ชายหนุ่มสวมเพียงเสื้อคลุมผ้าขนหนูตัวสั้น ในมือมีอีกชุดที่สะบัดแล้วกางรอ “ขึ้นจากน้ำได้แล้ว ถึงเวลากินอาหารเช้า วันนี้ถ้าทำตัวดีจะให้ลงเล่นตอนเย็นได้อีกรอบ”
ใจสั่นระทึก วาบหวามในอกทันทีที่เห็นเขา แต่พอถูกพูดหลอกล่อราวกับเป็นเด็กเล็กๆ รติรสก็เผลอตัวค้อนขวับๆ ลืมนึกไปเลยว่าชุดชั้นในสามชิ้นที่ใส่อยู่นั้นโดนน้ำแล้วจะรัดรึงโปร่งใสสักแค่ไหน จนกระทั่งเดินลุยขึ้นฝั่งมาถึงระดับเข่าแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายหนุ่มถึงได้เห็นว่าสีหน้าและรอยยิ้มหยอกเย้าเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอื่นที่แรงกล้าจนหล่อนสะท้านหวั่นไหว ยกมือขึ้นกอดอกราวกับเหน็บหนาว ทั้งที่สายตาเร่าร้อนของเขาจุดไฟในกายของหล่อนลุกโพลงขึ้นมาอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว
“นิดหน่อยชักช้า นายรอไม่ไหวแล้วนะ” เขาร้องเรียนเมื่อหล่อนหยุดเดินกลางคัน ไม่พูดเปล่าโยนเสื้อคลุมที่ถือมาให้หล่อนลงบนพื้นทราย แล้วถอดของตัวเองตามไปด้วย “ขอกินนิดหน่อยแทนข้าวละกัน”
“นาย...” รติรสเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นุ่งลมห่มฟ้า ไม่มีอะไรอยู่ใต้ร่มผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว หล่อนควรหลับตาหรือเมินหน้าหนี แต่ร่องและเนินนูนของกล้ามเนื้อบนแผงอกและซิกซ์แพ็กตรงหน้าท้องสวยงามของเขาดึงดูดสายตาจนละไปไหนไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อกล้ามเนื้อท่อนสำคัญใต้ท้องน้อยพองตัวผงกผงาดท้าทาย
“นิดหน่อย มาหานายสิครับ มาให้นายกินซะดีๆ” ปุณณ์เรียกเสียงแหบห้าวอีกครั้ง เมื่อหล่อนไม่ขยับก็เป็นฝ่ายเดินลุยน้ำเข้ามาหา มาถึงก็คว้ามือทั้งสองข้างที่กอดอกอยู่ไปกำไว้ในมือเดียว แล้วยืนกลืนน้ำลายจ้องมองอย่างกระหายหิวไปยังสองเต้าอวบที่บดเบียดกัน เห็นเป็นรูปเป็นรอยกระจะตาอยู่ใต้ยกทรงผ้าลูกไม้โปร่งคลุมทับด้วยบังทรงบางเบาที่พอชุ่มน้ำก็ขาวใสจนมองทะลุลงไปเห็นยอดอกสีชมพูเข้มชูชัน และจีสตริงสีดำตัวน้อยที่ปิดสองพูไม่มิด