"ไม่พอใจที่รู้ว่าข้าสั่งฮองเฮาไม่ให้เรียกเจ้าเข้าพบหรือ"
"หม่อมฉันคิดว่าเราสองคนควรต้องยุติความรู้สึกไม่ดีต่อกันลงได้แล้วนะเพคะ หม่อมฉันทำให้พระองค์ทรงสูญเสียความมั่นใจ พระองค์เองก็ทอดทิ้งหม่อมฉันให้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของคนในวังมาหลายปี หรือหากพระองค์จะทรมานหม่อมฉันต่อไปอีกก็ทรงทำได้"
"นั่นไม่ถูก ข้าไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเจ้า...ก็บอกตั้งแต่แรกแล้วอย่างไรว่าขอบใจที่บอกให้รู้ว่าข้าไม่ดีตรงไหน ข้ารู้สึกเช่นที่กล่าวกับเจ้าโดยไร้นัยแฝง ไยจึงคิดไปว่าข้าโกรธเคืองเจ้า หลิวอี้...เจ้ากับข้า เราพูดคุยกันอยู่บ่อยครั้งเจ้าจดจำข้าไม่ได้เลยหรือ"
น้ำเสียงแฝงความน้อยใจทำให้หลิวอี้นิ่งคิดใคร่ครวญอย่างหนัก เขาหมายความว่าอย่างไรที่กล่าวเช่นนั้น