ศรัทธาในรักมลายหายไปพร้อมกับการจากลาของผู้หญิงหิวเงินอย่าง พิมลนาฎ ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเพียงลูกจ้างในร้านเบเกอรี่ โดยหารู้ไม่ว่าเขาเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งนครอัฟชา!

โปรย...
“ถึงเวลาทำหน้าที่ของคุณแล้วพลอย!!”
คำพูดนั้นทำให้คนฟังแทบหน้าหงายด้วยความอายปนโกรธ นี่สินะคือความต้องการที่แท้จริงของเขา เขาอยากจะเชยชมร่างของหล่อนจนใจจะขาดโดยไม่ต้องการความรักจากหล่อนเหมือนกับเมื่อสามปีก่อน แม้แต่วินาทีสุดท้ายที่หล่อนกำลังจะกลับประเทศไทยเขาก็ยังต้องการ
สงสัยจะขอทบต้นทบดอกเรื่องในอดีตสินะ...
“คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกนะว่าสิ่งที่คุณจะต้องทำคุณจะต้องทำมันฟรีๆ คนอย่างผมถ้าใจถึงเงินก็ถึงเหมือนกัน...รับรองว่าคุณต้องติดใจ” เรฮานว่าพลางถอยห่างหญิงสาวออกมาสองก้าว คว้ากระเป๋าสตางค์พลางล้วงแบงก์พันหลายใบวางไว้บนโต๊ะ
“คุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันอย่างนี้” หญิงสาวกัดฟันพลางพูดออกมาอย่างแค้นเคือง
ทว่าคนฟังกลับยิ้มรับอย่างแสร้งทำ “โอ้!! ขอโทษด้วยนะพิมลนาฎ...ผมไม่เคยเสียใจกับการกระทำของตัวเองนอกจากการที่ได้ไปหลงรักคนอย่างคุณเข้า”
“บ้าที่สุด!!” หญิงสาวสบถออกมาเสียงเบาก่อนจะหันไปมองข้างๆ เพื่อการหลีกหนีการกระทำอันอุกอาจของเขา เวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงหล่อนก็จะได้ทั้งอิสระและกลับประเทศ ทำไมเขาต้องมาเรียกร้องเอาจากหล่อนในนาทีสุดท้ายด้วยนะ!
“หาทางหนีงั้นหรือ! มันหมดเวลาแล้วล่ะคนสวย…ผมสัญญาว่าหลังจากที่คุณได้ก้าวออกจากอัฟชาไปแล้ว คุณจะไม่มีวันได้กลับมาเหยียบที่นี่ได้อีก!”
แควกกก!!
“กรี๊ดดดด!!!”