เหยียนตูเป็นเมืองลึกลับที่ตั้งมั่นมากว่าสามพันปี ไม่เคยมีมนุษย์สักคนก้าวเท้าเข้าไปเหยียบ ร่ำลือกันว่าประมุขของที่นี่เป็นมารเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่โหดเหี้ยมอำมหิต กินเด็กทารกเป็นอาหาร เขาสวมเสื้อคลุมตัวยาวปกปิดร่างกายและใบหน้าจนไม่มีใครสามารถคาดเดาอายุ
อาจเป็นเพราะเขาอัปลักษณ์ อาจเป็นเพราะแก่ชรา อาจเป็นเพราะพิกลพิการน่าเกลียด ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ทั้งมนุษย์และปีศาจล้วนหวาดกลัวดินแดนใต้เงาหมอกที่ดุจดังขุมนรกแห่งนี้！ เหยี่ยนหวู่ฟาง... เป็นหมอวิเศษจากดินแดนอู่จินซ่าถู นางจำต้องเดินทางไปเหยียนตูเพื่อสืบหาเบาะแสของโรคประหลาดที่รักษาไม่หายโรคหนึ่ง คนไข้ของนางทุกคนอาการสาหัส และไม่ว่าจะรักษาอย่างไร พวกเขาล้วนตายภายในสามเดือนโดยไม่มีข้อแม้! ทุกคนมีความคล้ายคลึงกันสองประการคือเป็นบุรุษรูปงาม และเป็นชาวเมืองเหยียนตู ที่น่าสงสัยคือ... พวกเขาตายเอง หรือว่าต้อง ‘คำสาปขี้อิจฉา’ ของมารเฒ่าอัปลักษณ์ตนนั้นกันแน่?！
(บทที่ 30-บทที่ 58)