เดิมนางเป็นเพียงสตรีจอมทโมนร่อนเร่พเนจรนางหนึ่ง
จับพลัดจับผลูเกิดเหตุไปป่วนขบวนเสด็จของฮ่องเต้เข้า เป็นผลให้หยกพกสลักรูปดอกอวี้หลาน ของชิ้นสุดท้ายที่มารดาทิ้งไว้ให้ก่อนตายหล่นตกแตกสู่พื้น
โมโหแทบเป็นแทบตายก็ทำอันใดไม่ได้ เพราะมิเช่นนั้นหัวตนก็คงจะหลุดออกจากบ่า
ในขณะที่ในหัวกำลังคิดว่าค่าซ่อมหยกคงแพงมหันต์ ต้องรับงานอีกเท่าใดกว่าจะพอ ฮ่องเต้ที่ทรงทอดพระเนตรเห็นเศษหยกบนพื้นดินนั้นกลับลั่นวาจาออกมา
"ธิดาข้า!!"
"พะ.. เพคะ?"
แล้วชีวิตของสตรีพเนจรเช่นนางในฐานะองค์หญิงใหญ่แห่งต้าโจวก็ได้เริ่มต้นขึ้น...