เขาคือ ซวี่เสียนเฟิ่ง องค์ชายเก้าผู้ชั่วร้ายของแคว้นฉู่
เขาคือบุรุษที่คนทั้งแผ่นดินต้องเกรงกลัว
แต่เพราะการถูกลอบสังหารทำให้เขาไปโผล่ในที่ประหลาด
พบเจอกับผู้คนต่างโลกและสตรีน่าตายผู้หนึ่ง
นอกจากจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของเขาแล้ว ยังกล้าใช้เข็มแทงลงผิวล้ำค่า
เขาจะทำให้นางได้รู้ว่า….อา…ง่วงเหลือเกิน! zzZ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ช่วยเปิดสะโพกคนไข้ด้วยค่ะ”

หลี่ฉงหรงพูดเบาๆ แต่ทุกคนกลับช่วยกันถกเสื้อผ้าและดึงกางเกงตัวในของซวี่เสียนเฟิ่งลงอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นก้นและสะโพกที่เนียนนุ่ม คราวนี้ใบหน้าของเขาถึงได้บิดเบี้ยวและดำคล้ำ ดูแก่ลงไปสิบปีภายในพริบตาเดียว!

ร่างกายดุจทองคำของเขากำลังถูกย่ำยีโดยสตรีหน้าเหม็นผู้หนึ่ง น่าอับอายเหลือเกิน!

“อ๊ากกก”

ซวี่เสียนเฟิ่งตะโกนออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเข็มแหลมคมปักลงไปบนสะโพก มันเจ็บกว่าการฝังเข็มเสียอีก!!

ร่างกายที่ถูกรุกล้ำราวกับสัตว์เดรัจฉานเช่นนี้ ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้าพูดออกไปให้ขันทีจางรู้อย่างเด็ดขาด คนที่รุมกันเหยียบย่ำเขาพวกนี้จะต้องสั่งประหารล้างตระกูล!

“พวกเจ้า....” เตรียมตัวเอาไว้เถิด พวกเจ้าไม่ตายดีแน่!!

ยังพูดไม่ทันที่จะจบประโยคด้วยซ้ำ จู่ๆ สติของเขาก็พลันเลื่อนลอยขึ้นมา ความคิดในหัวที่มากมายเมื่อครู่ คำพูดเยอะแยะที่จะพูดออกไปหายไปชั่วพริบตา เขาคิดอะไรไม่ออก

ง่วงเหลือเกิน!! zzZZ

“จบเรื่องสักที!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


“เสด็จย่า นางเป็นนางกำนัลของห้องซักล้าง หลานปรารถนาในตัวนาง จึงให้นางติดตามลูกกลับตำหนักพ่ะย่ะค่ะ”

ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ชำเลืองมองสตรีข้างกายที่ใบหน้าเหลอหลา แม้กระทั่งดวงตายังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

นางกำนัลบ้าบออะไร ที่นี่ที่ไหน?

ยังไม่ทันที่จะได้คิดตกด้วยซ้ำ จู่ๆ มือของเขาก็เอื้อมมาวางลงบนมือของหล่อนแล้วบีบเอาไว้แน่น

“เสด็จย่าได้โปรดเห็นใจหลานด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ไม่พูดเปล่ายังโน้มลำตัวลง มิหนำซ้ำยังใช้มือหนึ่งกดหลังของหล่อนให้โค้งตัวลงตาม แน่นอนว่าพละกำลังอันมหาศาลนั่นทำให้หญิงสาวไม่สามารถปฏิเสธได้

ไทเฮามองดูหลานชายแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ในเมื่อองค์ชายเก้าถึงกับทำเช่นนี้ต่อหน้านางกำนัลขันทีมากมายถึงเพียงนั้น อีกอย่างนางก็เป็นเพียงนางกำนัลชั้นต่ำที่มิมีครอบครัวคอยหนุนหลังก็ทำให้วางใจได้มากนัก

ดวงตาหงส์หันไปทางหลี่ฉงหรงด้วยแววตาเฉยชาอยู่บ้าง

“ในเมื่อเสียนเฟิ่งต้องการ เช่นนั้นเจ้าก็ถวายตัวให้องค์ชายเก้าให้เป็นเรื่องเป็นราวเสีย”

ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเลิ่กลั่ก แต่แล้วหางตาที่เหลือบมองเขากลับพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีความเครียดขึ้งอย่างนางเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังมองเห็นมุมปากที่กระตุกขึ้นข้างหนึ่งอย่างชั่วร้าย

ไอ้บ้านี่คิดเอาคืนแน่แล้ว!!