เมื่ออายุกลายเป็นเพียงแค่ตัวเลข หญิงสาวที่กำลังย่างเข้าสู่เลขสามจะทำยังไงก็หนุ่มรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเธอถึงสามปีที่รุกหนักจนเธอแทบหมดแรง

“ชู่ว์!!” ชายหนุ่มทำเสียงห้ามเอาไว้เธอจึงยอมหยุดร้อง
“กริช..ทำอะไรน่ะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนักจากมือหนาที่ลูบไล้ใกล้ใจกลางร่างของเธอเข้าไปทุกที
“คุณเป็นคนปลุกผมเองนะ” เขาโยนความผิดไปให้เธอ
“ฉัน..อื้อ..ไปปลุกคุณตอนไหน?” คนที่พึ่งจะตื่นได้แต่ถามเขาด้วยความสงสัยแต่เธอก็ยังไม่ทันได้คำตอบ นาฬิกาปลุกจากมือถือก็ดังขึ้นมาซะก่อน
กริชเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหัวเตียงมากดปิดแล้ววางมันไว้ที่เดิม
“ถ้าคุณไม่อยากไปทำงานสายก็ควรจะให้ความร่วมมือแต่โดยดีนะครับ” เขาบอกเสียงแหบพร่า
“ไม่!” เธอปฏิเสธเสียงสั่น
“สิบนาทีเท่านั้น ผมทำได้สบายอยู่แล้ว”
“ไม่เอานะกริช ปล่อยเถอะ” เธอบอกเขาด้วยความไม่มั่นใจนัก
บอกตามตรงว่าถ้าเป็นเรื่องอย่างนี้ อำนาจการต่อรองของเธอน้อยมากเมื่อเทียบกับเขา
“หมดไปแล้วหนึ่งตอนนี้เหลือเก้า” เขาบอก
“อ๊ะ..กริช..อื้อ...”
“ว่าไงครับ อีกแค่แปดนาทีเท่านั้น” คนบอกเวลาพูดราวกับใจเย็นนักหนา
“อืม...”
ติดตามได้ใน “เด็กกว่าแล้วไง(ถ้าใจบอกว่าใช่)