อลันใช้สายตาสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาท่าทางไม่เจนจัดสักเท่าไหร่ สงสัยวศินคงส่งเด็กไซด์ไลน์แถวๆนี้ขึ้นมาเซอร์ไพรส์ให้เขาแก้เซ็ง
เมื่อคืนเมาหนักไปหน่อย...
เปิดห้องพักได้ เขาก็ล้มตัวลงบนที่นอน พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย
รู้สึกอยู่เลือนรางเหมือนกัน...หมอนข้างห้องนี้ทำไมมันนุ่มนิ่มดีชะมัด
“อ๋อ สงสัยรับงานจากเพื่อนฉันสินะ ค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ หน้าตาไม่เลวนี่”
เขาพูดยิ้มๆ
ผริตาหน้าร้อนผ่าว หล่อนแหว
“ทุเรศ พูดจาบ้าๆ ฉันต่างหากที่ต้องถาม แกเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง คอยดูนะ ฉันจะแจ้งความ จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
“เออโว๊ย ไอ้ศิน จะหาอีตัวให้ทั้งที ทำไมเลือกคนความจำเสื่อมมาได้ว่ะ”
“แก...” หล่อนชี้หน้าเขามือไม้สั่น...
ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าบอแบบนี้ด้วย