ในความคิดของมู่หานเซี่ย ผู้ชายอย่างหลินม่อเฉินเปรียบดังเหล้าพิษที่ร้ายกาจ ทว่ามีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่กอดเธออย่างทะนุถนอมและแนบแน่น เขาคนเดียวเท่านั้นที่จดจำคำมั่นสัญญาระหว่างกันได้ เขาบอกกับเธอว่า “คุณบอกว่าไม่รักผม คิดหรือว่าผมจะเชื่อ” เขาบอกกับเธอว่า “จะรักก็ดี จะเกลียดก็ช่าง แต่เราจะไม่แยกจากกัน” ทุกช่วงเวลาในชีวิตของมู่หานเซี่ย จะมีหลินม่อเฉินคอยประคับประคอง เขาเฝ้าเลี้ยงดู ฟูมฟัก ผลักดันเธอจากลูกเป็ดตัวน้อย ๆ จนกลายเป็นนางหงส์ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และพร้อมจะวางทุกอย่างในมือลง เพื่อรอเธอกลับมา เป็นเช่นนี้แล้ว... ต่อให้รู้ว่าเขาเปรียบดังเหล้าพิษ เธอยังกล้าจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ? (บทที่ 40-บทที่ 80)

เขาร้าย! แต่รักแค่เธอหมดหัวใจ เมื่อพรหมร้ายลิขิตรักทำให้เธอต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวมาเฟียรูปหล่อที่ชอบตีหน้ายักษ์ใส่ กามเทพตัวน้อยแผลงศรรักทรงฤทธิ์ ลิขิตให้ผู้ชายหน้ายักษ์ปากร้ายยอมมอบทั้งหัวใจให้กับเธอ

สาวน้อยวัยละอ่อนมองหน้าชายรุ่นคุณปู่พร้อมกับยิ้มล้อเลียนอย่างสบประมาท “แหม อายุขนาดนี้จะมีแรงหรือคะ” ดันแคนบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม “เชื่อมั้ยสาวน้อย… ว่าอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ เธอจะร้องครางจนเสียงแหบแห้งอยู่ใต้ร่างของฉัน ตลอดจนรุ่งเช้า”

อุตส่าห์ลากผู้ชายคนใหม่มาขึ้นเตียงแทนแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกไป แต่ดันได้นายนายเวอร์จิ้นมาเสียนี่ แต่ไม่เป็นไรจัสมินคนนี้จะเป็นคนถ่ายทอดวิชาให้เอง

Original title: 有匪 Author: PRIEST Original Chinese copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai translation copyright by PaLang Publishing Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------- สักวัน ข้าจะเก่งพอ... สักวัน ข้าจะข้ามผ่านแม่น้ำสี่ม่อที่เย็นยะเยือกสายนี้ ไปยังโลกกว้างภายนอกให้ได้ ยี่สิบปีก่อน... หลี่เวย--ดาบใต้ผู้โด่งดังผันตัวเป็นโจร และปักหลักซ่องสุมค่ายโจรที่หุบเขาสู่ซัน ทุกคนต่างพากันเรียกขานที่แห่งนี้ว่า ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ อ้าแขนต้อนรับเหล่าจอมยุทธ์ผู้ไร้ที่พึ่ง ตั้งแต่ราชนิกุลตกอับยันยาจก ตั้งแต่ประมุขพรรคชื่อก้องยันขอทาน ขอเพียงท่านทั้งหลายไม่มีที่ไป ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด สี่สิบแปดค่ายโจรล้วนยินดี โจวเฝ่ย... หลานสาวคนเดียวของหลี่เวยถือกำเนิดกลางสี่สิบแปดค่าย ตลอดชีวิตไม่เคยก้าวออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว แต่แล้ววันหนึ่ง... ชายหนุ่มชื่อเซี่ยอวิ่น ก็ลักลอบเข้ามาในค่ายพร้อมกับคำสั่งจากเบื้องบน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มต้น โลกของโจวเฝ่ยเปลี่ยนไป จากสาวน้อยที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย ต้องก้าวออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายในยุทธภพ เข้าไปในที่ที่ไม่ควรอยู่ พบเจอบุคคลในตำนานที่ไม่เคยคิดว่าจะมีจริง และแล้ว... ความลับยี่สิบปีก็เริ่มเปิดเผย

“ปล่อยข้านะ ข้าจะไปจากที่นี่” มือหนาใหญ่กุมมือของนางไว้ ไม่ เขาปล่อยนางไปเด็ดขาด เขารักนางตั้งแต่วันแรกเจอ นางพยายามสะบัดมือเขาออก มันไม่ออกเสียที เขากลับกุมมือนางแน่นกว่าเดิม นางจะไม่ยอมเป็นเหยื่อของเขาเป็นอันขาด ขืนอยู่กับเขาต่อไป นางต้องเป็นอาหารของเขาแน่ “ไม่! ข้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เจ้ามันปีศาจ” ชายหนุ่มได้ยินคำสบถด่าของนาง ดวงตาเขาจากสีฟ้า มันเปลี่ยนสีเป็นสีแดงทันที เขาปล่อยมือนาง เวยหลันหลันรีบลุกออกจากเตียง “เจ้าโกหกข้า บอกว่ารักข้า ที่แท้เจ้าจะกินข้า ข้าไม่อยู่ให้เจ้ากินหรอก” ชายหนุ่มหัวใจห่อเหี่ยวเมื่อได้ยินคำพูดของนาง เขาเจ็บปวดใจเหลือเกิน นางวิ่งออกไปจากห้องแล้ว นางจะไปไหน นางกลัวเขา “หลันเอ๋อร์กลับมาก่อน”

名门医女 Author: ชีฉิง Translator:  hongsamut Chinese edition copyright by 上海玄霆娱乐信息有限公司 Thai edition copyright by Hongsamut.com  All right reserved ----------------------------- คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะเรียนเก่งเกินกว่าจะไปทำอย่างอื่น เพราะเป็นอาชีพที่ทรงเกียรติ เพราะผลตอบแทนสูง? คุณเป็นหมอเพราะอะไร? เพราะยึดมั่นในคุณธรรม เพราะถือความเมตตาเป็นที่ตั้ง? ไม่ว่าเหตุผลใดที่ ‘ฉีเยว่’ ใช้ในการก้าวเข้าสู่อาชีพหมอ เธอคิดว่า...มันอาจเป็นแรงจูงใจจากเบื้องบน ในช่วงชีวิตหนึ่งของฉีเยว่เป็นช่วงที่ยากลำเค็ญที่สุด เธอย้อนอดีตกลับเข้าไปอาศัยในร่างหญิงสาวผู้ถูกทิ้ง แม้กระทั่ง ‘เสี่ยวโหวเหย่’ ผู้เป็นสามีก็ยังไม่แยแส ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ ในจวนหลังใหญ่เสมือนเป็นสิ่งของที่ไร้ค่า สองสิ่งที่ติดตัวคุณหมอฉีมาก็คือความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อและปณิธานอันแน่วแน่ของหมอคนหนึ่ง ความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ จะช่วยให้เธอดิ้นรนเอาตัวรอดจากการหาเรื่องของคนในบ้านได้หรือไม่ ปณิธานอันแน่วแน่ จะช่วยให้เธอรักษาผู้ป่วยท่ามกลางยุคสมัยที่ขาดแคลนตัวยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ได้หรือไม่ ฉีเยว่เลือกเป็นหมอเพราะอะไร? สุดท้ายแล้วหัวใจจะตอบเธอเอง     (บทที่ 61 - บทที่ 70)

แค่สบตาความรักก็เอ่อล้นหัวใจ รัก... เริ่มต้นและก่อตัวเป็นความหอมหวาน แต่จะราบรื่นหรือไม่ต้องติดตามนะคะ

ดนัยกำลังมองหาเรื่องทำแก้เบื่อ เจ้าทอมที่มีชื่อน่ารักๆ ว่าที่รักดันมาเข้าตาเขา เกมเปลี่ยนสาวทอมให้เป็นสาวแท้จึงเริ่มขึ้น ใครจะเป็นผู้ชนะ ก็คงต้องดูกันที่ความสามารถเสียแล้ว ...รุกฆาตแบบรวบรัดจึงเป็นวิธีเริ่มเกมของดนัย

เพราะถูกทรยสหักหลังจากเพื่อนและแฟน เธอจึงรับงานเป็นเด็กนั่งดริงก์ ทำให้เธอได้พบกันเขา ชายผู้มอบสัมผัสแห่งปรารถนาให้อย่างเร่าร้อน ก่อนเขาจะกลายเป็นผู้กุมชะตาชีวิตเธอในฐานะนางบำเรอชั่วคราว

แผนการง่ายๆ ในใจ ‘ลุคส์ อัลเบอร์ทีน’ นักธุรกิจหนุ่มมหาเศรษฐีผู้เย็นชาราวกับปีศาจน้ำแข็ง มีเพียงแค่ ‘ลากตัวหลานสาวขึ้นเตียง’ เพื่อที่จะสาวตัวไปให้ถึงลุงของเธอ... อดีตลูกน้องผู้กล้าขโมยความลับสำคัญทางธุรกิจหนีไปจากเขา เขาคิดว่าแผนการนี้ไม่มีวันที่จะผิดพลาด และสิ่งที่คุ้มค่ายิ่งกว่าการได้ตัวคนทรยศมาลงโทษ นั่นก็คือความพึงพอใจอย่างเปี่ยมล้นในยามที่ร่างกายของหญิงสาวบิดเร่าอยู่ใต้ร่างเขา ด้วยความทุกข์ทรมานอันแสนหฤหรรษ์... แต่... ‘ปรางค์ปรียา’ ไม่ใช่คนที่เขาต้องการตัว และการที่เธอเสี่ยงชีวิต ยอมรับสมอ้างเป็นตัวประกันแทนเพื่อนสนิท ก็เพราะเธอคิดว่าท้ายที่สุด เมื่อลุคส์พบความจริง เขาก็จำจะต้องปล่อยเธอไปในภายหลัง ทว่านั่นกลับเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง เมื่อมหาเศรษฐีหนุ่มผู้หล่อเหลาและร้ายกาจไม่เพียงแต่ใช้เรือนร่างของเธอเป็นดอกเบี้ยความแค้น หากในวันที่เธอได้รับอิสรภาพ เขายังได้มอบบางสิ่งบางอย่างติดครรภ์เธอไปโดยไม่เจตนา และสิ่งนั้นก็คือพันธนาการที่จะทำให้เธอไม่สามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของเขาไปได้ตลอดกาล

สายไหม สาววัยกระเตาะถูกส่งตัวมาให้เขาเพื่อขัดดอก นายหัวเชน หล่อล่ำกำยำแต่กักขฬะ เขาเป็นซาตานร้ายที่บดขยี้พรหมจรรย์ของเธอ แต่มัดเธอด้วยตรวนสวาทที่สายไหม...ดิ้นไม่หลุด

Original title: 有匪 Author: PRIEST Original Chinese copyright by 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai translation copyright by PaLang Publishing Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED ------------------------- สักวัน ข้าจะเก่งพอ... สักวัน ข้าจะข้ามผ่านแม่น้ำสี่ม่อที่เย็นยะเยือกสายนี้ ไปยังโลกกว้างภายนอกให้ได้ ยี่สิบปีก่อน... หลี่เวย--ดาบใต้ผู้โด่งดังผันตัวเป็นโจร และปักหลักซ่องสุมค่ายโจรที่หุบเขาสู่ซัน ทุกคนต่างพากันเรียกขานที่แห่งนี้ว่า ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ ‘สี่สิบแปดค่ายโจร’ อ้าแขนต้อนรับเหล่าจอมยุทธ์ผู้ไร้ที่พึ่ง ตั้งแต่ราชนิกุลตกอับยันยาจก ตั้งแต่ประมุขพรรคชื่อก้องยันขอทาน ขอเพียงท่านทั้งหลายไม่มีที่ไป ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด สี่สิบแปดค่ายโจรล้วนยินดี โจวเฝ่ย... หลานสาวคนเดียวของหลี่เวยถือกำเนิดกลางสี่สิบแปดค่าย ตลอดชีวิตไม่เคยก้าวออกไปจากที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว แต่แล้ววันหนึ่ง... ชายหนุ่มชื่อเซี่ยอวิ่น ก็ลักลอบเข้ามาในค่ายพร้อมกับคำสั่งจากเบื้องบน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มต้น โลกของโจวเฝ่ยเปลี่ยนไป จากสาวน้อยที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย ต้องก้าวออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายในยุทธภพ เข้าไปในที่ที่ไม่ควรอยู่ พบเจอบุคคลในตำนานที่ไม่เคยคิดว่าจะมีจริง และแล้ว... ความลับยี่สิบปีก็เริ่มเปิดเผย

คำโปรย : “ห้าแสน!” “เจ็ดแสน!” เสียงประมูลราคาจากคนด้านล่างเวทีดังแข่งกัน “หนึ่งล้าน” การประมูลยังคงดำเนินกันต่อไปเรื่อยๆ ขวัญชนก สาวน้อยวัยใสวัยย่างสิบเก้าสอดส่ายสายตามองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า “หนึ่งล้านสองแสน” เอาสิ! ถ้าเขาไม่มา เธอก็... ขวัญชนกยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ กระตุ้นราคาประมูลจนสูงลิ่วถึงสองล้าน “สองล้านครั้งที่หนึ่ง...” ในมุมมืดชายร่างสูงยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตากลมโตแสดงความหวาดหวั่นในที่สุด “ห้าล้าน!” ก่อนที่ราคาสองล้านจะถูกเคาะครั้งที่สาม เสียงบอกราคาใหม่สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนในงาน แต่กลับสร้างรอยยิ้มให้หญิงสาวบนเวที เธอไม่เคยลืมเสียงของเขา “ชนะแล้ว” ขวัญคิดในใจ “ห้าล้านครั้งที่สาม...ขาย!” ขวัญชนกถอนสายบัวบนเวที และส่งจูบอย่างยั่วยวนก่อนที่จะบ้ายบายและเดินเข้าหลังเวทีไป ม่านถูกเลื่อนปิด แต่เสียงผู้คนยังคงกระซิบกระซาบและพยายามมองหันไปมองชายในมุมมืดที่ให้ราคาหญิงบริการคืนเดียวสูงลิบลิ่ว ขวัญถูกส่งตัวไปในห้องหรูของโรงแรมหกดาวที่ถูกจัดเตรียมไว้ในทันที “เป็นอะไรไป” “คุณฟง...จะทำอะไรคะ” ขวัญตัวสั่นและค่อยๆ ถอยรักษาระยะห่างจากเขา เพราะคุณฟงในวันนี้ช่างแตกต่างเหลือเกิน “โตแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้” ขวัญกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สายตามองคนตัวสูงตรงหน้าไม่ยอมกระพริบตาเลย ไม่รู้ว่ากลัวเขาจะหายไป หรือกลัวว่าเขาจะเข้ามาถึงตัวเธอโดยที่เธอจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือเขาไม่ได้กันแน่ทั้งๆที่เรื่องนี้เธอเตรียมตัวเตรียมใจมาเพื่อเขาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน “เกมส์นี้ขวัญชนะ” “เกมส์อะไร ฉันไม่เข้าใจ” กึกึกึ ขวัญถอยหลังให้ห่างคุณฟงมากขึ้นเรื่อยๆ “ฉันรู้เพียงว่า คืนนี้ฉันซื้อหญิงบริการมาเท่านั้น” “คุณฟง นี่ขวัญนะคะ” เมื่อได้ยินคำว่า ‘หญิงบริการ’ จากปากเขา เธอยอมรับว่าไม่ชอบเลยสักนิด “ขวัญไหน หรือเธอจะบอกว่าเธอชื่อขวัญอย่างงั้นเหรอ” หน๋อย!!! แสร้งทำเป็นไก๋ ไม่เจอกันแค่ครึ่งเดือนสมองเขาเสื่อมไปแล้วอย่างงั้นเหรอ “ยังไม่แก่เท่าไหร่เลยนะคะ” ดีแลนยิ้ม แต่ยิ้มครั้งนี้ของเขาขวัญไม่เคยเห็นมาก่อน “หมดเวลาเวอร์จิ้นแล้ว” !!! “ภรรยาจอมซน”

ในค่ำคืนที่กรุ่นด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ พริ้มเพรา ถูกจับจูงออกไปจากผับด้วยเข้าใจว่าเป็นมือของเพื่อนรัก ทว่าเมื่อรู้ตัวอีกที เธอดันไปอยู่บนเตียงของใครก็ไม่รู้ แล้วเรื่อง 18+ 20+ 25+ ก็เกิดขึ้นตามมา พริ้มเพราอยากคร่ำครวญถึงความสาวที่สูญเสีย แต่มองหน้าผู้ชายแล้วใจมันสั่น เอาวะ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว หน้าตาดีลีลาเด็ด พริ้มอภัยให้ก็ได้.... แต่เรื่องไม่จบแค่คืนนั้นสิ เพราะผู้ชายอันตรายไม่ยอมปล่อยมือ แล้วเธอควรทำเช่นไรดี ในอดีตที่ผ่านมา มีใครบางคนถูกฆ่าเพราะรักเขา และแน่นอนว่านางสาวพริ้มเพรา อาจเป็นรายต่อไป! ******* นิยายแนวพิศวาสฆาตกรรม เร่าร้อนและลึกลับ ********

ทั่วทั้งทวีปกำลังครึกครื้นไปด้วยงานประลองห้าจักรวรรดิ เหล่าผู้นำสำนักชั้นนำและผู้ปกครองได้เดินทางมาถึงเมืองหลวงของจักวรรดิมังกรสวรรค์! ภายใต้การนำทัพของหยางอี้ทำให้จักรวรรดิเมฆาหวนที่รั้งท้ายมาตลอดหลายปีลุกผงาดขึ้นมาระหว่างการประลอง! โดยไม่คาดคิดการลงมือของหยางอี้ได้เปิดเผยสถานะเทพดาราออกไปและทำให้สี่สำนักพิทักษ์ฟ้าเคลื่อนไหว

หลังจากฝึกฝนในวิหารสวรรค์ด้วยความโดดเด่นหยางอี้จึงได้รับสิทธิ์ในการแย่งชิงที่นั่งสู่งานประลองห้าจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่! อย่างไรก็ตามในงานประลองก็ได้เกิดเหตุการไม่คาดฝันขึ้น! หยางอี้เข้าห้ำหั่นกับหนึ่งในห้าตำนานของแผ่นดินเมฆาหวนจนเกิดเป็นเรื่องสั่นสะเทือนไปทั้วทั้งยุทธภพ!

หยางอี้ผ่านการทดสอบเข้าสู่สำนักวิหารสวรรค์อย่างงดงามจนชื่อเสียงเลื่องลือ ทว่าในเมื่อมีคนรักก็ย่อมต้องมีคนเกลียด! เมื่อหยางอี้ลงมือจึงเกิดเป็นแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งวิหารสวรรค์!

หลังจากที่หยางอี้เดินทางถึงเหมืองหลวงของจักรวรรดิเมฆาหวนก็ได้เข้าร่วมกับการประลองใต้ดินก่อนจะสร้างเรื่องวุ่นวายใหญ่โตและท้ายที่สุดก็ได้เข้าร่วมการคัดเลือกของหนึ่งในสี่สำนักใหญ่แห่งแผ่นดินเมฆาหวน!

หยางอี้เด็กหนุ่มอัจฉริยะที่ผู้คนยกให้เป็นอันดับหนึ่งในเหล่ารุ่นเยาว์ของเมืองธาราสวรรค์ ทว่าเมื่อหยางอี้อายุสิบสองปีได้ติดตามบิดาไปต่างเมืองและพบเข้ากับเหตุการณ์ไม่คาดฝันจนสูญสิ้นพลังปราณกลับกลายมาเป็นขยะที่ทุกคนเหยียบย่ำ! อย่างไรก็ตามด้วยความไม่ย่อท้อต่อการฝึกฝนและคำดูถูกสุดท้ายความจริงของเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตก็ได้ถูกเปิดเผยและจำนำพาเขาขึ้นสู่จุดสูงสุดของยุทธภพ!!

ในความคิดของมู่หานเซี่ย ผู้ชายอย่างหลินม่อเฉินเปรียบดังเหล้าพิษที่ร้ายกาจ ทว่ามีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่กอดเธออย่างทะนุถนอมและแนบแน่น เขาคนเดียวเท่านั้นที่จดจำคำมั่นสัญญาระหว่างกันได้ เขาบอกกับเธอว่า “คุณบอกว่าไม่รักผม คิดหรือว่าผมจะเชื่อ” เขาบอกกับเธอว่า “จะรักก็ดี จะเกลียดก็ช่าง แต่เราจะไม่แยกจากกัน” ทุกช่วงเวลาในชีวิตของมู่หานเซี่ย จะมีหลินม่อเฉินคอยประคับประคอง เขาเฝ้าเลี้ยงดู ฟูมฟัก ผลักดันเธอจากลูกเป็ดตัวน้อย ๆ จนกลายเป็นนางหงส์ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และพร้อมจะวางทุกอย่างในมือลง เพื่อรอเธอกลับมา เป็นเช่นนี้แล้ว... ต่อให้รู้ว่าเขาเปรียบดังเหล้าพิษ เธอยังกล้าจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ? (บทที่ 1-บทที่ 39)

เพราะวัยเพียงสิบสี่มิลันดาถูกปฏิเสธความรักที่มีให้กับคมฉณัฐอย่างไร้เยื่อใยความเสียใจทำให้เด็กสาวตัดสินใจเรียนต่อเมืองนอก คมฉณัฐจะทำเช่นไรเมื่อกลับมาเด็กสาวกลายเป็นสาวสะพรั่งดีกรีศัลยแพทย์เกียรตินิยม

รักเด็ก เผด็จการ เจ้าบุญทุ่มคือพระเอก ท่านหาใช่บิดาข้า ใยต้องวุ่นวายกับข้านัก นางคือเด็กน้อยที่กำลังถูกผู้สูงวัยวางเหยื่อล่อ

หนึ่งนางผู้ใจแข็งดั่งศิลา กับหนึ่งบุรุษผู้มีใจรักมั่น ดุจสายธารที่มิไหลย้อนคืน คราแรกนั้นนางคือหมอหญิง ผู้พรางใบหน้าท่อนล่างด้วยม่านไหม คราถัดมานางคือมือพิณแห่งสำนักโคมเขียว ผู้พรางดวงตามิให้ชายใดแลเห็น คราที่สามนางคือคุณหนูสูงศักดิ์ ผู้พรางโฉมตั้งแต่ศีรษะจรดบ่าบาง ทั้งสามคราหาใช่ตัวตนที่แท้จริง ทั้งสามครานางต้องตระหนักว่าห้ามมอบใจให้ชายใด ทว่านางมารน้อยจะข่มใจได้หรือไม่ ในเมื่อบุรุษผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ พบเจอนางสามครั้ง สามตัวตน เขาก็ยังมีใจให้นาง แม้ทุกคราที่ว่านั้น เขาจะไม่เคยเห็นใบหน้านางเลยก็ตาม คราแล้วคราเล่าที่เขามอบใจให้นาง และคราแล้วคราเล่าเช่นกัน ที่นางทำร้ายเขา ทั้งร่างกายและจิตใจ! ******************************************************** “เอาสิเพ่ยจู ร้องขอยาถอนพิษจากข้า” “ข้ามิได้มาร้องขอ ข้ามาแลก” เอ่ยแล้วแทบหยุดหายใจ พวงแก้มเห่อร้อน อาจเพราะสิ่งที่เพิ่งเอ่ย หรือร้อนเพราะฤทธิ์สุราก็เป็นได้ เพ่ยจูขยับเข้าไปหาชายที่ใต้เพิงมุงหญ้า เขาตบเบาๆ ลงบนเสื้อคลุมที่ปูอยู่ มาดราวกับคุณชายผู้มั่งมีกำลังเรียกนางโลมในหอคณิกา “หากเจ้ากล้าใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้า รับรองว่าเจ้าได้สิ้นลมด้วยมือของข้าแน่” นั่นคือคำขู่ของหยางหลง เพ่ยจูกัดฟันกรอดๆ นั่งลงข้างเขาแล้วปลดเอาผ้าคาดเอวออกจากร่าง หยางหลงไม่รอให้นางได้ถอดอาภรณ์ห่อกาย เขาดึงร่างนางลงไปหาด้วยแรงอันมากมี นางตื่นตระหนกแต่เก็บซ่อนความตื่นกลัวไว้ใต้ร่างอันแข็งทื่อ “เจ้าควรทำให้ข้าพอใจ มิใช่นอนแข็งเป็นท่อนไม้” “ข้าหาใช่นางคณิกาจะได้รู้วิชาเอาใจบุรุษ” คำตอบนั้นทำให้เจ้าหยางหลงยิ้มหวานราวกับพบเจอแท่งทอง นางเอื้อมมือไปยังเชือกที่ผูกผ้าคลุมหน้า แต่เขาไวกว่าจับมือนางไว้มิให้ปลดออก “ข้าบอกหรือว่าอยากเห็นหน้าเจ้า?” มือนางหลุดจากเชือกผ้าคลุมทันใด นางได้ยินผิดไปหรือไม่ “สิ่งที่ข้าต้องการคือของแลกเปลี่ยนกับยาถอนพิษ เจ้าเคยบอกว่ามีใบหน้างดงามจนข้าอาจยอมล่มเมือง หากเจ้าใช้ความงามมาล่อลวงข้า ข้ามิแย่เอาหรือ เช่นนี้…กันไว้ดีกว่าแก้จะดีกว่า หึๆๆ” แล้วหยางหลงก็ดึงชายผ้าคลุมหน้านาง จากปลายคางมนเลิกขึ้นไปกองไว้ด้านบน บัดนี้ตั้งแต่สันจมูกจนถึงหน้าผากนางจึงถูกพรางไว้ เผยริมฝีปากอิ่มงามท้าทายแรงกระหายราคะแห่งบุรุษ “จะทำอะไรก็รีบทำเข้าเถิด ที่นี่คือริมหน้าผาหาใช่ห้องหอของท่าน” “ข้าจะนึกเอาแล้วกัน ว่านี่คือคืนแต่งงานของข้า ”