เมื่อความรักเดินสวนทางกับความแค้น ติณภพจะไม่ยอมเจ็บปวดทรมานฝ่ายเดียว เมื่อร้ายมาเขาร้ายกลับเท่าทวีคูณ!
แต่เมื่อความแค้นจบลง...
เธอ...มีเพียงลมหายใจที่ต้องต่อสู้ดิ้นรน เพื่อหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมา
ส่วนเขา...อยู่อย่างโดดเดี่ยวกับความว่างเปล่า
ลูกบอลสีส้มกำลังกลิ้งหลุนๆ มาหยุดที่ปลายเท้าของติณภพที่ยืนกอดอกอยู่ข้างสนาม เขาก้มมองและทำท่าจะก้มเก็บขึ้นมา
ในขณะเดียวกันขาสั้นๆ ป้อมๆ เจ้าของลูกบอลสีสวยกำลังวิ่งไล่ตามมาติดๆ ถึงกับหยุดกึกกล้าๆ กลัวๆ เมื่อมองเห็นผู้ชายตัวโตยืนอยู่ตรงหน้า
“ของหนูหรือเปล่าครับ” ติณภพย่อตัวลงเสมอหน้าเจ้าของร่างตะมุตะมิแล้วยิ้มให้ หัวใจเขาพองโตกับสายตาของหนูน้อยตัวกลมที่มองอย่างทึ่งกับการเล่นหมุนฟุตบอลในมือของผู้ชายตัวโต
“ใช่คับ” เด็กแก้มยุ้ยพยักหน้ารับคำตาใส จ้องมองลูกบอลเพราะอยากได้คืนเต็มแก่แล้ว
“เดี๋ยวลุงคืนให้ แต่บอกมาก่อนว่าหนูชื่ออะไร” เขาถามพลางสำรวจดวงหน้าของหนูน้อยด้วยความเอ็นดู
“ชื่อเก้าคับ หนูเป็นลูกแม่จ๋า” ถามแค่ชื่อหนูน้อยอวดคุณแม่ไปด้วย
“อ้อ...เป็นลูกของแม่จ๋า” น้องเก้าตาแป๋วสลับกับลูกบอลก่อนจะถามกลับตามประสาซื่อของเด็ก
“กุนยุงชื่อไรคับ”
ติณภพยิ้มอ่อนๆ กับคำถามน่ารักนั้น ถึงไม่ชัดแต่เขาก็เป็นปลื้ม
“ติน-นะ-พบ” เขาพูดช้าๆ ชัดๆ ต้องการให้หนูน้อยจดจำชื่อเขาให้แม่น