เมื่อจู่ๆ ก็ถูกเรียกกลับเมืองหลวงกะทันหัน หม่าอวิ๋นเซียงไม่รู้ว่าจะมีสิ่งใดรอนางอยู่ที่นั่นบ้าง แต่ก็จำเป็นต้องกลับไปเพื่อตัดขาดกับตระกูลหม่าให้จงได้
***
“แม่นาง พบกันอีกแล้ว”
ขณะที่กำลังฟังนิทานอย่างเพลิดเพลินพลันมีเสียงทุ้มนุ่มนวลดังขึ้นด้านข้างโต๊ะ หม่าอวิ๋นเซียงหันไปดูก็พบว่าเป็นผู้ที่นางช่วยเขากลางถนนเมื่อวานนี้ “บังเอิญยิ่ง”
“นั่นสิ แบบนี้เรียกว่ามีวาสนาต่อกันมากกว่ากระมัง” จ้าวอวี้หลงเหลือบมองบุรุษอีกคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน “หากไม่รังเกียจข้าขอนั่งด้วยได้หรือไม่”
“ไม่ได้!” จ้าวจื่อเทียนปฏิเสธเสียงเย็น ส่งสายตาเตือนอีกฝ่ายว่า ‘ไสหัวไป’