซะมิมี”

คุณนายกลีบผกากระซิบนินทากับลูกสาวโดยนำพัดป้องปิดปากไม่ให้ใครสังเกตเห็น แม้จะไม่ถูกกันแต่อุตส่าห์มางานหมั้นกับเขาด้วยเป็นนักสังสรรค์สมาคมตัวยง งานใหญ่ที่มีบรรดาเศรษฐีเธอไม่มีพลาดที่จะมาร่วมด้วยช่วยกัน แม้คนมางานมีไม่มากแต่รวยมากทุกคนไม่มีใครไม่ขับเบนซ์มางานนี้ ของขวัญนั้นอย่าให้พูด ล้วนของแพงเลิศเลอทั้งสิ้น

“เงินสดสามสิบล้าน ทองหนักหนึ่งพันกรัม เครื่องเพชรอีกหนึ่งชุดใหญ่ครับคุณแม่ยาย”

คุณเดโชกล่าวกระหยิ่มยิ้มย่อง วันนี้ชายหนุ่มรุ่นดึกมีความสุขที่สุดที่จะได้เข้าพิธีมงคลสมรสเป็นรอบสองของชีวิต และเชื่อว่าคงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ชีวิตนี้คงไม่มีรอบสามรอบสี่อีกแล้ว

พวกเพื่อนผู้ชายวัยดึกเหมือนกันกับคุณเดโชต่างพากันอิจฉาที่เพื่อนได้มีภรรยาเด็กสาววัยรุ่นแถมสวยสะเด็ดยาด อย่าว่าแต่พวกรุ่นดึกเลยแม้แต่ผู้ชายหนุ่มเองยังไม่เคยมีใครได้ภรรยาสวยเท่าภรรยาคุณเดโช การแต่งงานครั้งนี้สร้างเสียงฮือฮาในวงสังคมผู้ดีที่พูดดีต่อหน้านินทาลับหลัง

“แก่หงำเหงือกรุ่นคุณปู่ จะให้ความสุขสาวรุ่นไปได้สักกี่ยกวะ”

“คงต้องหายาบำรุงยาโด๊ปกันให้วุ่น ไม่งั้นสู้ไม่ไหว คุณปู่ได้หัวใจวายตาคาอก ฮะ ฮะ ฮะ...”

พวกผู้ชายก็ว่ากันไป ส่วนพวกผู้หญิงก็ว่ากันไปอีกอย่าง

“แก่ตัณหากลับหลอกเด็ก”

“ไม่แน่หรอกว่าหลอกเด็ก เพราะเด็กนั่นคงคิดว่าได้แต่งงานร่วมหอพอไม่นานคนแก่ก็คงลงโลง ได้สมบัติไปกินไปใช้สบายไปทั้งชาติ ใครจะไม่เอา”

คุณเดโชพอเดาออกว่าในวงสังคมจะพูดถึงตัวเขาอย่างไรบ้าง ถึงอย่างนั้นก็ไม่สนใจใครจะนินทา ด้วยรู้สึกดีได้มีภรรยาสาวสวยไว้เชิดหน้าชูตามีเกียรติ์ศักดิ์ศรีขึ้นชื่อลือชา ไม่ว่าอย่างไรร่างกายเขายังแข็งแรงเพราะมีหลานชายเป็นหมอ มียาดีที่ไหนต้องไปสรรค์หามาให้ ประกอบกับออกกำลังกายสม่ำเสมอจึงเชื่อแน่ว่าตัวเองยังฟิตปั๋งไม่ต่างจากหนุ่มฉกรรจ์

ยังเหลือพิธีการรดน้ำสังข์ซึ่งน่าเบื่อ... เขาคิดถูกแล้วที่เชิญแต่คนรวยเท่านั้น ถ้าเชิญคนมาเยอะมีหวังไม่ทันเข้าหอต้องมานั่งแฉะรอรับน้ำสังข์ไม่จบสิ้น ตอนนี้ใจคอร้อนรนกระวนกระวายอยากให้พิธีการต่างๆ จบลงโดยเร็วรอคอยเวลาที่จะได้เข้าหอ แล้วปล่อยให้แขกกินเลี้ยงสังสรรค์กันไป

.