หลิงชิงเฟยสูญเสียทุกอย่างไปในชั่วข้ามคืน เป้าหมายเดียวที่มีคือทวงความเป็นธรรมให้แก่ทุกคนในเผ่า และคนที่ชดใช้จะต้องเป็นแม่ทัพผู้นั้น แต่ไฉนเรื่องราวกลับเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า ระหว่างความรักกับความแค้นนางควรเลือกสิ่งใดดี...
เขา..ผู้ที่คอยเป็นเงาของคนอื่นอยู่เสมอ สิ่งเดียวในใต้หล้าที่ปรารถนาก็คือนาง แต่เหตุใดระหว่างเขาและนางต้องมีบัญชีหนี้เลือดด้วยเล่า แล้วเขาจะจัดการเช่นไรกับเรื่องยุ่งยากใจนี้
*******

“นั่งลงสิ เจ้าไม่หิวหรืออย่างไร” สิ้นคำถามนั้น เสียงโครกครากก็ดังมาจากร่างอรชรที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่รอให้นางได้ตั้งตัว เฉินหย่งเจี๋ยก็ฉุดคนนั่งลงบนตักของตนทันที
หลิงชิงเฟยสะดุ้งเฮือกดีดกายลงจากตักเขาอย่างลืมตัว เมื่อรู้ตัวว่าทำพลาดไป จึงได้แต่ส่งยิ้มหวานกลบเกลื่อน “เอ่อ..ให้ข้ารินสุราให้นะเจ้าคะ”
“ไม่ต้อง นั่งลงเถิด” ครั้นเห็นว่านางไม่มีทีท่าว่าจะขยับ จึงได้ข่มขู่ออกไป “หากไม่อยากร่วมโต๊ะกับข้า ก็กลับห้องของเจ้าไปเสียเถิด”
“ไม่กินรึ” เฉินหย่งเจี๋ยเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “หรือกลัวว่าข้าจะวางยาเจ้า”
“มิได้เจ้าค่ะ” กล่าวพลางหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบข้าวเข้าปาก
“กิริยาท่าทางเยี่ยงเจ้าไม่สมกับเป็นหญิงนางโลมเลยสักนิด”
“ข้าเป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง
“ทึ่มทื่อ เหลอหลา หาความเป็นหญิงไม่ได้” ไม่เอ่ยเพียงปาก สายตายังจับจ้องไปยังส่วนที่บอกว่าไม่สมกับเป็นสตรี
ใบหน้าของหลิงชิงเฟยเห่อร้อนขึ้นมาโดยพลัน นางยกแขนขึ้นบังหน้าอกไว้ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเยาะหยันจากเขาก็ยิ่งอับอาย “ข้ายังไม่โตเจ้าค่ะ เพิ่งจะสิบห้าเท่านั้น หากอายุเยอะกว่านี้เดี๋ยวมันก็โตตามไปเอง”
“จะเป็นเช่นนั้นแน่รึ” ก็ยังไม่หยุดที่จะยั่วเย้าอีกฝ่าย “เหตุใดเจ้าจึงมาเป็นหญิงคณิกาได้”
“ข้าถูกครอบครัวนำมาขายเจ้าค่ะ พวกเขาต้องการเงินเพื่อส่งพี่ชายข้าเข้าเรียนสำนักศึกษาดีๆ เมื่อเขาสอบติดซิ่วไฉความเป็นอยู่ของครอบครัวจะได้ดีขึ้นเจ้าค่ะ”
“ช่างเป็นการเสียสละที่น่าขันยิ่งนัก” เขาอยากจะหัวเราะให้กับคำลวงของนาง ผู้ใดเสี้ยมสอนเรื่องเช่นนี้ให้อาเฟยของเขากัน “หากพี่ชายเจ้าสอบไม่ติดเสียทีเล่า เจ้ามิต้องเอาทั้งชีวิตของตนมาทิ้งไว้ที่หอคณิกาหรอกหรือ ต้องทนให้ผู้คนดูแคลนไปชั่วชีวิต”
“ข้ายินดีเป็นหญิงคณิกาไปชั่วชีวิต หากมันทำให้ครอบครัวข้าอยู่สุขสบายขึ้น”
“ช่างเป็นบุตรีที่กตัญญูยิ่งนัก น่านับถือ น่านับถือ” ชายหนุ่มเอ่ยแกมประชด “เจ้ามีคนรักหรือไม่”
ประกายตาของหลิงชิงเฟยวูบไหวด้วยคิดไม่ถึงว่าจะถูกถามเยี่ยงนี้ นางเผลอกำตะเกียบไว้แน่น แล้วกล่าววาจาโป้ปดออกไป “ไม่มีเจ้าค่ะ”
“เจ้ามี..” เฉินหย่งเจี๋ยตอบกลับทันควัน “ข้าจะให้โอกาสตอบอีกครั้ง หากเจ้าบอกว่ามี ข้าจะส่งเสริมให้พวกเจ้าได้อยู่ด้วยกัน หากตอบว่าไม่ ชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เป็นของผู้อื่นอีกเลย”