นางบอบบางดุจดอกแก้ว ทว่าแววตากลับมั่นคงดุจหินผา ทุกการกระทำล้วนมีเจตตนาบางสิ่ง ดังนั้นแม้รังเกียจหญิงมากมารยา แต่เขาก็มิอาจวางนางไว้ไกลตัว สุดท้ายจากการเฝ้ามองเพื่อจับผิดกลับกลายเป็นคะนึงนิจทุกค่ำคืน