แรกพบสานสัมพันธ์ชื่นมื่น เราคบกันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

เธอมีความสุข... ฉันมีความสุข... มันดูลงตัวไปเกือบทุกอย่าง

สถานะคนรัก สถานะคนถูกรัก เราเรียกกันและกันว่าที่รัก

ช่างสุขสมฤทัยแบบที่ใครต่อใครใฝ่หา

...แต่!! ความรู้สึกนั้นมันอยู่กับฉันเพียงชั่วเวลาหายใจเข้า

ไม่ทันที่จะได้หายใจออก เขาก็จากฉันไปโดยไม่มี... แม้แต่... คำร่ำลา!

ทำไมกัน! นี่ฉันทำผิดอะไร ?

ไม่มีคำตอบจากคนที่จากไปแล้ว ฉันรู้ดี และฉันควรจะปล่อยวางมันไปสักที

หากไม่ใช่ว่าเขากลับมาอีกครั้ง!

กลับมาด้วยสถานะใหม่!

สถานะที่ฉันไม่คาดคิดและไม่อยากเป็น!

จาก “คนที่รัก” กลับแปรเปลี่ยนมาเป็น “พี่น้อง” นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

ไม่... ไม่มีทาง... ฉันและเขาต้องไม่มีทางที่จะจบแบบนี้...

ฉันไม่... ฉันไม่ต้องการ... ฉันไม่ต้องการพี่ชาย!