สองตาเขาได้เห็น ‘ถานหวั่นชิง’ ธิดาของอัครเสนาบดีอีกครั้ง
นางนั่งอยู่บนหลังม้าฝีเท้าดี แม้อาภรณ์ที่สวมจะไร้สีสัน อีกทั้งผิวยังขาวซีดราวหิมะ
ทว่ากลับดูบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้จุดด่างพร้อย
นับเป็นคุณหนูตระกูลสูงที่งามหยาดฟ้ายิ่งกว่าสตรีใด

เมื่อเปรียบกับคนเบื้องล่างอย่าง 'เซี่ยเฉิงจู่'
เขาช่างต่ำต้อย ยากจนข้นแค้นจนสุดจะรับไหว
เขานึกสะเทือนใจกับภาพที่เห็นจนทั่วทั้งร่างแทบไร้เรี่ยวแรงเดินไปข้างหน้า
ภายในใจเซี่ยเฉิงจู่อยากจะตะโกนระบายความน้อยเนื้อต่ำใจที่ท่วมท้นอยู่ในอก

เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอนาถาวัยสิบสามปีที่มีจิตใจเย็นชา
ภาพตรงหน้าชัดเจนว่าผู้ที่ทำร้ายมารดาและน้องชายของเขา
กลับมีชีวิตสมบูรณ์พูนสุขเสียเหลือเกิน

เซี่ยเฉิงจู่กำมือแน่น สาบานกับตัวเอง ต้องมีสักวัน เขาจะให้นางได้ชดใช้
เขาจะทำให้ผิวขาวราวหิมะที่ขวางหูขวางตานั่นต้องด่างพร้อยแปดเปื้อน
คิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะช่วยเหลือ วันที่รอคอยช่างมาถึงเร็วจริงๆ...