มีพบมีพรากยากทำใจ
เหลือเวลาอีกเท่าใดใครจะรู้
เหลียนฮวาพลัดถิ่นฝืนทนอยู่
หวังเพียงแค่เคียงคู่ท่านจนวันตาย

"เหลียนเอ๋อร์ เจ้านอนนานเกินไปแล้ว ควรที่จะตื่นขึ้นมามาเสียทีแล้ว อาหยางถามหาเจ้ากลับพี่ทุกวัน จนตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะตอบเขาเยี่ยงใดดี เจ้ารีบตื่นขึ้นมาช่วยตอบคำถามเขาแทนพี่หน่อยเถอะ ส่วนบุตรสาวทั้งสี่คนของพวกเรานางช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก พวกนางดูคล้ายกับเจ้าไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าต้องรีบตื่นขึ้นมาเพื่อพบหน้าพวกนางโดยเร็วนะ"

เสียงพูดพร่ำเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบ ที่ดังอยู่ข้างหูในทุกค่ำคืนที่บัวบูชาหลับตานอน มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก และที่สำคัญก็คือ เธอไม่รู้ว่านี้มันเป็นความฝันนหรือว่าความจริงกันแน่