“รับปากผมซิ ไม่งั้นผมจะไม่หยุด ...และจะทำต่อไป แบบนั้น ....แบบคืนนั้น...”



เขาไม่หยุดและทำท่าว่าจะทำจริง ๆ ลลันตาเสียงสั่น...



“ฉันรับปากค่ะ...ฉันจะไม่ลาออกฉันจะทำ...แต่คุณได้โปรด...อ่ะ...อาส์ หยุดๆ หยุดตอนนี้เลยได้ไหมคะ”



รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กับดวงตาคมเข้ม จ้องมองใบหน้าหวาน ๆ นั้นอย่างรักใคร่



“ตกลง...หยุดก็หยุด”



ชายหนุ่มพูดพลางดึงกระโปรงเดรสที่เขาถลกจนถึงเอวหญิงสาวกลับเข้าที่ให้เรียบร้อย...



ผมเผ้าของลลันตาดูยุ่งเล็กน้อย



“โอเคร..งั้นเรามาคุยรายละเอียดและเริ่มงานกันเลยนะครับ...”



ราชันย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ พร้อมดึงร่างแบบบางให้นั่งลงบนเก้าอี้ หน้าโต๊ะทำงานของเขา



ลลันตาได้แต่มองตาปริบๆ และสังเกตว่าปากเขามีลิปสติกสีแดงของหล่อนติดอยู่ที่ริมฝีปาก



ราชันย์เหมือนจะรู้ หยิบทิชชูมาเช็ดออกเบา ๆ ก่อนจะมองลลันตา ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม



“ขอโทษด้วยนะครับที่ผมรู้สึกหิวขึ้นมา เมื่อเวลาที่เห็นหน้าคุณ”



ชายหนุ่มบอกอย่างไม่เขินอาย แต่ทำไมลลันตาใจเต้นแรง เกิดอะไร ขึ้น



ทำไมใบหน้านั้นช่างดูมีเสน่ห์แม้จะดูเจ้าเล่ห์แต่มันทำให้หล่อนใจสั่นหวั่นไหว...



ทำไมมันชอบกับรสสัมผัสนั้น ทำไมหล่อนแทบจะไม่ต่อต้าน



แทบจะไม่ปฏิเสธแค่คิดก็โมโหแล้ว ยายลลันตาคนใจง่าย....